Rozdział 183

Próbowałem jednak kilka razy przesunąć krzesło po podłodze. Jedyne, co się stało, to to, że tylna noga utknęła w odpływie. Bałem się, że jeśli spróbuję jeszcze raz, to się przewrócę. Próbowałem połączyć się z kimkolwiek umysłowo, ale nie otrzymałem odpowiedzi. Próbowałem zadzwonić do Sierry, ale jej nie było. Cokolwiek mi dali, miało w sobie tojad. Ktokolwiek zaprosił lub znalazł tę pieprzoną truciznę, mógł iść do piekła. W końcu wyczerpanie wzięło górę i znowu zemdlałem.

Dźwięk metalowych drzwi wyrwał mnie ze snu. Najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem, było to w tym momencie. Podniesienie głowy z pozycji leżącej było czystym, białym, gorącym bólem. Weszła mała dziewczynka, a za nią stał facet w stylu wojownika z bronią w ręku.

„Przyniosę ci jedzenie i pozwolę ci sikać. Jeśli uciekniesz, on zastrzeli ciebie i mnie”. Powiedziała, podchodząc do przodu. Wyglądała na ledwie dwunastoletnią, ale jej ciało było pokryte siniakami, albo przynajmniej tak mogłem zobaczyć. Miała na sobie coś, co wyglądało jak worek na ziemniaki. Nie zareagowałem, gdy odpięła łańcuchy, które mnie otaczały. Gdy tylko uwolniłem ramiona i kostki, natychmiast upadłem na ziemię.