Rozdział 235

Colt wyciągnął rękę i złapał mnie za ramię. Nie byłem pewien, jak długo tam siedzieliśmy i płakaliśmy razem, ale Alec w końcu złapał mnie i odciągnął. Patrzyłem, jak para wojowników podeszła z drewnianymi noszami. Ostrożnie położyli na nich tatę i zaczęli go nieść. Chyba byłem zbyt rozproszony kwiatem, żeby nie zauważyć stosu drewna, który był zebrany jakieś sto metrów dalej.

Gdy wojownicy ruszyli w tamtym kierunku, zobaczyłem moją starą i obecną paczkę idącą pod górę. „Tata nie myślał, że długo wytrzyma, więc zorganizował sobie własny pogrzeb” – powiedział Colt, jego głos był pełen emocji.

Alec mocno mnie objął, gdy podeszliśmy i usiedliśmy w pierwszym rzędzie. Nie miałam siły, żeby spojrzeć na wszystkich. Na wszystkich z mojej przeszłości i teraźniejszości. Penny podała mi chusteczkę, zanim zajęła miejsce po drugiej stronie. Nie było żadnych pomruków ani szeptów. Wszyscy byli cicho i z szacunkiem.