Rozdział 7 - Czy mój przyjaciel jest wilkiem z Volany?

Trzecia osoba POV

Łatwo było dostać się na imprezę Lili, gdy był tam tata Scotta. Scott i Sarah nie potrzebowali nawet wymówki, aby przyjść. Właściwie ojciec Scotta nalegał, aby się pojawił.

Sarah spędziła większą część poranka na zbieraniu tojadu w swoim ogrodzie.

Zmieliła tojad na proszek i umieściła go w małym woreczku, który nosiła na szyi, a który następnie wsunęła pod koszulę; schowała go i nie rzucał się w oczy.

Sarah chciała zniszczyć wszelkie szanse na to, że Lila dostanie wilka na urodziny. Mimo że Lila była biegła w walce, nadal byłaby znana jako gorsza bez swojego wilka. Sarah pozostałaby lepsza w swojej wilczej formie.

Gdy tam dotarli, Lila kręciła się wśród gości i śmiała się. To zirytowało Sarah. Zauważyła, że Lila miała kieliszek do wina, który postawiono na stole przed nią.

„Więc co właściwie tu robimy?” zapytał Scott; nie powiedziała mu o swoim planie, poza tym, że włamie się na imprezę. „Jesteśmy tutaj, aby wesprzeć solenizantkę” powiedziała Sarah z miłym uśmiechem. „Dlaczego? Zerwaliśmy. Pamiętasz? | Zostawiliśmy ją dla ciebie”. Sarah nie pamiętała tego tak.

Technicznie rzecz biorąc, to Lila go zostawiła. Chociaż szczegóły nie miały aż tak dużego znaczenia. Sarah nie była do niego aż tak przywiązana. Ale ojciec Scotta był Alfą, co oznaczało, że Sarah mogła tylko zyskać na swojej relacji z nim. Nie zaszkodziło też to, że był przystojny i dobrze wyglądał na jej ramieniu.

„Pewnego dnia zostaniesz Alfą, Scott. Lila jest córką Alfy Bastiena. Jesteśmy tu z tego samego powodu, dla którego są tu inni Alfy. Żeby zrobić dobre wrażenie i wybić się. A teraz idź i wmieszaj się w krąg Alf”. Przewrócił oczami, znikając w tłumie.

Lila nie zauważyła żadnego z nich. Wzięła mały łyk wina, po czym odłożyła je z powrotem na stół, odwracając się, by porozmawiać z kimś za nią.

Sarah wykorzystała ten moment jako okazję do dodania czegoś do swojego drinka. Odłączyła wlewkę z tojadem, gdy szła w stronę stolika Lili. Lila nie zwracała na nią uwagi, podobnie jak osoba, z którą rozmawiała.

Nawet nie dotykając szklanki, Sarah zdołała wlać kilka kropel tojadu do wina, obserwując, jak natychmiast się rozpuszcza. Uśmiech igrał na jej ustach, gdy szła dalej.

Punkt widzenia Enzo

„Natychmiast zbadajcie ten kubek pod kątem odcisków palców” – usłyszałem Bastiena rozkazującego swojej Becie. „Chcę też, żeby zbadano go pod kątem DNA”. Jego beta założył parę rękawiczek, zanim wziął kubek.

„Potrzebuję listy wszystkich gości” – rozkazał Bastien jednemu z pracowników. „Nikt nie wychodzi bez wpisania swojego nazwiska na listę”. „Musimy iść na górę” – nalegał mój wilk Max. „Nasza partnerka jest chora i będzie nas potrzebować”. „Alfa Bastien?” – powiedziałem, ignorując słowa Maxa. „Och, cześć Enzo. Przepraszam, nie mogę rozmawiać...”

„Czy to było zatrucie?” zapytałem zanim zdążył dokończyć. Bastien zmrużył oczy patrząc na mnie.

„Myślę, że tak, ale nie dowiemy się, dopóki lekarz jej nie obejrzy. Powinien tu być wkrótce” – wyjaśnił Bastien. „Co mogę zrobić, żeby pomóc?”

„Możesz upewnić się, że nikt nie wejdzie do jej pokoju” – zasugerował Bastien. „Mam strażników na zewnątrz, ale muszę też pilnować jej drzwi”. „Już pójdę na górę”.

„Jesteś dobrym człowiekiem, Enzo” – powiedział Bastien, klepiąc mnie po plecach, zanim odszedł .

Wchodząc po schodach, poczułam pilność mojego wilka. Bardziej niż czegokolwiek innego pragnął zobaczyć Lilę, ale nie mogłam zmusić się, żeby wejść do jej pokoju. Stałam przed jej pokojem, przyciskając plecy do drzwi i rozkoszując się jej kochającym zapachem wiciokrzewu.

To było dokładnie to, czego nie chciałem; już byłem rozproszony przez tę dziewczynę. Przypomniałem sobie, jak wczoraj rano mnie pocałowała; mój wilk nie wyczuł jej wtedy jako partnerki. Mimo to nadal czuł się do niej przyciągnięty w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie czuł.

„Miała dzisiaj dostać swojego wilka” – wyjaśnił Max. „Czułem ją w pobliżu. Gdy tylko ją poczułem, wiedziałem, że jest naszą partnerką. Ale trucizna ją teraz blokuje. Jest tam... ale jednocześnie jej tam nie ma”.

„To brzmi jak robota wilkołaka” – odpowiadam mojemu wilkowi. „Co oznacza, że za kilka dni, gdy wilkołak opuści jej organizm, poczuje nas jako swojego partnera. To skomplikuje sprawy”.

Drzwi pokoju Lili się otworzyły i na korytarz weszła Luna Selene. Zatrzymała się, gdy zobaczyła mnie czającego się za drzwiami. „Wszystko w porządku, Alpha?” – zapytała, mrużąc oczy.

Wyglądała dokładnie jak Lila; albo raczej Lila wyglądała dokładnie jak ona. Obie miały ciemne i wspaniałe włosy i te same dziwne kolorowe oczy. To było prawie surrealistyczne.

„Alfa Bastien rozkazał mi stać na straży, żeby nikt nie wszedł” – odpowiedziałem, starając się zachować spokojny ton.

„Rozumiem” – powiedziała Selene; w jej oczach widać było niepokój. „Lekarz zaraz tu będzie. Czy możesz dać mi znać, kiedy już tu będzie? Idę na dół, żeby porozmawiać z mężem. Chyba została otruta. Jej objawy wydają się dziwne...” „Oczywiście” – mówię jej.

Uśmiecha się do mnie lekko, zanim odchodzi.

„Teraz mamy szansę...” Max nalegał raz jeszcze. „Chodźmy do jej pokoju i zobaczmy naszą partnerkę”. Był nieustępliwy.

Mimo wszystko postanowiłem wejść i sprawdzić, co u niej.

Gdy otworzyłem drzwi, jej zapach stał się jeszcze silniejszy.

Leżała na łóżku z zamkniętymi oczami; jej twarz była wciąż czerwona, a na czole miała krople potu. Miała gorączkę.

Jęknęła cicho, jakby cierpiała i wierciła się w łóżku, próbując znaleźć jakiś rodzaj pocieszenia. Wyciągnąłem do niej rękę, delikatnie kładąc ją na jej czole. Wydawało się, że sama moja ręka ją ukoiła.

Westchnęła, podnosząc ręce i kładąc je na mojej dłoni, przytrzymując ją na miejscu. Przełknąłem gulę w gardle, gdy skanowałem jej delikatne ciało. Nadal była w sukience; wyglądała oszałamiająco tego wieczoru. Nadal wyglądała oszałamiająco, nawet gdy nie czuła się dobrze. Lekko otworzyła oczy i spojrzała na mnie.

„Profesorze Enzo?” wyszeptała słabym, a jednak sennym głosem. „Po prostu odpocznij” – mówię jej, utrzymując niski ton.

Miałam zamiar odsunąć rękę i wyjść za drzwi, ale ona zacisnęła uścisk, przytrzymując mnie w miejscu. Była silna jak na kogoś, kto został właśnie otruty i był w połowie przytomny.

„Nie odchodź…” jęknęła. „Twoja dłoń jest przyjemna... jest przyjemna i zimna…” „Mogę ci przynieść zimny kompres”, mówię jej.

Potrząsa głową, a pod moją dłonią na jej czole pojawiają się krople potu.

„Nie... to jest miłe...” mówi, ponownie zamykając oczy. „Jesteś taki przystojny...” mruknęła. Uniosłam brwi na jej słowa. „Boleśnie przystojny. Dlaczego jesteś taki...”

Jej słowa zostały przerwane, gdy zaczęła znów zasypiać. Zamrugałem kilka razy, wciąż na nią patrząc. Byłem zaskoczony, że była taka bezpośrednia; z drugiej strony, wystarczająco duża dawka tojadu ma tendencję do wywoływania urojeń.

Odsunąłem rękę od niej; jej ciało zwiotczało, gdy ogarnął ją sen. Poszedłem do jej łazienki i wziąłem szmatkę, namoczyłem ją w zimnej wodzie. Kiedy położyłem ją na jej głowie, zobaczyłem, że zaczerwienienie na jej twarzy zaczyna zanikać. Westchnęła z ulgą, a mały i słaby uśmiech naciągnął jej usta.

„To miłe…” wyszeptała. Miałem się odwrócić i odejść po raz kolejny, ale jej głos zatrzymał mnie w miejscu. „Byłeś moim pierwszym pocałunkiem…” wymamrotała.

Wiedziałem, że jest niedoświadczona, ale ten pocałunek na korytarzu był jej pierwszym?

„Byłeś moim pierwszym pocałunkiem... profesorze Enzo...” powiedziała ponownie szeptem. „Pocałowałeś... Volanę...” Zasnęła, zanim dokończyła zdanie; patrzyłem na nią w szoku, całkowicie zamrożony. Co miała zamiar powiedzieć?