บทที่ 3

ความขัดแย้งจะยิ่งยุ่งยากและอาจใช้เวลานาน เมื่อมองขึ้นไป ชาร์ล็อตต์สังเกตเห็นว่าท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทาหม่นหมอง พายุจะพัดกระหน่ำเมื่อไรก็ได้

เธอไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอเปียกฝน โดยเฉพาะเอลลี่ที่ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เด็กน้อยคนนี้จะต้องเป็นหวัดแน่ๆ ถ้าฝนตกใส่เธอ

“ ร็อบบี้ เจมี่ และเอลลี่ อยู่ในรถก่อน ฉันจะลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น” ชาร์ล็อตต์บอกลูกๆ ก่อนจะลงจากรถแท็กซี่

“ คุณแม่ ระวังหน่อย!” เด็กๆ ตะโกนพร้อมกัน

ฟิฟี่ นกแก้วโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าของเอลลี่อีกครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เอลลี่ให้ขนมชิ้นเล็กๆ แก่มันและลูบหัวฟูๆ ของมันเบาๆ “ฟิฟี่ จับแน่นๆ นะ เราจะถึงบ้านเร็วๆ นี้!”

-

“ ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ชนรถคุณโดยตั้งใจ” คนขับแท็กซี่อธิบายอย่างประหม่า “เป็นความผิดของผู้โดยสาร เธอมีลูกสามคนและมีสัมภาระมากมาย แท็กซี่ของผมบรรทุกของเกิน จึงบังเอิญชนรถคุณ”

เมื่อเห็นชาร์ลอตต์ เขาก็ชี้ไปที่เธอทันที “คุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!”

“ ฮะ ทำไมล่ะ”

ชาร์ล็อตต์กำลังจะเถียงกลับเมื่อกระจกรถยนต์โรลส์-รอยซ์เปิดลง

“ ลืมมันไปเถอะ ประธานาธิบดีกำลังยุ่งอยู่!”

ชายผู้นั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารพูดในขณะที่เขามองไปที่ชาร์ลอตต์

" ใช่!"

ชายผู้สวมชุดสูทพยักหน้าและบอกให้คนขับรถแท็กซี่ขับรถอย่างระมัดระวังครั้งหน้าก่อนออกเดินทาง

ชาร์ลอตต์จ้องมองไปที่เบาะหลังของรถโรลส์-รอยซ์โดยสัญชาตญาณ เมื่อคนขับเปิดประตูรถ เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นชายเปลือยครึ่งท่อนหันหลังให้เธอ

บาดแผลร้ายแรงทอดยาวไปตามหลังของเขา ขณะที่เลือดไหลหยดลงมาบนรอยสักรูปหัวหมาป่าที่หลังส่วนล่างของเขา

รอยสักหัวหมาป่า? รอยสักหัวหมาป่า!

ชาร์ลอตต์เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เธอจ้องรอยสักนั้นอย่างไม่พูดอะไร ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากลำคอ

หมาป่าดุร้ายกำลังจ้องมองเธอ ดวงตาของมันเปื้อนเลือดของชายคนนั้นจนแดงก่ำ และดูกระหายเลือดมาก

เขานั่นเอง!

เป็นเขาจริงๆนะ!

“ หลบไป!”

คนขับรถแท็กซี่ผลักชาร์ลอตต์อย่างกะทันหัน ทำให้เธอล้มลงกับพื้น

เมื่อเธอมองขึ้นมาอีกครั้ง โรลส์-รอยซ์ก็หายไปจากสายตาแล้ว

ชาร์ลอตต์รู้สึกว่าหัวของเธอมึนงงเมื่อมองไปยังถนนที่ว่างเปล่าข้างหน้า

นั่นเขาอยู่ในรถเมื่อกี้หรือเปล่า? พ่อของเด็กๆ เหรอ?

เขาไม่ใช่จิ๊กโกโลใน Sultry Night เหรอ ทำไมเขาถึงอยู่ในรถราคาแพงนั้นพร้อมบาดแผลอันน่ากลัวนั้น

“ เฮ้ คุณผลักแม่ฉันทำไม?”

เจมี่โบกหมัดอย่างโกรธเคืองไปที่คนขับรถแท็กซี่

“ ไอ้เวร อย่าตะโกนใส่ฉันอีก ถ้าไม่มีแก ฉันคงไม่โชคร้ายแบบนี้” คนขับแท็กซี่ด่า

“ คุณเป็นคนขับเร็วเกินกำหนดก่อนจะชนรถคันนั้น นั่นไม่ใช่เรื่องของเรา!” ร็อบบี้เถียงด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ในฐานะผู้โดยสาร เราไม่รับผิดชอบต่อความผิดพลาดของคุณ! คุณฝ่าฝืนกฎจราจร เราสามารถฟ้องร้องคุณได้!”

“ ใช่แล้ว คุณรังแกแม่ ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ!” เอลลี่ทำปากยื่นอย่างโกรธจัดและชี้ไปที่ใครบางคนที่อยู่กลางถนน “นั่นตำรวจจราจร!”

ฟิฟี่ที่นั่งอยู่บนไหล่ของเธอส่งเสียงร้องออกมาทันที “ตำรวจจราจร! ตำรวจจราจร!”

“ น่ารำคาญจริงๆ ออกไปซะ ฉันไม่ยอมพาเธอไปถึงจุดหมายอีกแล้ว”

คนขับรถแท็กซี่เปิดท้ายรถและโยนสัมภาระลงกลางถนนก่อนจะขับรถออกไปอย่างหงุดหงิด

“ เฮ้! คุณทำได้ยังไง”

ชาร์ลอตต์หยิบสัมภาระของเธออย่างไม่ประณีตและพา เด็กๆ ไปที่ข้างถนน

ในขณะเดียวกัน ชายที่นั่งเบาะหลังรถยนต์โรลส์-รอยซ์ ชื่อ แซ็กคารี นาคท์ มองขึ้นไปและมองไปที่กระจกมองหลัง

ผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นๆ นะ ฉันเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อนนะ

“ คุณนาคท์ ผมจะฉีดยาชาให้เดี๋ยวนี้ครับ” หมอที่กำลังทำแผลอยู่กล่าว

“ ไม่จำเป็น” ชายคนนั้นกำลังอ่านแฟ้มในมือของเขา บาดแผลของเขามีเลือดออกมาก แต่เขาไม่ได้รู้สึกกังวลแต่อย่างใด

“ เอ่อ อาจจะเจ็บนิดหน่อย ฉันจะเย็บแผลให้เธอ”

หมอเริ่มเย็บแผลด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เนื่องจากไม่ได้ใช้ยาสลบ หมอจึงรู้สึกประหม่ามากกว่าปกติ

ผิวสีแทนของชายผู้นั้นเปล่งประกายแวววาวภายใต้แสงเย็นยะเยือก กล้ามเนื้อของเขาหดตัวจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม