Hoofdstuk 2 Reünie na vier jaar

In dat uitgestrekte besneeuwde veld struikelde Victoria over een arm vol littekens. De arm was van een man, onder het bloed, die stervend in de sneeuw lag. Zijn bloed kleurde de omringende witte sneeuw rood en vormde een schokkend zwart.

Victoria , ooit een leider op de medische school en een goedhartige dokter, aarzelde niet om dichterbij te komen en het te controleren. Onder het zwakke licht van de mobiele telefoon ontdekte ze tot haar verbazing dat deze man nog leefde! Maar zijn wonden, vooral de schotwonden op zijn buik en dijen, bloedden voortdurend, en de kleur van het bloed zag er donkerder uit onder het licht van de mobiele telefoon.

" Nee, de kogels zijn giftig!" Victoria werd zenuwachtig, opende snel de koffer, haalde haar medicijndoosje tevoorschijn en maakte zich klaar om de kogel voor de man uit te schakelen. De wonden van de man bloedden echter hevig en zijn toestand was kritiek.

Op dat moment werd de man plotseling wakker, pakte Victoria's pols en vroeg waakzaam: "Wie ben jij?"

"Meneer, wees niet bang, ik ben een dokter en ik red u." Victoria legde uit terwijl hij zijn wonden probeerde te controleren. "U bent neergeschoten en de kogel is giftig."

Het gezicht van de man was bedekt met bloed en zijn gezicht was niet duidelijk te zien, maar zijn heldere zwarte ogen waren als een beest in de nacht en staarden Victoria strak aan . Nadat hij had gehoord dat ze een dokter was, ontspande hij zijn greep een beetje, maar er zaten nog steeds rode blauwe plekken op zijn polsen.

Plotseling klonk er van ver weg een uitbarsting van chaotische voetstappen, en de donkere ogen van de man werden plotseling samengetrokken en hij duwde Victoria hard : "Snel! Er komt iemand, en ze zijn hier om mij te vermoorden!"

Victoria was even verbijsterd, klemde toen haar tanden op elkaar en trok aan de arm van de man: 'Of ik kan je verbergen...'

'Ga weg! Ik heb je medelijden niet nodig!' De volgende seconde viel hij echter flauw door verwarring.

Victoria deed haar best om de man naar het bos langs de weg te slepen, waarbij ze een schokkend bloedspoor achterliet in de sneeuw. Op dat moment werd een koud pistool tegen haar voorhoofd gedrukt: "Als je niet wilt sterven, ga dan weg! " hem onderweg!" Vijf geweren waren allemaal gericht op de man die in de sneeuw lag.

Victoria wist niet waar de moed vandaan kwam en ze stond plotseling voor de man: "Je kunt geen moord plegen..." Toen het geweervuur klonk, voelde ze echter een scherpe pijn in haar borst, en het bloed kleurde haar borst snel rood. Verbaasd en vol spijt boog ze haar hoofd: 'Hoe kon ik zo stom zijn! Ik heb de baby pijn gedaan...'

Voordat ze het bewustzijn verloor, hoorde ze vaag rommelige geweerschoten en ellendig geschreeuw, en viel toen in een plas bloed te midden van de rondvliegende sneeuwvlokken.

Toen Victoria weer wakker werd, ontdekte ze dat ze al in de operatiekamer van het Qingcheng Private Hospital lag . De dokter verwijderde de kogel uit de man: 'Ik heb zoveel geluk dat ik mijn leven heb kunnen redden! Hij was diep vergiftigd, en... de zwangere vrouw had de kogel voor hem moeten tegenhouden.'

Een andere arts kwam snel naar binnen: ‘De kogel van de zwangere vrouw was verwijderd, maar de kogel was giftig. Het gif heeft zich nog niet verspreid naar de foetus in het lichaam van de moeder. De foetus heeft al vorm gekregen. Ik raad aan om onmiddellijk een operatie uit te voeren om het kind te verwijderen! "

"Haal dan eerst de baby eruit!" besloot de dokter resoluut.

Een uur later werden de kinderen met succes eruit gehaald en waren ze een tweeling. Victoria verkeerde echter in kritieke toestand en er werd niet verwacht dat ze die nacht zou overleven. Op dat moment opende de man op de operatietafel langzaam zijn ogen...

Laat in de nacht zweefde de helikopter de lucht in, Qingcheng achterlatend met de stervende Victoria en de twee baby's in de couveuse, en ging rechtstreeks naar Land S.

Drie jaar later opende Alexander langzaam zijn ogen en Butler George stapte onmiddellijk naar voren: 'Meester, bent u wakker? De dokter zei dat u uw benen nog niet kunt bewegen. De kogel beschadigde de meridianen en de belangrijkste pezen waren gebroken. tijd nodig om te herstellen."

Alexander keek onverschillig uit het raam en voelde zich diep ontroerd in zijn hart. Hij wist dat hij geluk had om te overleven. Die giftige kogels zijn dodelijk.

"Wie is het?" vroeg hij koeltjes.

George schudde zijn hoofd : "De persoon achter de schermen is nog niet ontdekt, maar meneer, een van die mannen in het zwart is een ondergeschikte van Meester Xicheng. Hij maakte een fout en werd door Meester Xicheng half uit de Bach-familie gezet. een jaar geleden ."

Alexander kneep zijn ogen een beetje tot spleetjes: " Weston Hij is al heel lang ambitieus en heeft zoveel moeite gestoken in de planning, dus hij moet een aantal lessen leren."

"Ja, ik zal meteen iets regelen." George antwoordde: "Waar is de zwangere vrouw?"

'Verzonden naar Country S, zoals ik had bevolen.' Alexander zei plechtig: 'Maar helaas was er die nacht een aardbeving in het ziekenhuis en werd ze begraven onder het puin. We hadden alleen tijd om de twee kinderen te redden van wie ze beviel. maar we konden haar familieleden nog steeds niet vinden.’

George vroeg met zachte stem: 'Meneer, hoe moeten we de twee kinderen regelen?'

Alexander sloot zijn donkere ogen: 'Ze heeft het ongeluk gehad om mij te redden. Houd gewoon haar kind en zoek iemand die goed voor haar kan zorgen in land S.'

'Meester, wilt u die twee kinderen adopteren?' vroeg George voorzichtig.

" Ja." Alexander antwoordde kalm: "Laten we ze houden, aangezien de twee kinderen geen familie hebben."

Nog vier jaar later. In land M eindigde een grootschalige openingsceremonie van de rechtbank. Qingcheng-vastgoedmagnaat Chen Xiong hield de hand van het meisje vast en zei dankbaar: "Victoria, dankzij jou zal ik deze keer de secretaris vragen om de rest van het geld op jouw rekening te storten."

"Meneer Chen, graag gedaan. Het is mij een eer om uw vertaler te zijn!" antwoordde het meisje met een glimlach. Zij is Victoria die vier jaar geleden 'stierf' terwijl ze een pistool voor Alexander blokkeerde .

Nadat ze die nacht naar land S was gestuurd , vond er een aardbeving plaats in het ziekenhuis. Ze werd begraven onder het puin en werd gelukkig gered door een Chinese arts genaamd Oliver . Toen ze haar ogen opende, zag ze het gezicht van Oliver Wendy . Hij vertelde haar dat hij haar in het puin van het mortuarium van het ziekenhuis had gevonden en haar had meegenomen.

Ze vroeg verwoed naar de verblijfplaats van haar kind, maar Oliver kon haar alleen maar vertellen: 'Je bent uit de ruïnes van het mortuarium van het ziekenhuis opgegraven. Iedereen dacht dat je dood was. Je kind... leeft misschien nog. onbekend."

Dit 'misschien leeft het nog' werd haar hele hoop op overleven. Ze heeft de afgelopen jaren hard gewerkt, in de hoop ooit haar kind te vinden. Maar leeft hij werkelijk nog? Kan ze hem echt vinden?

Victoria verliet het gerechtshof en keerde terug naar huis. 'Schat, mama brengt je morgen terug naar Qingcheng.' Zei ze tegen Jack. Jack was een kleine bedelaar die ze een jaar geleden in de straten van Country M had opgepikt. Zijn grote donkere ogen straalden van nieuwsgierigheid en verwachting.

'Gaat mama terug naar opa en oma?' vroeg Jack.

Victoria knikte: 'Ja, mama is al vier jaar weg en ze wil terug om de graven van haar grootouders te bezoeken.'

'Oké, ik ga waar mama heen gaat.' Jack hield Victoria's hand stevig vast.