Rozdział 7

Było jeszcze ciemno, gdy ktoś zapukał do drzwi. Moją pierwszą myślą było, że mój gość obudzi Chloe, więc cicho wysunęłam się z łóżka i z grymasem na twarzy podeszłam do drzwi. Grace stała tam z poduszką, chcąc spać w moim łóżku.

Mogłabym odmówić, ale Chloe stanęła obok mnie, a dwie pary jasnych, błagalnych oczu to było za dużo.

Dużo głośniejsze pukanie obudziło mnie po raz drugi. Było dość wcześnie, tylko światło świtu wpadało przez okno. Spojrzałem na zegarek i zobaczyłem, że jest 5:30 rano

Tym razem zmarszczyłem brwi, otworzyłem drzwi i zobaczyłem panią Liesel stojącą w drzwiach, wyglądającą równie nienagannie jak poprzedniego dnia i tak samo pogardliwie.

Spojrzała na mnie z góry na dół i prychnęła. „Typowy człowiek, leniuchujesz cały dzień. Ogarnij się!” syknęła.

Dałem jej znak, żeby była cicho i wskazałem na dzieci. Dowiedziała się, zobaczyła, że wciąż śpią w moim łóżku i spojrzała na mnie z obrzydzeniem.

„Powiem o tym Alfie Zane’owi!” – zadrwiła, choć cicho.

„OK” – powiedziałem, wciąż półprzytomny.

Wskazała na mały zegarek przypięty do białej koszuli. „Masz trzy minuty, żeby wyjść na korytarz, ubrany i gotowy, albo obudzę te dzieci i powiem im, jaki jesteś leniwy!”

Mrugnęłam do niej, delikatnie zamknęłam drzwi przed jej twarzą i pomyślałam o powrocie do łóżka. Ale uwierzyłam w jej groźbę, a dzieci musiały spać.

Umyłam twarz i założyłam dżinsy, koszulkę, skarpetki i buty tak cicho, jak tylko mogłam. Kiedy wyszłam z pokoju, pani Liesel znów prychnęła, odwróciła się i odeszła ode mnie. Poszłam za nią zdezorientowana.

„Jeśli myślisz, że będziesz leżeć cały poranek, podczas gdy reszta personelu będzie pracować, to lepiej się zastanów, człowieku” – powiedziała mi, gdy szliśmy. „Jestem gospodynią domową i betą. Najniżsi służący pode mną to gammowie, a ty nawet nimi nie jesteś. Podejmiesz się zadań, na które ja będę musiała wysłuchiwać narzekań innych, co sprawi, że będziesz użyteczny, mimo że jesteś człowiekiem”.

„To nie moja robota” – warknęłam, wściekła na jej traktowanie. To było dokładnie to, czego, jak powiedziałam panu Cavendishowi, nie będę tolerować. „Jestem tutaj, aby…”

„Jesteś tutaj, aby służyć domowi Alfy Zane’a” – powiedziała, szarpnięciem otwierając drzwi prowadzące do garażu.

Stałam w drzwiach, patrząc z niedowierzaniem na wiadro brudnej wody i mopa obok niego na betonowej podłodze. Spojrzała na mnie, rzuciła się do przodu i złapała mnie za włosy.

„Tutaj!” niemal wrzasnęła, wykorzystując swoją siłę wilkołaka, by zaciągnąć mnie do wiadra i uderzyć o nie, tak że ochlapała mnie brudna woda. Potem ból spowodowany szarpaniem mnie za włosy rzucił mnie na kolana.

„Okaż szacunek, człowieku! Jestem tutaj beta-dowódcą. Jesteś sługą i będziesz się zachowywał jak sługa!”

Jej ramię szarpnęło się jeszcze bardziej, gdy podniosłem ręce, próbując się uwolnić, i wtedy zdałem sobie sprawę, że zamierza zanurzyć moją głowę w wiadrze.

„Co tu się dzieje?” – zapytał wściekły i znajomy głos. Z wilczą ręką we włosach nie mogłam się odwrócić, ale wiedziałam, że Zane Cavendish tam stoi. Nie spodziewałam się usłyszeć jęku strachu Chloe i westchnienia małej Grace.

„Panie” – powiedziała pani Liesel z lekkim ukłonem, teraz już zupełnie skromna. „Panna Sarah zabrudziła podłogę i odmówiła posprzątania bałaganu. Ja jej tylko tłumaczyłam, jak to wszystko działa wokół-”

„Puść ją” – powiedział dziwnym głosem, który sprawił, że poczułam się trochę słaba. Ręka trzymająca moje włosy zniknęła, a ja opadłam na ręce, zanim podniosłam się na nogi.

Odwróciłam się, żeby zobaczyć dzieci i otworzyłam ramiona. Pobiegły do mnie i przytuliliśmy się.

„Alfa Zane” – powiedziała gospodyni. „Ja tylko pilnuję porządku”.

„Sarah nie jest tutaj służącą ani żadną służącą”.