Rozdział 27

„Gotowa Sky?” Delta Kyle woła do mnie. Kiwam głową, nie odrywając wzroku od celu. „Gotowa? Zaczynaj!”

Od dzieci dochodzi potok dźwięków. Kilka z nich rzuca się w moją stronę, gdy biegnę w ich kierunku. Tuż przed tym, jak do mnie dotrą, odbijam w lewo w stronę bocznych ścian areny i skaczę na półkę, kontynuując bieg bez pominięcia kroku. Idę tak daleko, jak mogę i wykonuję duży, szeroki skok, lądując na czubkach palców u stóp na szczycie zakrzywionych drążków wspinaczkowych prowadzących do głównej platformy toru przeszkód. Kontynuuję bieg i wykonuję ten sam skok do lin, co Sam. Jedyne, co zrobiłam inaczej, to wyskoczyłam z boku, zbierając 2 z trzech lin w nogach, jednocześnie sięgając po trzecią. Wspinam się, zabierając ze sobą dodatkowe liny, aby nie mogły pójść za mną. Docieram na szczyt i chwytam flagę, ostrożnie upychając ją w sportowym staniku. Rozglądam się, aby ocenić, gdzie są dzieci. W większości zaczynają roić się na ziemi, gdzie wylądowałyby liny, gdybym je puścił. Postanawiam wciągnąć je nad belkę podporową i przejść po konstrukcji podporowej jak gimnastyk.

Docieram do siatki ładunkowej, zanim którykolwiek z nich zdąży ją obejść, wspinając się tylko tak nisko, jak to konieczne, aby doskoczyć do ściany areny po drugiej stronie, prawie tracąc równowagę. Jak tylko jestem pewien, zeskakuję tak szybko, jak mogę. Wiem, że muszę być blisko czasu. Sprawili, że biegałem więcej niż w przeszłości. Zaczynają uczyć się ufać swoim instynktom i poznawać moje nawyki, słabości i mocne strony. Kyle i ja postanowiliśmy nie pozwolić im wygrać tego bez walki, aby zmusić ich do rozwijania umiejętności długoterminowej obserwacji, przewidywania, śledzenia i uczenia się na błędach z przeszłości. Zeskakuję ze ściany, dzieciaki depczą mi po piętach i biegnę, jakby moje życie od tego zależało, do mety. Nie zostałem oznaczony, co jest przykre dla dzieciaków, ale chcę wiedzieć, czy utrzymałem swój czas.