Rozdział 340

Minął już trochę ponad tydzień odkąd znów zaczęłam rozpoznawać i rozmawiać z innymi ludźmi. Włączyłam telefon cały czas i nawet otworzyłam wszystkie przeprosiny Tylera, żeby mógł zobaczyć, że je przeczytałam. Nadal nie odpowiedziałam, nie rozmawiałam z nim od miesiąca, to musi być powolne. Zaczęłam też nosić naszyjnik choker. Myślę, że jeśli Tyler ma mi wybaczyć, to zrobi to patrząc na biżuterię na mojej szyi, która wiele dla mnie znaczy i od innego faceta. Jest naprawdę zbyt elegancki, żeby nosić go codziennie, ale czuję się lepiej, kiedy go mam na sobie, prawie jakbym miała czystą głowę, mając coś od nich tak blisko. Tak samo jest z bransoletkami, jakoś źle się czuję, zdejmując je, jakbym czuła się fizycznie chora, kiedy zdejmuję je pod prysznic lub na trening.

W związkach jest tyle gier, to głupie. Chciałabym nie potrzebować Tylera, żeby myśleć, że powoli mu wybaczam , ale to jedyny sposób, w jaki mi zaufa. Dlatego jestem lepszym wojownikiem. Mogę obić komuś łomot za wkurzenie mnie, a potem zakończyć dzień i iść dalej. Te gry są wyczerpujące.

Przybyłem na zajęcia z ekologii wcześniej i usiadłem na swoim poprzednim miejscu, które normalnie zajmują Tyler, Mike i Robbie. Miałem szczęście, że postanowiłem z nimi porozmawiać, a ich tu dzisiaj nie ma. Czekałem, co wydawało się wiecznością, klasa była w zasadzie pełna, a do rozpoczęcia pozostała tylko minuta lub dwie, gdy w końcu wszyscy trzej weszli, prowadząc coś, co wyglądało na bardzo poważną rozmowę. Żaden z nich mnie nie zauważył, dopóki nie znaleźli się trzy rzędy od góry. Mike zobaczył mnie pierwszy i po prostu się zatrzymał, Robbie, a potem Tyler wpadł na niego.