Rozdział 61

Wszystko, co teraz mówią, żeby spróbować poprawić mi humor, ma na celu wyłącznie uspokojenie ich własnego sumienia. Nie ufałam im, że zaopiekują się mną w chwili prawdziwej potrzeby, kiedy nie zaopiekowali się mną w codziennych sprawach. Znam swoje miejsce, zawsze je znałam, a teraz zacierają te granice, utrudniając mi zachowanie dystansu i uniknięcie zranienia. Potrafię poradzić sobie z fizycznym bólem spowodowanym przez moich prześladowców i szkolenie, wiem, jak się z tego wyleczyć, ale nie wiem, jak sobie poradzić z bólem emocjonalnym, który towarzyszy mi przez całe życie, więc trzymałam dystans. Chcę nadal zachowywać dystans, ale mój wilk ma rację, potrzebujemy naszego stada, albo stada.

„ Dlatego uciekłaś? Uciekasz za każdym razem, gdy ktoś skupia się na tobie.” – pyta Oliver, pochylając się do przodu, opierając łokcie na kolanach.

Sam prowadzi bieżący komentarz dla Sierry. Widzę, że jest zdenerwowana, że nie zmienię się z powrotem, by z nimi porozmawiać. Mój wilk jest przynajmniej wystarczająco onieśmielający, by trzymać ich z daleka. Nie chcę, żeby ktokolwiek próbował się do mnie zbliżyć lub mnie objąć. Nie muszą przepraszać za wszystkie rzeczy, które ignorowali w przeszłości, ponieważ teraz czują się źle. Moja przyjaciółka nie zasługuje na takie traktowanie i porozmawiałbym z nią bezpośrednio, gdybym mógł, ale się powstrzymuję. Nadal nie mam powodu, by okazywać im jakiekolwiek emocje i mogę pozostać stoicki w formie mojego wilka. Ona może wybrać, czy wybaczyć mi później, czy po prostu zachować dystans i pozwolić mi odejść, jak wszyscy inni.