Rozdział 62

Dobrze, idź do niego.

Biorę głęboki oddech i wzdycham. Po raz kolejny ich potrzeby są większe niż moje. Powoli wstajemy i podchodzimy do niego, ocierając się o jego nogę. Czuję, jak całe jego ciało trzęsie się ze złości. Nadal krążymy wokół niego i trącamy go nosem. Podchodzimy do niego i patrzymy mu w oczy. Bierze kilka głębokich oddechów i patrzy na nas, ze łzami w oczach. Próbuje powstrzymać smutek i złość, które czuje, i powoli podnosi rękę, aby przeczesać nią nasze futro tuż za moim uchem. Mój wilczyca mruczy na ten dotyk, a ona zamyka oczy, pozwalając, aby kontakt uspokoił nas oboje. Czuję, jak jego ciężar się zmienia i otwieramy oczy, aby zobaczyć, że klęczy przed nami, obiema rękami po bokach pyska mojego wilczycy, patrząc nam prosto w oczy.

„Przepraszam bardzo, Sky. Wiem, że nie mogę niczego cofnąć ani nawet zacząć ci tego wynagradzać, ale spróbuję. Myślałam, że jeśli po prostu zrobię to, o co prosił tata i zachowam dystans, odwróci to jego uwagę od ciebie. Chyba ten pomysł się nie powiódł. Nigdy nie wiedziałam, jak źle było, bo założyłam klapki na oczy i po prostu miałam nadzieję, że wszystko jest w porządku, skoro nigdy na nic nie narzekałaś. Nigdy nie chorowałaś ani o nic nie prosiłaś. Ale to nie dlatego, że wszystko było w porządku, prawda? Mój wilk tylko kręci głową. Teraz jego łzy cicho płyną. „Nie potrzebuję szczegółów, jeśli nie chcesz się nimi dzielić, ale muszę wiedzieć, co najgorsze, Sky. Dlaczego masz blizny, które nigdy się nie zagoiły? Dlaczego wydaje ci się, że jesteś inną osobą w szkole niż na boisku treningowym lub gdy jesteś tylko z nami?”