Hoofdstuk 7

Audrey

Ik liep langzaam naar Edwins kantoor, en probeerde mezelf te wapenen voor wat me daarbinnen te wachten stond. De gesloten deur van zijn kantoor zag er nog groter en indrukwekkender uit toen ik ervoor stond, langzaam mijn hand uitstekend om aan te kloppen,

Voordat ik klopte, viel mijn hand weer terug naar mijn zij.

"Hou je in, Audrey," mompelde ik tegen mezelf, terwijl ik mijn hoofd schudde. Ik rechtte mijn schouders en haalde diep adem door mijn neus voordat ik uitademde door mijn mond.

Het zou goed zijn. Helemaal goed...

"Kom binnen, Audrey. Ontspan."

Ik draaide me om bij het horen van die al te bekende stem. Niemand minder dan Edwin liep door de gang, zijn zwarte haar nu losgemaakt van de knot en vallend over zijn schouders. Hij had een kop koffie in de ene hand en een papieren zak die ik herkende van de plaatselijke bakker in de andere.

Innerlijk vervloekte ik mezelf terwijl mijn hest leek in te storten. Alsof deze dag niet erger had kunnen worden, had de oudere professor die mijn maagdelijkheid had genomen me net een peptalk zien geven vlak voor zijn kantoor.

"Oh... Professor Brooks," stamelde ik in de meest nonchalante toon die ik kon opbrengen, terwijl ik opzij stapte zodat hij de deur kon ontgrendelen. "Ik dacht dat je hier al was geweest."

"Ik dacht dat ik je had gezegd dat je me Edwin moest noemen." Hij duwde zijn koffie achteloos in mijn hand en zei in stilte dat ik hem moest vasthouden terwijl hij zijn sleutels uit mijn zak viste. Ik nam de koffie aan en voelde mijn vingernagels meedogenloos in het karton graven terwijl ik hem aankeek.

Ontspan, Audrey. Ontspan je gewoon...

"Sorry," zei ik. "Edwin."

Toen hij de deur had ontgrendeld, wierp Edwin me een beleefde, zij het dunne, glimlach over zijn schouder toe en nam zijn koffie terug. Hij duwde de deur een stukje verder open met zijn voet terwijl hij naar binnen stapte, wat me maar al te veel deed denken aan toen hij me gisteravond uit de bar had gedragen.

"Kom je?" riep hij over zijn schouder.

Ik slikte en rende achter hem aan, terwijl ik de kleine kartonnen dozen op kantoor in me opnam die verspreid over de vloer en het bureau stonden, wat aangaf dat hij zijn spullen er nog maar net had neergezet. De planken stonden echter al vol met oude studieboeken en andere dingen die waarschijnlijk toebehoorden aan de vorige professoren die dit kantoor hadden en geen zin hadden om ze mee te nemen.

Terwijl Edwin bezig was met zich te settelen, keek ik om me heen in het kantoor. Alles om maar niet naar hem te hoeven kijken, eigenlijk.

"Sorry voor de rommel," zei hij. "Normaal gesproken ben ik beter georganiseerd dan dit, maar ik ben hier pas net ingetrokken."

Ik haalde mijn schouders op toen ik terugdacht aan zijn appartement. Het was niet zo georganiseerd, als ik eerlijk was. Ik herinnerde me stapels boeken en andere spullen die overal verspreid lagen, de helft van zijn wasgoed was niet in zijn wasmand beland en zijn scheerspullen lagen uitgestald op de wastafel in de badkamer.

"Ben jij ook net in je appartement getrokken?" riep ik zonder na te denken.

Mijn eigen ogen werden wijd zodra ik die woorden uitsprak. Ik deed mijn mond open om mijn excuses aan te bieden, om te zeggen dat ik dat niet bedoelde, maar Edwin onderbrak me met een snurk.

"Een beetje," gaf hij toe. "Het is niet mijn hoofdverblijfplaats. Meer een... vrijgezellenflat, als je wilt."

Ik werd bleek bij zijn beschrijving. Vrijgezellenflat. Was ik gewoon een van de vrouwen die daar in en uit liepen?

Maar voordat ik dat kon zeggen, schraapte hij zijn keel. "Dus," zei hij, terwijl hij zich in zijn stoel nestelde en een boterham uit zijn papieren zak haalde. "Over het assistentschap... Ik verwacht dat je papers beoordeelt volgens mijn rubric, die ik naar je e-mail heb gestuurd. Ik heb je ook de gedragsrichtlijnen voor de studenten gestuurd, en als ze zich daar niet aan houden, is het jouw taak om rapporten over wangedrag op te stellen voor de decaan..."

Terwijl hij sprak, voelde ik mijn schouders een beetje ontspannen. Hij had het dus toch over het onderwijsassistentschap, wat een enorme opluchting was.

Maar hij was nog maar een paar minuten bezig met zijn lezing toen het gebeurde: mijn maag begon te knorren. Luid.

Onmiddellijk fladderde mijn hand over mijn buik om het geluid te onderdrukken. "Het spijt me zo," zei ik met een nerveuze lach. "Ik ben zo druk geweest, ik heb vandaag nog niet gegeten."

"Heb je dat niet gedaan?" Edwin pauzeerde, zette zijn broodje neer en keek op zijn horloge. "Het is vijf uur 's middags. Je zou niet de hele dag met lege handen rond moeten rennen."

Ik haalde mijn schouders op. "Ik was het gewoon vergeten, dat is alles."

Met een zucht pakte Edwin zijn briefopener en begon zijn broodje open te snijden. Ik keek met grote ogen toe hoe hij de niet opgegeten helft naar me uitstak. "Hier. Eet."

"Nee, ik waardeer het, maar ik kon niet-"

"Eet," beval hij.

Ik was misschien geen weerwolf, maar ik wist zeker wanneer een Alpha geen tegenspraak duldde. En bovendien had ik honger. Dus nam ik met een trillende glimlach en een even trillende hand de sandwich aan. "Dank je wel," mompelde ik, terwijl ik een hap nam.