Rozdział 4 Zdesperowany, by zdobyć kolejnego Sugar Daddy'ego

Dzięki wypadkowi Charlotte udało się uzyskać urlop.

Wróciła do domu, przebrała się i umówiła na wizytę u ginekologa.

Kiedy lekarz ją zobaczył, Charlotte ściszyła głos i powiedziała: „Muszę dokonać aborcji. Czy mogę skorzystać z zabiegu jeszcze dziś?”

"Poronienie?"

Lekarz był w szoku. Zmarszczył brwi i powiedział: „Pani Seinfield, muszę pani przypomnieć, że ponieważ przez długi czas przyjmowała pani pigułki antykoncepcyjne, spowodowało to poważną reakcję niepożądaną na macicę. Ponadto wypadek spowodował skurczenie się ściany macicy. Jeśli będzie pani musiała dokonać aborcji, prawdopodobnie nigdy więcej nie będzie pani w stanie zajść w ciążę”.

Twarz Charlotte zmieniła się drastycznie.

„Jak-jak to możliwe?”

Złapała lekarza za ramię i zapytała z niepokojem: „Nigdy nie miałam aborcji i bardzo dbam o swoje zdrowie. Dlaczego...”

„Długotrwałe przyjmowanie leków może spowodować zaburzenie równowagi hormonalnej organizmu, co zahamuje wzrost wyściółki macicy”.

Lekarz westchnął. „Może powinnaś przemyśleć swój wybór. W końcu wypadek miał dość znaczący wpływ na płód. Nawet jeśli zdecydujesz się nie dokonywać aborcji, możesz nie dotrzymać ciąży. Przepiszę ci leki, które pomogą ci utrzymać dziecko”.

Charlotte wyszła ze szpitala z pustką w głowie.

To, co powiedział lekarz, cały czas dzwoniło jej w uchu. Podświadomie głaskała brzuch i nie mogła powstrzymać się od zastanawiania się, czy gdyby Jason dowiedział się o dziecku, pozwoliłby jej je zatrzymać?

Pomysł pojawił się ułamek sekundy później, po czym go odrzuciła.

Przytłoczona Charlotte starała się uspokoić. Odpoczęła, a następnie udała się na oddział swojej matki.

Pielęgniarki zakończyły rutynowe badanie. Kiedy Charlotte głaskała cienki nadgarstek matki, który był pełen dziurek, poczuła się strasznie przygnębiona.

Od czasu, gdy Renee trafiła do szpitala, stała się chora i wychudzona. Miała zaledwie nieco ponad 40 lat, ale wszystkie jej włosy posiwiały.

Renee trzymała dłoń Charlotte z uśmiechem i pocieszała ją delikatnie: „Czuję się dobrze. Ostatnio czuję się o wiele lepiej. Spójrz na siebie. Ostatnio nie spałaś dobrze, prawda? Twoje cienie pod oczami są tak widoczne”.

Westchnęła i kontynuowała: „Może powinnam już zostać wypisana. Lekarze powiedzieli, że mój stan się ustabilizował...”

„Nie musisz tego robić, mamo. Nie martw się o koszty leczenia”.

Charlotte pośpiesznie przerwała matce. Uśmiechnęła się i powiedziała: „Czy nie mówiłam? Moja firma dobrze mi płaci i mamy ubezpieczenie zdrowotne. Możemy otrzymać zwrot kosztów leczenia”.

W rzeczywistości, w przypadku choroby Renee, wyleczyłyby ją tylko niektóre importowane leki, których ubezpieczenie zdrowotne nie obejmowało, ale aby pozwolić matce czuć się swobodnie z leczeniem, Charlotte nigdy nic o tym nie mówiła. Celowo poinstruowała również lekarzy i pielęgniarki, aby o tym nie wspominali.

Charlotte rozmawiała z Renee przez chwilę. Ponieważ nie spała dobrze od poprzedniej nocy, w tej chwili czuła się senna i oszołomiona. Dopiero gdy Renee ją lekko szturchnęła, odzyskała przytomność.

„Weź łóżko”.

Charlotte zdjęła strój i położyła się na łóżku na boku. Zasnęła, gdy tylko zamknęła oczy i nie obudziła się, dopóki nie zadzwonił telefon.

Charlotte ustawiła specjalny dzwonek dla Jasona. Odblokowała telefon i odkryła, że spała zaledwie dwie godziny.

Przecierając oczy, Charlotte sięgnęła po telefon, gdy usłyszała obojętny i cichy głos Jasona. „Mamy ważny bankiet, na którym musimy być. Chodzi o współpracę biznesową z Hoyce Group. Jedź dziś wieczorem do Tinston Hotel i przygotuj się”.

Ponieważ Charlotte miała coraz mniej czasu, nie mogła się zdrzemnąć. Pośpiesznie przeprosiła Renee, zanim umyła się, by wytrzeźwieć w szpitalnej toalecie. Następnie pobiegła do domu,

Charlotte przebrała się i nałożyła makijaż, aby ukryć cienie pod oczami. Kiedy dotarła do hotelu, okazało się, że Jason już tam czeka.

Widząc, że podchodzi, Jason powiedział obojętnie: „Spóźniłaś się”.

Charlotte przeprosiła cichym głosem: „Przepraszam, panie Langley”.

Jason nie pociągnął jej do odpowiedzialności, po prostu odwrócił się i wszedł do hotelu. Charlotte pośpiesznie podążyła za nim.

W prywatnym pokoju było sporo osób. Kiedy Jason pchnął drzwi, ktoś natychmiast wstał i go przywitał.

„Miło poznać pana, panie Langley. Od dawna słyszeliśmy o pańskiej reputacji. To dla nas wielki zaszczyt mieć szansę na współpracę z Langley Group”.

Głos mężczyzny był tak elegancki, że brzmiał jak piosenka grana na wiolonczeli.

Charlotte spojrzała w jej stronę. Nie spodziewała się, że mężczyzna będzie patrzył na nią swoimi szarozielonymi oczami, co sprawiło, że jej serce zabiło mocniej.

Oczy mężczyzny były czarujące, a rysy twarzy tak wspaniałe, że nie dało się ich zapomnieć. Z lekkim uśmiechem na twarzy patrzył na Charlotte bez żadnych skrupułów, co sprawiło, że poczuła się jak ofiara, na którą poluje wąż.

Charlotte słyszała o reputacji Hoyce Group, która nie była mniejsza od Langley Group. Hoyce Group skupiła swoją działalność za granicą, a jej obecny szef, Silas Hoyce, był mieszańcem, który próbował rozszerzyć krajową działalność grupy.

Wygląda na to, że nawiązanie współpracy z Grupą Langley było częścią jego planu.

Silas zapytał z uśmiechem: „Kim jest ta młoda dama?”

Jason odpowiedział obojętnie: „Ona jest tylko moją tajemnicą . Czy jest pan nią zainteresowany, panie Hoyce?”

„Po prostu wydaje mi się, że wygląda jakoś znajomo...

Silas utkwił wzrok w twarzy Charlotte, gdy z zainteresowaniem ją oceniał. „Czy pozwalasz innym ją mieć, panie Langley?”

Charlotte nagle spojrzała na Jasona, zaciskając pięści.

Nie była już niewinną dziewczynką, więc oczywiście wiedziała, co Silas miał na myśli.

Mimo to wciąż tliła się w jej sercu nikła nadzieja, że nawet jeśli Jason nie żywi do niej żadnych prawdziwych uczuć, to nie będzie wobec niej okrutny.

Obojętny ton Jasona zniszczył jej nadzieję. „Jeśli ci się podoba, możesz po prostu pozwolić jej ci towarzyszyć, panie Hoyce”.

W oczach Charlotte pojawiło się niedowierzanie, gdy chrapliwym głosem zawołała: „Panie Langley…”

Jason spojrzał na nią z pokerową twarzą. Nic nie powiedział, ale było oczywiste, że dla niego była tylko jednorazową zabawką.

Charlotte poczuła się całkowicie zdesperowana.

Usiadła obok Silasa, który spojrzał na nią z zainteresowaniem i nagle zapytał: „Masz na imię Charlotte, prawda?”

Charlotte spojrzała w dół i odpowiedziała: „Tak”.

Silas parsknął śmiechem. „To śliczne imię”.

Gdy tylko skończył mówić, podał jej kieliszek wina.

Charlotte była oszołomiona.

Silas uniósł brwi. „Nie możesz pić?”

"Mogę."

Zaciskając zęby, Charlotte wzięła wino i wypiła je jednym haustem.

Kiedy poznała Jasona, nie potrafiła pić. Nawet łyk powodował, że kaszlała bez przerwy, ale później przyzwyczaił ją do picia.

Charlotte wzięła butelkę wina i napełniła kieliszek, gdy pokazała słaby uśmiech. „Skoro proponujesz mi pić z tobą, z pewnością chętnie zostanę twoim gościem, panie Hoyce.”

Oczy Jasona pociemniały, gdy zobaczył tę scenę.

Zgodził się, by Silas ją zabrał, ale zirytował się, widząc, że Charlotte dobrze sobie radzi, gdy jest do tego zmuszana.

Jason będzie ją chronił, dopóki będzie go błagać.

Zastanawiał się, czy ona aż tak bardzo pragnie znaleźć kolejnego sponsora.