Rozdział 5 Myślę, że masz odpowiedź

Charlotte nie zauważyła wyrazu twarzy Jasona.

Ciągle napełniała szklanki swoje i Silasa. Zamierzała go upić, żeby był zbyt bezsilny, żeby jej cokolwiek zrobić. Ku jej zaskoczeniu Silas potrafił dużo pić. Po wypiciu czterech butelek whisky wciąż wyglądał na trzeźwego, podczas gdy ona była już całkiem pijana.

Charlotte zacisnęła zęby i zamierzała po raz kolejny napełnić ich kieliszki, gdy ktoś ją zatrzymał.

Spojrzała w górę i zobaczyła, że to Jason trzymał jej dłoń ponurym wzrokiem. To zawstydziło Charlotte. Była jego osobistą sekretarką przez tak długi czas, więc dobrze wiedziała, co oznaczało jego spojrzenie.

Czy był zły?

Dlaczego był zły?

Charlotte poczuła się zagubiona, gdy ktoś trzymał ją za drugą rękę.

Silas trzymał jej dłoń, powoli ją głaszcząc, a następnie złapał ją za nadgarstek. „Mamy już dość na dziś. Nie zabierzesz mnie na górę, żebym odpoczął, pani Seinfeld?”

Charlotte zamarła.

Wiedziała, co zamierzał i zamierzała mu odmówić. Jednak wiele myśli ciążyło jej na głowie, ponieważ wciąż zastanawiała się, dlaczego Jason jest zły, więc nic nie mówiła.

Bang! Nagle rozległ się głośny hałas. Jason wstał i wyszedł bez najmniejszego wahania.

Charlotte patrzyła, jak wychodzi z prywatnego pokoju, gdy odzyskała zmysły. Wiedziała, że jest w ślepej uliczce, gdy zobaczyła palące spojrzenie Silasa na nią.

Gdy dotarli na górę hotelu, Silas wyprowadził Charlotte z windy, trzymając ją. Gdy otworzył drzwi do garnituru, przycisnął ją do ściany, a następnie pochylił się, by pocałować ją w usta.

Charlotte nie zdołała się uwolnić, więc mogła jedynie spróbować odwrócić głowę na bok, zanim pocałował ją namiętnie w szyję.

"Trzymaj się, trzymaj!"

Charlotte próbowała odepchnąć Silasa. Jej głos drżał, ale udało jej się powiedzieć zdecydowanym tonem: „Jestem tu tylko po to, żeby odprowadzić cię do pokoju, panie Hoyce”.

„Czy tak?”

Zainteresowanie Silasa zostało wzbudzone. Nie puszczając jej, zapytał powoli: „Czy pan Langley nie zaproponował mi ciebie?”

Twarz Charlotte zbladła, odkąd dotarło do niej, co powiedział Silas.

Jednak pokręciła głową i powiedziała stanowczo: „Jestem tylko jego sekretarką i nie jestem jego własnością. Jeśli upierasz się przy tym, zawołam o pomoc tutaj, panie Hoyce”.

Charlotte była zdenerwowana. Wydawała się zdeterminowana, ale po prostu blefowała. Jeśli Silas wybrał trudną drogę, nie będzie mogła nic z tym zrobić.

Chwilę później Silas parsknął śmiechem i niespodziewanie ją puścił.

„Chociaż zwróciłaś moją uwagę, pani Seinfield, nigdy bym tego nie zrobił bez zgody tej pani”.

Pociągnął za krawat z diabelskim urokiem w szarozielonych oczach. „Pewnego dnia sama do mnie przyjdziesz, pani Seinfield”.

Charlotte odetchnęła z ulgą. Poprawiła swój niechlujny kołnierzyk i wyprostowała plecy.

„Mogę pomóc skontaktować się z dziewczynami, które świadczą tu specjalne usługi, panie Hoyce, jeśli tego pan potrzebuje..”

„Dzięki, ale pominę to.”

Silas powiedział: „Nie każda dziewczyna może zwrócić moją uwagę”.

Ponownie skupił wzrok na Charlotte i kontynuował z lekkim uśmiechem: „Wygląda na to, że Jason nie traktuje pani poważnie, biorąc pod uwagę sposób, w jaki panią traktuje, pani Seinfield, więc dlaczego nie zostanie pani ze mną? Może pani przyjść do mnie w każdej chwili”.

Charlotte zacisnęła usta i cicho powiedziała: „Nie sądzę, żeby to się kiedykolwiek wydarzyło”.

Nawet jeśli Jason postanowiłby ją zostawić, ona i tak byłaby zbyt wyczerpana, aby być z innym mężczyzną.

Charlotte wyszła z pokoju. Poprosiła obsługę hotelu, aby dostarczyli Silasowi leki przeciwalkoholowe, zanim opuści hotel.

Było już ciemno. Kiedy Charlotte wyszła z wejścia, zatrzymała się gwałtownie.

Maybach, który wydawał jej się znajomy, stał zaparkowany przy drodze. Okno było opuszczone, gdy ukazała się całkowicie ponura twarz Jasona.

Spojrzał na Charlotte i powiedział tylko: „Chodź”.

Gdy Charlotte podeszła bliżej, zauważyła rozrzucone niedopałki papierosów na ziemi. Nie śmiejąc podejść bliżej, stanęła nieruchomo i powiedziała cichym głosem: „Co mogę dla pana zrobić, panie Langley?”

Wydawała się pokornie się poniżać, co Jason uznał za niezwykle nieprzyjemne.

Nie wiedział, dlaczego wrócił, żeby na nią czekać po tym, jak wyszedł. Dał jej szansę, żeby poprosiła go o pomoc, kiedy byli w prywatnym pokoju, ale ona z niej nie skorzystała.

Wtedy drzwi samochodu zostały nagle otwarte, co zaskoczyło Charlotte. Została pociągnięta za nadgarstek i wciągnięta do samochodu.

Jason zapytał ją z ponurym wyrazem twarzy: „Czy Silas cię dotknął?”

W oczach Charlotte pojawiły się łzy. Nie odpowiedziała, ale zapytała chrapliwym głosem: „Myślę, że ma pan odpowiedź, panie Langley”.

Twarz Jasona pociemniała, gdy to usłyszał.

Charlotte kontynuowała: „Proszę być spokojnym, panie Langley. Wierzę, że zadowoliłam pana Hoyce’a, co nie będzie miało nic wspólnego ze współpracą firm”.

Mówiła tonem służbowym, co jeszcze bardziej rozwścieczyło Jasona, który był już zdenerwowany. Nagle pociągnął Charlotte za włosy, zmuszając ją do podniesienia głowy, gdy zobaczył niejednoznaczny, ale wyraźny ślad po pocałunku na jej jasnej szyi.

Jason mocno złapał Charlotte za brodę i powiedział wściekłym tonem: „Jak on cię dotknął?”

Charlotte była trzymana na środku tylnego siedzenia. Naciskał ją tak mocno, że bolały ją plecy. Powstrzymała chęć napicia się kremu, ale zamiast tego się roześmiała. „Cóż, powinieneś zapytać o to pana Hoyce'a, panie Langley. W końcu to pan pozwolił mu mnie mieć, prawda? Więc przypuszczam, że moim zadaniem jest uszczęśliwianie go”.

Jej głos był lekko chrapliwy. Czuła się przygnębiona, ale po tym, jak powiedziała, co myśli, bardzo się zrelaksowała.

Gdyby nie fakt, że Silas zachował się jak dżentelmen i puścił ją, nie wyszłaby z tego bez szwanku.

Charlotte uważała, że miała szczęście, że mogła wyjechać.

Jason wyglądał na bardziej zdenerwowanego i rozerwał koszulę Charlotte. Kiedy miał zamiar kontynuować rozbieranie jej, ona go powstrzymała.

„Nasza umowa jest skończona, panie Langley.”

W oczach Charlotte nie było nic poza ponurością. „Skoro dałam ci odpowiedź, to teraz się usprawiedliwię”.

Ponieważ Charlotte była w ciąży, nie powinna pić. Próbowała tego unikać, ale i tak wypiła dwie szklanki, więc czuła się bezsilna i całkiem oszołomiona w tej chwili.

Nie miałaby szans na walkę, gdyby Jason zmusił ją do seksu z nim.

Ku zaskoczeniu Charlotte, Jason ją puścił.

Jego twarz pozostała pociemniała. Nie mówiąc ani słowa, od razu uruchomił samochód.

Charlotte zamierzała wrócić taksówką, ale prawie zwymiotowała na miejscu. Pośpiesznie zasłoniła usta, czując okropne mdłości.

Jason zobaczył ją nieswojo w lusterku wstecznym. Nawet po dłuższej chwili nie wydawała się czuć lepiej, więc powiedział: „Zabiorę cię do szpitala”.

„Nie. Nie, dziękuję!”

Charlotte zaniepokoiła się i pośpiesznie odmówiła. Martwiła się, że jeśli Jason zabierze ją do szpitala, dowie się, że jest w ciąży.

Zdając sobie sprawę, że brzmiało to dość niespokojnie, Charlotte powstrzymała swój dyskomfort i dodała: „Jestem całkiem pijana, więc po prostu wezmę jakieś leki przeciwalkoholowe. Jutro muszę jeszcze iść do pracy”.

Jason lekko się zmarszczył. Nie nalegał na zabranie jej do szpitala, ponieważ była wytrwała.

Wysłał ją do jej mieszkania. Widząc, że Jason nie zamierzał iść do niej, Charlotte potajemnie westchnęła z ulgą. Po pożegnaniu się z nim poszła do domu i wzięła kilka tabletek. Wkrótce poczuła się lepiej.

Charlotte obudziła się następnego ranka, gdy zadzwonił jej telefon.

Zadzwonił do niej jej współpracownik z sekretariatu.

Gdy tylko Charlotte podniosła słuchawkę, w słuchawce rozległ się zaniepokojony głos jej współpracownika. „Halo? Dzięki Bogu, że w końcu odbierasz, Charlotte! Nie odpowiedziałaś na żadną z wiadomości, które do ciebie wysłałam! Pan Langley jest dziś wściekły. Przyjdź do firmy i pomóż!”