Κεφάλαιο 1116

Η Βικτόρια δεν μπόρεσε να μην αυξήσει ξανά το μέγεθος της Ρούκα μέσα από τον καθρέφτη με διαπεραστικά μάτια. Η Ρούκα κοιτούσε το τοπίο έξω από το παράθυρο με ένα ζευγάρι υγρά μάτια που έμοιαζαν να μην έχουν βιώσει το μαρτύριο των εγκόσμιων υποθέσεων.

Ήταν ζωηρή και ζωηρή, σαν ένα λουλούδι θερμοκηπίου που την είχαν προσέξει πολύ καθώς μεγάλωνε. Μια τέτοια κυρία είχε πράγματι έναν λεπτό αέρα πάνω της που έκανε κάποιον να θέλει να την αγαπήσει τρυφερά. Ήταν αγνή, όμορφη και όμως εύθραυστη - μια ιδιότητα που οποιοσδήποτε θα λαχταρούσε και θα προσπαθούσε να την προστατεύσει.

Η Βικτώρια γέλασε με τον εαυτό της μέσα της, είχε γίνει επιθετική στη δουλειά, σαν να μην μπορούσε πια να ταξιδέψει πίσω στις μέρες που ήταν τόσο νέα και αδαής όσο η Ρούκα.