Rozdział 7 Niezniszczalna klątwa

Shilah wciąż trzęsła się na podłodze, patrząc jak Biały Wilk ucieka. Odszedł...! Nie zrobił jej krzywdy! Och, była taka przestraszona.

Jej serce wciąż biło szybko, a pot spływał jej po czole. Słyszała wycie, nawet gdy uciekał. Bała się nawet ruszyć.

„Wszystko w porządku, Shilah, wszystko w porządku” – próbowała się pocieszać, ale bez skutku.

Jej oczy znalazły liście na podłodze i drżącymi rękami podpełzła do nich i podniosła je , a jej oddech się załamał. Jej jelita się przewracały, nagle poczuła silną potrzebę wymiotowania. Ale cholera, nie; nie mogła tego zrobić. Nie tutaj.

Spojrzała w kierunku, w którym poszedł wilk, ale nie było po nim śladu; nawet jego wycie ustało. I bez dalszego wahania, ale wciąż w strachu, wstała i powiedziała uciekaj, biegnij z powrotem do domu.

*************************

Brat Dakoty i beta - Raksha - stał na balkonie, pochylając się nad barierkami. Wyglądał na przytłoczonego i pogrążonego w myślach, a Chaska zauważyła go z daleka.

Przyglądała mu się z miejsca, w którym stała, zanim zdecydowała się pójść się z nim spotkać.

Raksha był przystojnym młodzieńcem, chociaż pewnego dnia, gdy zaatakował go łobuz, na jego twarzy pojawiła się blizna. Była to gruba blizna na lewym policzku, która sięgała szyi, trochę zmieniając jego urodę. Ale oczywiście łobuz, który był za to odpowiedzialny, nie odszedł, by zobaczyć świt kolejnego dnia.

Miał duże mięśnie, szare oczy i zawsze miał surowy wygląd. A za każdym razem, gdy się złościł, jego twarz stawała się gorsza.

„O co może martwić się Wszechmogący Beta?” Chaska nagle dała znać o sobie, podchodząc do niego z uśmiechem na twarzy.

Chaska miała wyjątkowy zestaw oczu, który sprawiał, że wyglądała ładniej, gdy była sarkastyczna lub psotna.

Raksha poprawił się trochę, gdy odwrócił się, by na nią spojrzeć. Westchnął potem i wrócił do swojej pozycji, opierając się o poręcze.

„Nie przypominam sobie, bym prosił o towarzystwo, Królowo Chaska. Jeśli już skończyłaś, możesz odejść” – mruknął.

„Och, naprawdę?” Chaska prychnęła,

„Nie musisz brać wszystkiego do serca, Raksha. Czasami potrafię być naprawdę troskliwa, tak jak próbuję być teraz”. Zatrzymała się i uśmiechnęła, podchodząc do niego bliżej.

„Zastanawiałem się... czy wiesz może, dokąd udał się Król Dakota ze swoją gammą i Lekarzem?”

Pytanie to tylko jeszcze bardziej ukłuło Rakshę, który poczuł się nieswojo.

„Pytasz niewłaściwą osobę, Chaska. Nie mam pojęcia” – mruknął.

„Rozumiem. Ale muszę powiedzieć, że to dość żałosne, wiesz?” zaczęła. „Powinieneś przyjść przed jego gamma. Po co przychodzić po?”

Zauważyła, że Raksha zacisnął dłonie w pięści.

„Och, kochanie” westchnęła. „Wygląda na to, że twoja matka mogła go tylko namówić, żeby uczynił cię swoją betą, ale nie mogła sprawić, żeby wybrał ciebie zamiast swojej gamy. Gdybyś mnie zapytał, powiedziałabym, że Dakota nadała ci tylko ten tytuł, ale w prawdziwym sensie jesteś jedną z najniższych w stadzie”.

„Zamknij się, Chaska..! I odejdź ode mnie” – zwrócił się do niej i krzyknął, a całe jego ciało wibrowało ze złości.

Chaska zaśmiała się pogardliwie i odeszła, wiedząc, że dostała to, czego chciała.

Cóż, wszyscy na to zasłużyli; przypominając sobie wszystko, przez co ją przeszli, kiedy nie mogła urodzić męskiego dziecka. Wyśmiewali ją i traktowali jak śmiecia, a teraz ona chce sprawić im cierpienie.

****************************

Nad brzegiem rzeki, wśród bulgoczących w jej korycie strumieni i świerszczy, stał król Dakota z nieruchomą twarzą, podczas gdy jego gamma pomagał mu założyć szatę.

.

Milczeli przez dłuższy czas, wszyscy mieli zaniepokojone spojrzenia, z wyjątkiem czarownicy - Sukie.

„Dlaczego to nie zadziałało?” – zapytał nagle Pishan, gdy skończył nosić szatę Króla.

Spojrzał na Lekarza, po czym zwrócił się do Sukie.

„Dlaczego to nie zadziałało, Sukie? Dlaczego klątwa nie może zostać złamana?”

„A skąd mam wiedzieć?” Sukie prychnęła.

„Zrobiłem swoją część, OK? Poza tym, powiedziałeś, że tylko próbujesz, prawda? I masz całkowitą gwarancję, że zadziała”.

Gamma ugryzł się w dolną wargę i położył ręce na boki. To była prawda; tylko próbowali i nie mieli całkowitej gwarancji, że zadziała. Ale mimo to miał taką nadzieję, że zadziała.

„Co możemy zrobić, Sukie?” Znów się do niej zwrócił i zapytał.

„Powinieneś wiedzieć, że nie mam pojęcia. Przepraszam, nie zadziałało, ale muszę wrócić do domu. I upewnij się, że dotrzymasz słowa i nikomu o tym nie powiesz, bo jeśli moje siostry się dowiedzą...”

„Więc po prostu odejdziesz?” Pishan jej przerwał.

„Przebyłeś całą drogę przez góry, żeby niczego nie osiągnąć?”

„O czym ty mówisz?? Starałam się jak mogłam!” warknęła.

„Ale twoje najlepsze nie jest wystarczająco dobre...!”

Zapadła głęboka cisza.

Następnie król Dakota położył swoją dłoń na piersi Pishana.

„W porządku; chodźmy”. Zamordował i zaczął iść w kierunku swojego konia.

Sukie wiedziała, że Pishan jest człowiekiem porywczym, ale była rozczarowana.

Zbliżyła się do niego, jej okrągłe jądra wpatrywały się wprost w jego.

„Nigdy nie wiedziałam, że możesz być tak niewdzięczny” – mruknęła, odwróciła się i ruszyła w stronę swojego konia.

Pishan nagle się uspokoił, jakby zdał sobie sprawę, że popełnił błąd krzycząc na nią, ale było już za późno, ponieważ Sukie wskoczyła już na konia i zaczęła odjeżdżać, zmuszając go do bardzo szybkiej jazdy.

„Wynośmy się stąd” Lekarz wyrwał go z zamyślenia i również ruszył w stronę swojego konia.

*********************

Shilah weszła do domu, a górna część jej sukienki była przemoczona od potu, który ociekał, gdy biegła do domu. Nadal ciężko dyszała, a gdy jej rodzina ją zauważyła, nie mogła powstrzymać zaskoczenia.

„Ona wróciła!” Ina jako pierwsza podniosła alarm.

Następnie podążyła za nią jej matka i razem szybko pobiegły w jej kierunku.

„Czy dostałeś liście?” – zapytała pani Walter, szeroko otwierając oczy z ciekawości.

Shilah nie powiedziała ani słowa, tylko wręczyła jej liście. I z dzikim jękiem odwróciła się, by zanieść liście Pii.

Ina była jedyną osobą, która została z Shilah w pierwszym pokoju.

„Czy coś się wydarzyło, kiedy tam byłaś?” Zapytała, ale Shilah powoli pokręciła głową, kierując wzrok na podłogę.

Nie mogła pomyśleć o tym, żeby opowiedzieć jej o swoim doświadczeniu z czerwonookim wilkiem; to było bezcelowe.

Ina zauważyła zadrapanie na ramieniu, ale postanowiła nie zwracać na nie uwagi.

„Po raz pierwszy w życiu zrobiłeś coś rozsądnego” – prychnęła i odeszła, podczas gdy Shilah po prostu weszła po schodach i skierowała się do swojego pokoju.

Gdy tylko weszła do swojego pokoju, usiadła cicho na łóżku i skuliła ręce i nogi. Było jej tak zimno; wspomnienia powróciły jej do głowy.

Czerwonooki wilk. Co jeśli ją zabił? Albo skrzywdził??

Spojrzała na zadrapanie na ramieniu, wciąż odczuwając ból. Dlaczego ją tam podrapał? Czy to miało być jakieś oznaczenie?

Głęboko wydychając, oparła głowę o ścianę i wpatrywała się w sufit.

Czerwone oczy... Pomyślała. Tylko Alfa może mieć czerwone oczy. Czy możliwe, że wilk był Alfą? Alfą Królem?

Nie; to niemożliwe; nie mogła uwierzyć, że spotkała się z bezwzględnym królem; królem Dakotą. To po prostu niemożliwe.

Ale co innego mogły oznaczać czerwone oczy - pomyślała. Zdecydowanie nie było to nic dobrego.

****************************

Królowa Chaska była pierwszą osobą w pałacu, która zauważyła powrót króla Dakoty. Stała przy oknie i widziała go wjeżdżającego z gamma i lekarzem. Hm. Więc już wrócili? Kto wie, dokąd pojechali??

Przyjrzała się uważnie twarzy Króla i zauważyła, że wyglądał na wściekłego i rozczarowanego. Kiedy jechał na tym koniu, Chaska zauważyła, że był repliką swojego ojca. Jego ojciec i matka zmarli.

Ale co mogło być z nim nie tak? Dlaczego patrzył w tamtą stronę? Hmph. To ją trochę zaciekawiło.

Nagle w jej umyśle pojawił się pomysł, żeby go zadowolić, ale znała Króla zbyt dobrze – potrafił być naprawdę agresywny, gdy się złościł. Więc zamierzała po prostu trochę poczekać.

Tak, poczekałaby chwilę, aż się uspokoi, a potem użyłaby na nim swojego magicznego ciała. Zawsze była ulubienicą Króla w łóżku i wiedziała, że może go łatwo zdobyć. Jak tylko roztopiłby się w jej ramionach, spróbowałaby wyciągnąć z niego prawdę.