Rozdział 337 Opiekuńczy mąż

Palce Leonarda delikatnie splatały się z palcami Sofii, gdy wyruszali w ponurą podróż. Samochód zatrzymał się, a Leonardo pozostał niewzruszony u jej boku, jego uścisk na jej dłoni był niezachwiany. Uroczysta atmosfera cmentarza Ricci ich ogarnęła, a gdy wysiedli z pojazdu, ich ochroniarze utworzyli wokół nich pierścień ochronny, widoczną tarczę przed światem. Gdy stali przed grobem, oczy Sofii zostały przyciągnięte do wygrawerowanego imienia jej babci, Lady Valentiny Ricci, któremu towarzyszyły daty, które zaznaczyły jej istnienie na tym świecie. Fala melancholii zalała Sofię, gdy przyjęła rzeczywistość odejścia babci.

Mark zrobił krok do przodu, wręczając Sofii kwiaty. Sofia klęczała przy grobie babci, jej koniuszki palców kreśliły wygrawerowane litery, jakby próbowała zasypać przepaść między światem żywych i umarłych. Czule położyła kwiaty na grobie, jako symbol swojego uczucia i skruchy. Ciężar jej nieobecności przytłoczył ją, gdy szeptała przeprosiny, mając nadzieję, że babcia w jakiś sposób usłyszy jej eteryczne słowa.

„Przepraszam, babciu” – głos Sofii ledwo dochodził do powietrza, ciężki od żalu. „ Ostatnio nie mogłam przyjść cię odwiedzić. Proszę, wybacz mi i kocham cię. Tak bardzo za tobą tęsknię. Dlaczego ty też mnie zostawiłaś?”