Rozdział 342 Ona jest moim priorytetem

„Leonardo nie przyszedł z tobą? Mam nadzieję, że traktuje cię dobrze” – powiedzieli bliźniacy chórem, ich figlarne uśmiechy poszerzyły się. Ich zsynchronizowany śmiech wypełnił pokój, złowieszcza harmonia, która wywołała dreszcz wzdłuż kręgosłupa Sofii. Próbując zachować spokój, Sofia zebrała się na odpowiedź, próbując zamaskować nerwowe drżenie w głosie. „On... on będzie tu za chwilę” – odpowiedziała, starając się zachować nonszalancję, mając nadzieję ukryć trzepotanie serca. Bella wymieniła znaczące spojrzenie z bliźniakami, zanim ponownie wybuchnęła śmiechem.

„O, Boże! Ona ma język” – zauważyła, wyraźnie rozbawiona. Pokój zdawał się wzmacniać zakłopotanie Sofii, pozostawiając ją bez słów. Wiedziała aż za dobrze, że ją drażnią, igrając z jej wrażliwością. „Dość, wy dwoje” – wtrąciła Anna z ostrzeżeniem w głosie, jej autorytet przebił się przez radosną atmosferę. Pokój na chwilę ucichł, śmiech bliźniaczek ucichł, gdy spojrzały w oczy swojej ciotki. „Ciociu Anno, nie jesteśmy już dziećmi” – odparła Bella, jej głos zabarwiony był nutą buntu. Przewróciła oczami w przesadny sposób, gestem ociekającym młodzieńczym buntem. „Próbujemy jej tylko pomóc się zrelaksować”.

Gdy żarty ucichły, wszyscy zajęli swoje miejsca wokół wystawnego stołu. Lokaje wślizgnęli się do pokoju z gracją, ubrani w nieskazitelne stroje, każdy niosąc talerze ozdobione kulinarnymi arcydziełami. Poruszali się z cichą precyzją, serwując pieczołowicie przygotowane dania jedno po drugim, każdy talerz był dziełem sztuki. Lokaje, z wyważoną elegancją, pytali o każdą rzecz na stole, ich wiedza na temat kuchni dorównywała wiedzy koneserów. Sofía patrzyła z podziwem, czując, jakby wkroczyła do świata królewskości i wyrafinowania.