Pobierz aplikację

Apple Store Google Pay

Lista rozdziałów

  1. Rozdział 351
  2. Rozdział 352
  3. Rozdział 353
  4. Rozdział 354
  5. Rozdział 355
  6. Rozdział 356
  7. Rozdział 357
  8. Rozdział 358
  9. Rozdział 359
  10. Rozdział 360
  11. Rozdział 361
  12. Rozdział 362
  13. Rozdział 363
  14. Rozdział 364
  15. Rozdział 365
  16. Rozdział 366
  17. Rozdział 367
  18. Rozdział 368
  19. Rozdział 369
  20. Rozdział 370
  21. Rozdział 371
  22. Rozdział 372
  23. Rozdział 373
  24. Rozdział 374
  25. Rozdział 375
  26. Rozdział 376
  27. Rozdział 377
  28. Rozdział 378
  29. Rozdział 379
  30. Rozdział 380
  31. Rozdział 381
  32. Rozdział 382
  33. Rozdział 383
  34. Rozdział 384
  35. Rozdział 385
  36. Rozdział 386
  37. Rozdział 387
  38. Rozdział 388
  39. Rozdział 389
  40. Rozdział 390
  41. Rozdział 391
  42. Rozdział 392
  43. Rozdział 393
  44. Rozdział 394
  45. Rozdział 395
  46. Rozdział 396
  47. Rozdział 397
  48. Rozdział 398
  49. Rozdział 399
  50. Rozdział 400

Rozdział 182

Ani jeden promień światła nie przebił się przez ciemność smoliście czarnego pokoju. Chociaż lodowata woda sięgała Mandy tylko do pasa, to co naprawdę przyprawiało ją o dreszcze, to nieznane, śliskie przedmioty, które wyczuwała pływające wokół swoich stóp. „Ach! Co jest w wodzie? Jak to możliwe, że tak pływa? Wypuść mnie stąd natychmiast!” krzyczała Mandy ze strachem, miotając się w wodzie w daremnej próbie dotarcia do bezpieczeństwa. Billy rzucił Mandy zimne spojrzenie i warknął: „Więc teraz się boisz? Zraniłaś kogoś, na kim pan Bowers bardzo zależy! To dopiero początek tego, co cię czeka!” Po tych słowach Billy wykrzyknął kilka krótkich poleceń mężczyznom pilnującym Mandy, zanim odwrócił się i odszedł. Nadal uwięziona w tym zalanym pokoju, Mandy odkryła, że kręci się bez ładu i składu, aby uniknąć niezidentyfikowanego stworzenia pływającego i ją nękającego. W rozpaczy zawodziła: „Nie wychodź! Proszę, nie zostawiaj mnie tu samego! Nie możesz mnie tak traktować! Przecież jestem z rodziny Watsonsów!”. Chociaż Mandy krzyczała jak szalona, aż ochrypła, nikt nie zwracał na nią uwagi. Po wcześniejszym pożegnaniu Billy wrócił do rezydencji Bowersów i poinformował Samuela o aktualnej sytuacji. „Sir, wszystko zostało zrobione tak, jak pan prosił” — stwierdził Billy.

„Doskonale! Pozwólmy tej kobiecie dusić się w wodzie przez jakiś czas z tymi wodnymi wężami, zanim oddamy ją policji” — odpowiedział Samuel, a jego usta wygięły się w słabym uśmiechu. „Zrozumiano”. „Możesz już iść” — powiedział Samuel lekceważąco. Gdy Billy miał już odejść, do gabinetu weszła Natalie. „Dzień dobry, pani Nichols” — przywitał się Billy formalnym ukłonem. Zaskoczona nagłym gestem Billy'ego, Natalie miała zamiar odwzajemnić ukłon, gdy nagle poczuła, że Samuel mocno ją obejmuje od tyłu. Miał tak mocny uścisk, że jej kręgosłup był mocno dociśnięty do jego muskularnej klatki piersiowej bez żadnej przerwy między nimi.

Są zbyt intymni! W swoim zakłopotaniu Billy nie mógł znieść dalszego oglądania tej sceny i pośpiesznie wyszedł, upewniając się, że dokładnie zamknęła za sobą drzwi. „Samuel! Ty-” zaczęła Natalie, zanim nagle urwała. Chciała strofować Samuela za jego zachowanie, ale wiedziała, że jej wysiłki pójdą na marne. Co więcej, istniało również duże prawdopodobieństwo, że jej słowa jeszcze bardziej rozwścieczyłyby Samuela i musiałaby się bardzo starać, żeby go chociaż uspokoić. Po krótkiej ciszy Natalie w końcu przemówiła: „Teraz, gdy już prawie wyzdrowiałeś z choroby, od jutra wracam do domu i zostaję”. „Jasne” odpowiedział Samuel. Coś jest nie tak. Zgodził się na to zbyt łatwo… „Czy to ci odpowiada?” zapytała zaskoczona Natalie. Na to usta Samuela figlarnie powędrowały wokół jej ucha, zanim w końcu zatrzymały się na płatku ucha. Natalie nie mogła powstrzymać cichego jęku. W głębi duszy nienawidziła siebie za to, że była tak wrażliwa na dotyk Samuela. Z miejsca, w którym stała, to, że tak silnie zareagowała na jego zalotne zaloty, było niczym więcej niż zdradą jej ciała. Kiedy jego ciężki oddech łaskotał jej ucho, Samuel wyszeptał: „Oczywiście, twoja prośba wiąże się z warunkiem, który musisz spełnić z twojej strony, zanim się zgodzę. Musisz zabrać Franklina i Sophię do domu”. Natalie znów była zaskoczona tym ostatnim wydarzeniem. Kiedy starała się ukryć radość, zapytała: „Prosisz mnie, żebym zabrała Franklina z powrotem? Czy ty sobie ze mnie żartujesz, Samuel?” „Będę dość zajęta załatwianiem ważnych spraw w tym okresie. Będę też w podróży służbowej. Nie mam pojęcia, kiedy wrócę. Ponieważ Franklin i Sophia cię lubią, ma sens, żebym zostawiła ich z tobą. Zwłaszcza Sophia, ponieważ jej afazja znacznie się poprawiła, odkąd zamieszkała z tobą” – wyjaśnił Samuel, kontynuując swoje zalotne ruchy. Ponieważ Natalie była niezwykle przywiązana do Franklina i Sophii, była podekscytowana samą myślą o tym, że będzie mogła zabrać ich ze sobą do domu i zamieszkać z nimi. Nie mogła powstrzymać się od fantazjowania o tym, jak piękna jest jej

تم النسخ بنجاح!