Rozdział 188

Szczęka Yandela opadła, gdy z niedowierzaniem wpatrywał się w Natalie. Szef nigdy mi nie powiedział, że ona potrafi tak dobrze grać na pianinie. Jej umiejętności gry na pianinie są niesamowite! Jej występ dorównuje występom profesjonalnych pianistów! Nie był jedynym, którego Natalie zachwyciła. Każda publiczność była zachwycona zapierającym dech w piersiach występem, który był ucztą dla ich oczu i uszu. Gdy zabrzmiała ostatnia nuta, Wendy zniknęła w ciemnościach. Po cudownym występie cisza wypełniła salę, w której odbywała się aukcja. Chwilę później, gdy ktoś zaczął klaskać, wszyscy w sali odzyskali przytomność, jakby właśnie obudzili się ze snu. Tłum wybuchł wiwatami i gromkimi brawami. Przez następne kilka minut powietrze nieustannie wypełniał dźwięk klaskania. „Ta tancerka jest niesamowita!” „Wiem! Oprócz tancerki, ta, która grała na pianinie, również jest oszałamiająca!” „Tancerka jest taka śliczna. Wygląda jak bogini!”

Publiczność zaczęła dyskutować między sobą, kontynuując klaskanie. Po występie Natalie zeszła ze sceny i poszła szukać Wendy. Wendy próbowała złapać oddech po tańcu. Jednak uśmiech na jej twarzy pokazał, że w końcu pozbyła się ciężaru na sercu. „Dziękuję… Wendy przytuliła Natalie, czując się przytłoczona emocjami. „Dziękuję za pomoc, dzięki której mam szansę występować na scenie i dostawać za to pieniądze. W przeciwnym razie musiałabym zniszczyć sobie życie w zamian za pieniądze na operację mojego taty”. „Pomogłam tylko trochę. Najważniejsze jest to, że zasłużyłaś na to swoimi umiejętnościami. Ludzie, którzy starają się przetrwać, zawsze zobaczą światło na końcu tunelu”. Natalie pocieszająco poklepała Wendy po ramieniu. „Dziękuję jeszcze raz”.

Chociaż Natalic nie uważał, że wdzięczność Wendy była konieczna, Wendy z kolei traktowała ją jak wybawczynię swojego ojca i siebie samej. Wendy zaczęła szlochać i uśmiechać się w tym samym czasie. Tymczasem Natalie nalegała, aby szybko zmyła makijaż, mówiąc, że piękna wróżka taka jak ona wkrótce zamieni się w brzydką, jeśli będzie dalej roniła łzy. Po wyjściu Wendy Natalie chciała zwrócić akcesoria, których użyła, do wyznaczonego pokoju. Jednak Rachel nagle rzuciła się na nią i krzyknęła: „Kim jesteś? Dlaczego pomogłaś Wendy?” Natalie uśmiechnęła się pod welonem, patrząc na sfrustrowaną kobietę przed sobą. „Jestem pewna, że jesteś jedyną osobą, która wie, dlaczego jej pomogłam”. Rachel była tak zirytowana, że nie mogła powstrzymać się od ataku na Natalie. „Ty suko! Wiesz, kim jestem? Jestem córką słynnego reżysera filmowego, Noaha Lyncha! W przyszłości będę popularną aktorką. Zastanów się dwa razy, zanim zdecydujesz się pójść przeciwko mnie!” Nikt na świecie nie powinien być zarozumiały, nawet jeśli jest się potężnym. Ponieważ ma tak kiepskie maniery, jestem pewna, że jej tata nie jest osobą, która również zasługuje na szacunek. „Rozumiem... córka Noaha Lyncha? Jeśli Noah jest skazany na zagładę, to ty też” - powiedziała spokojnie Natalie. „Co masz na myśli? Nie ośmielaj się przeklinać mojego taty!” Przez zasłonę Rachel ledwo widziała twarz Natalie. Dlatego zrobiła dwa kroki do przodu i wyciągnęła rękę, aby złapać zasłonę zakrywającą dolną połowę twarzy Natalie. Zanim zdążyła dosięgnąć zasłony, Natalie siłą złapała Rachel za nadgarstek. „Puść mnie!” - krzyknęła Rachel. Natalie była zaskoczona, jak tępa była kobieta przed nią. Czy nie widziała, że jestem teraz w złym humorze? Nie przejmując się kontynuowaniem rozmowy, Natalie szarpnęła dłoń Rachel, zwichnąwszy jej ramię. Rachel zawyła z bólu. „Auć! Mam złamane ramię!” „Wiem. Powinnaś szybko jechać do szpitala”. Natalie uśmiechnęła się krzywo. Rachel nadal chciała nękać Natalie, ale ból w ramieniu był zbyt silny, by go znieść. Po chwili wahania odwróciła się i ruszyła w stronę szpitala, obiecując sobie, że poszuka