Rozdział 7

Yara otworzyła drzwi i weszła do środka.

Nie przepadała za bliźniakami. Jednak uśmiechnęła się, próbując być dla nich dobrą stroną, mówiąc: „Cześć, moje drogie dzieci. Przyszłam, żeby was zobaczyć”.

Bliźniakom siedzącym na wełnianym dywanie przeszły dreszcze, gdy usłyszeli słowa Yary.

Chociaż Samuel osobiście przyznał, że Yara była ich matką, po prostu jej nie lubili. Właściwie można powiedzieć, że jej nienawidzili.

Franklin przewrócił oczami, a w jego oczach pojawił się błysk bezczelnego uśmiechu.

„ Możesz tu podejść?” – zapytał.

Yara nie miała pojęcia, co Franklin ma do powiedzenia, ale i tak podeszła.

„ Mam ci coś naprawdę ważnego do pokazania” – oświadczył.

Starał się jak mógł, żeby ukryć chytry wyraz twarzy i zamiast tego przybrał najbardziej niewinny wygląd, na jaki go było stać.

Widząc, że Franklin obniżył gardę w jej kierunku, Yara chciała wykorzystać szansę, by się do niego zbliżyć. Delikatnym tonem powiedziała: „Jasne. Daj mi zobaczyć, co to jest”.

Franklin wyciągnął rękę zza pleców, wokół której owinął się mały, śnieżnobiały wąż.

„ To mój pupil, Moony” – wyjaśnił.

Wyglądało to tak, jakby wąż zrozumiał, że Franklin go przedstawia. Jego bursztynowe oczy były utkwione w Yara i zaczął podniecony machać językiem.

Widok ten był dla Yary szokiem życia i natychmiast się wycofała.

„ Zabierz to ode mnie! Spiesz się! Nie podchodź!” krzyknęła.

Franklin pogłaskał Moony'ego kilka razy, po czym celowo podszedł do Yary.

„ Sophia i ja naprawdę lubimy tego węża. Jeśli się go boisz, to odejdź” – stwierdził.

Sophia nie mogła mówić, ale skinęła głową.

Yara wpatrywała się w intrygujące bliźniaczki i była tak sfrustrowana, że mogła wybuchnąć. Naprawdę chciała dać im obu w twarz, ale powstrzymała się, rozważając konsekwencje.

„ Jestem twoją matką! Przekraczacie już tę granicę” – ostrzegła. Następnie w przypływie wściekłości opuściła ich pokój.

Franklin miał wyraz irytacji na twarzy. „Ona jest naprawdę bezużyteczna. Nie mogę uwierzyć, że była tak przestraszona tylko przez Moony'ego. Tata musiał być ślepy, żeby polubić kogoś takiego jak ona”.

Sophia skinęła głową na znak zgody, po raz kolejny myśląc o kobiecie, którą spotkała na lotnisku.

Naprawdę chciała, żeby tą kobietą była jej matka, a nie Yara.

Tymczasem zegar wybił godzinę jedenastą w nocy.

Samuel właśnie wrócił do domu i Gavin poinformował go, że Yara odwiedziła Franklina i Sophię.

„ Jak długo tym razem została?” zapytał Samuel.

„ Trochę dłużej niż zwykle. Około piętnastu minut, myślę,” odpowiedział Gavin.

„ Rozumiem. Możesz już iść.”

Samuel rozpiął koszulę i zdjął ją, odsłaniając idealną linię żuchwy i obojczyk.

Sześć lat temu został odurzony. Właśnie wtedy, gdy czuł, że zaraz spłonie od gorąca nękającego jego ciało, poszedł do Yary po antidotum. Niespodziewanie trafił do Franklina i Sophii.

Wtedy był oczarowany tym młodzieńczym, uwodzicielskim ciałem. Bez względu na to, jak jęczała i błagała, on nadal ją dominował. Jednak przez ostatnie pięć lat nie czuł nic do Yary, mimo że była tą samą osobą.

Myślał o niej tylko jako o matce swoich dzieci.

Samuel nie przejmował się nią teraz, bardziej martwił się o Natalie, która dała mu zimne ramię tego ranka. Kiedy o tym pomyślał, zadzwonił do Billy'ego.

„Jak się czuje Natalie, Billy?” zapytał.

„ Jeszcze nie skończyła pracy. Najwyraźniej bada poćwiartowane zwłoki. Wygląda na to, że ma mnóstwo pracy” – doniósł.

Samuel spojrzał na zegar wiszący na ścianie. Z tajemniczym spojrzeniem w oczach powiedział: „Wyślij jej kolację w moim imieniu”.

Jego słowa wprawiły Billy'ego w osłupienie. „Sir, ona jest niewdzięczną osobą. Dlaczego pan—”

Samuel przerwał mu chłodno: „Od kiedy masz prawo mnie pouczać?”

„ Nie miałem tego na myśli. Przepraszam” – odpowiedział pośpiesznie Billy.

Samuel się rozłączył, a Billy zajął się przygotowywaniem kolacji dla Natalie.

Wstał i stanął przed oknem sięgającym od podłogi do sufitu, aby przyjrzeć się kwitnącym białym różom na dziedzińcu.

Nie obchodziło go, jak trudno było sobie poradzić z Natalie ani jaką cenę musiał zapłacić. Liczyło się dla niego tylko przekonanie jej do pomocy w leczeniu afazji Sophii.

Nie chciał, aby jego ukochana córka spędziła całe życie nie odzywając się. Przynajmniej chciał usłyszeć, jak nazywa go „Tatusiem”.