Rozdział 6

Nyla podniosła głowę, żeby przemówić, ale Clark złapał ją za rękę i uśmiechnął się. „Babciu, pracujemy nad tym!”

Nyla próbowała odsunąć rękę, ale uścisk Clarka był zbyt mocny.

Jeśli on nie pozwoli jej być, ona też nie ułatwi mu tego. Zwróciła się do Marie. „Babciu, szukam teraz pracy, więc posiadanie dzieci może poczekać”.

W pokoju zapadła cisza.

Ścisk dłoni Clarka na dłoni Nyli stał się bolesny, a ona skrzywiła się.

Damon spojrzał na dłoń Clarka spoczywającą na Nyli, zauważając nabrzmiałe żyły, po czym obojętnie odwrócił wzrok.

Ciotka Clarka, Anne Sumner, prychnęła. „Nyla, nie obwiniaj mnie za to, że jestem szczera. Jesteś mężatką od lat. Jak to możliwe, że jeszcze nie masz dziecka? Gdyby Clark nie nalegał na ślub z tobą, czy myślisz, że twoja rodzina mogłaby kiedykolwiek poślubić Sumnerów?

„Powinnaś być wdzięczna. Jeśli nie chcesz mieć dziecka Clarka, jest wiele kobiet, które chcą. Jeśli ktoś inny wkroczy, to ty będziesz wyglądać głupio”.

Poza tym Anne pomyślała: „Kto wie, czy Nyla jest płodna?”

Brzmiało to tak, jakby miała dobre intencje, ale w jej spojrzeniu na Nylę można było dostrzec nutę wyższości.

Marie zmarszczyła brwi na widok Anne, nie pochwalając jej. „Anne, dość.”

Anne zacisnęła usta, ale pozostała milcząca.

Marie odwróciła się do Nyli z miłym uśmiechem. „Nyla, ty i Clark jesteście jeszcze młodzi. Jeśli jeszcze nie chcesz mieć dzieci, to w porządku. Tylko się nie przemęczaj. Nasza rodzina nie cierpi na brak pieniędzy. Możesz pracować, jeśli chcesz, ale nie przejmuj się tym”.

Nyla skinęła głową. „Rozumiem, babciu.”

Wtedy niezręczna chwila minęła, a w pomieszczeniu znów zrobiło się ciepło.

Widząc, że uwaga się odwraca, Clark wyciągnął Nylę z salonu. Gdy dotarli do altany na podwórku, puścił ją. „Nyla, czy ty oszalałaś? Chcesz, żeby wszyscy dowiedzieli się o naszej kłótni?”

Nyla potarła obolałą rękę i powiedziała: „Po prostu byłam szczera”.

„Szczerze?” Clark zmarszczył brwi. „Czy mam zadzwonić do twojego ojca?”

Harrison Jayston był chory i nie radził sobie ze stresem. Nyla planowała rozwód z Clarkiem, zanim delikatnie mu o tym opowie.

Spojrzała na Clarka. „Nie ośmieliłbyś się! To ty mnie oszukałeś. Jakie masz prawo być tak zadufanym w sobie?”

Clark zacisnął dłonie, na jego twarzy pojawił się cień poczucia winy, zanim został zastąpiony przez niecierpliwość. „Obiecałem, że to się więcej nie powtórzy. Jeśli nie chcesz widzieć Jordyn, zwolnię ją. Czego jeszcze chcesz?” Nyla poczuła, że między nimi nastąpił zanik komunikacji i odwróciła się. „Nie chcę się z tobą tutaj kłócić”.

Kiedy Clark zobaczył jej zaczerwienione oczy, zmiękł. „Nyla, naprawdę wiem, że się myliłem. Tylko nie wspominaj o rozwodzie, a ja ci to wynagrodzę. Kocham cię. Nie mogę pozwolić ci odejść”.

Nyla uznała to za śmieszne. Jak mógł twierdzić, że ją kocha, będąc z inną kobietą? Sama myśl o nim z kimś innym przyprawiała ją o mdłości.

"Nigdy ci nie wybaczę."

Zdrada była jej celem. Nie mogła udawać, że nic się nie stało ani się z nim pogodzić.

Clark znał Nylę wystarczająco dobrze, by zrozumieć, że musi być cierpliwy. Wierzył, że ona nadal coś do niego czuje. W przeciwnym razie zrobiłaby większą scenę, gdyby się o tym dowiedziała. Dopóki nie zgodzi się na rozwód, ona mu w końcu wybaczy.

„Dobra, nie będziemy o tym teraz rozmawiać. Jeśli jeszcze nie chcesz dzieci, odłożymy to na dwa lata. Skoro chcesz pracować, poproszę moją sekretarkę, żeby znalazła ci stanowisko w Sumner Group”.

Nyla zaśmiała się z jego aranżacji, z szyderczym spojrzeniem w oczach. „Clark, czy widzisz mnie jako marionetkę, którą możesz kontrolować?”

Zraniony jej spojrzeniem, Clark zmarszczył brwi. „Jak ja cię kontroluję? Nie chcesz teraz dzieci, więc zgodziłem się poczekać dwa lata. Chcesz pracować, więc to załatwię. Czego jeszcze chcesz?”

„Przestań udawać. Nie chcę dzieci, bo chcę rozwodu. Chcę pracować nad zerwaniem więzi z tobą”.

Clark spojrzał na upartą twarz Nyli, niezadowolony. Od czasu ich ślubu była jak kanarek w jego klatce. Nie mógł jej puścić.

„Dopóki się nie zgodzę, to małżeństwo się nie skończy. Nawet jeśli powiesz prawnikowi, że zdradziłam, czy masz dowód?”

Pewny siebie ton Clarka i kontrolujące zachowanie sprawiły, że Nyla cofnęła się, drżąc ze złości. W końcu zobaczyła, jaki był samolubny i obrzydliwy. Zmarnowała osiem lat, najlepsze lata swojego życia, od 18 do 26 roku życia, kochając tego mężczyznę.

„Przyprawiasz mnie o mdłości, Clark!”

Widząc nieskrywaną odrazę w oczach Nyli, Clark złapał ją za brodę, by zmusić ją do spojrzenia na niego. „Nyla, rozumiem, że jesteś zła, ale nie chcę już słyszeć tych słów”.

Jego Nyla powinna go kochać na zawsze. Nie mógł znieść, że patrzyła na niego z taką pogardą.

Nyla odtrąciła jego dłoń. „Nie dotykaj mnie! Jesteś brudny”.

„Obrzydlistwo?” Clark prychnął, podchodząc bliżej i przyciskając ją do filaru altany, całując ją namiętnie. Jeśli nie przestanie mówić rzeczy, których nie lubi, zamknie ją w inny sposób. Nyla odwróciła głowę. Ciepłe usta Clarka wylądowały na jej policzku, sprawiając, że jej skóra zaczęła cierpnąć. „Puść mnie, Clark!”

„Dobrze, dopóki nie przestaniesz mówić rzeczy, które mnie ranią.”

"Nigdy!"

„W takim razie będę musiał cię uciszyć po swojemu.”

Złapał ją za brodę i namiętnie pocałował. Gdy jego usta miały się spotkać z jej ustami, zza nich rozległ się cichy kaszel.

„Clark, czy przeszkadzam w czymś?”