Rozdział 2

Słysząc nazwę „Sterling”, Charlotte spojrzała na konwój i zobaczyła herb Sterlingów na wagonach.

Czy oni są tu dla mnie? Podekscytowała się tą myślą.

Czy możliwe, że Hector nigdy mnie nie zdradził? Czy odwołał nasze zaręczyny, bo nie miał wtedy innego wyboru? Teraz, gdy wie, że wróciłam, musi być tutaj, żeby mnie odebrać!

„ Pani, czy pan Sterling przyjedzie po nas?”

Uradowana pani Berry chciała już zrobić krok naprzód, gdy dwóch ochroniarzy brutalnie ją odepchnęło.

Chwilę później wyszła z domu piękna kobieta ubrana w drogie ubranie w towarzystwie całej świty.

Usta Charlotte rozchyliły się ze zdziwienia. Czy to nie Luna White?

Luna była ubrana w designerski garnitur. Wyglądała bardziej elegancko niż cztery lata temu.

Jej palce obejmowały małą rączkę chłopca, który był mniej więcej w tym samym wieku co trojaczki Charlotte.

„ Pani Sterling, Timothy, proszę tędy” – przywitali ich uprzejmie ochroniarze.

„ Nigdy więcej nie wsiądę do pociągu. Jest brudny i pełen podobieństw ” – oświadczyła Luna, z pogardą zakrywając nos chusteczką.

„Tak, tak. Gdyby nie pogoda , pan Sterling nie pozwoliłby cierpieć tobie i Timothy’emu”.

Ochroniarze odprowadzili Lunę i chłopca do samochodu.

Zarówno Luna, jak i jej syn byli tak aroganccy, że nawet nie spojrzeli wokół siebie. Dlatego nie zauważyli Charlotte w tłumie.

„ Co się dzieje?” Pani Berry rozpoznała Lunę i wykrzyknęła. „Czy to nie twoja kuzynka? Czy ona jest teraz żoną pana Sterlinga?”

" Myślę, że tak."

Gdy konwój Sterlingów odjechał, Charlotte przypomniała sobie obietnicę złożoną jej wcześniej przez Hectora.

Powiedział, że będę jego jedyną narzeczoną w tym życiu.

Ale teraz jest żonaty z moją kuzynką. Mają nawet tak dużego syna!

Łzy napłynęły Charlotte do oczu, a jej nos zaczął palić.

„ Mamo, co się stało?”

Kiedy dzieci dostrzegły zaczerwienione oczy Charlotte, wszystkie trzy ją otoczyły i wyraziły swoje zaniepokojenie.

" Nic mi nie jest."

Wycierając oczy, Charlotte uklękła i przytuliła ich troje.

„Mamo, nie bądź smutna. Kiedy dorosnę, kupię ci duży samochód. Wtedy nie będziesz musiała już cierpieć” – zaoferował jej najstarszy syn, Robbie. Myślał, że była zdenerwowana, bo ktoś ją prześladował.

„ Mamo, kto cię dręczył? Daj mi ich pobić!” Jamie, drugi chłopiec, uroczo machał pięściami i nadymał policzki.

Ellie, najmłodsza z trojaczków, otarła policzek o policzek Charlotte i pocieszyła ją. „Mamo, nie płacz!”

„ Nie płacz! Nie płacz!”

Nagle z kieszeni Ellie wysunęła się zielona głowa. Należała do bezczelnej papugi, która w tej chwili ciekawie się rozglądała.

„ Nie, nie płaczę.” Charlotte gwałtownie wciągnęła powietrze i uśmiechnęła się. „Chodźmy do domu!”

„ Hurra, jedziemy!”

Charlotte dała każdemu z nich pocałunek, po czym ponownie zarzuciła plecak na ramię i ruszyła, by złapać taksówkę.

Kiedyś była bogatą dziedziczką, która miała wszędzie swoją świtę, ale teraz musiała stać w kolejce, żeby złapać taksówkę z panią Berry i jej dziećmi, nie wspominając o tym, że była obciążona ich bagażami.

Ponieważ nie wszyscy zmieścili się w jednej taksówce, pani Berry musiała sama wziąć osobną taksówkę.

Niebo było ciemne, co zwiastowało nadejście burzy. Mając nadzieję na jej uniknięcie, taksówkarz pędził nerwowo drogą, gdy nagle uderzył w Rolls-Royce’a przed sobą.

Twarz taksówkarza natychmiast zbladła i wysiadł z kabiny, aby sprawdzić sytuację.

Charlotte usiadła na siedzeniu pasażera i spojrzała przez okno, marszcząc brwi.

To była limitowana edycja Rolls-Royce Phantom. W C Nation było tylko trzy egzemplarze, a na całym świecie trzydzieści pięć. Nawet gdyby to była drobna rysa, taksówkarz musiałby zrekompensować znaczną sumę pieniędzy, co mogłoby doprowadzić do jego bankructwa.