Rozdział 231

Spogląda na mnie gniewnie, ale po kilku sekundach jego rysy łagodnieją. Chwyta moją dłoń, obraca ją i całuje moją dłoń w naprawdę delikatnym pocałunku.

„Nie wiem, kiedy się w tobie zakochałam ani jak; wiem tylko, że cię kocham, Avo. Wtedy tego nie widziałam. Byłam tak przytłoczona goryczą i złością, że nie zdawałam sobie sprawy, jaki prawdziwy klejnot poślubiłam. W ostatnich miesiącach trudno było mi żyć bez ciebie. Za każdym razem, gdy widziałam, jak cierpisz lub cierpisz, mnie to niszczy. Zajęło mi trochę czasu, zanim zdałam sobie sprawę, że jestem w tobie zakochana, ale oto jestem, błagając cię, żebyś dała mi szansę, abym mogła pokazać ci miłość, na którą zasługiwałaś ode mnie, ale której nigdy nie dostałaś”. Patrzę całkowicie oszołomiona, jak wstaje z krzesła i klęka przede mną. To wszystko wydaje się snem. To tak, jakbym teraz była w zupełnie innym świecie.

„Och, Rowan” – zaczynam, próbując zmusić mózg do pracy. „Nie kochasz mnie. Nigdy mnie nie kochałeś. Emma jest twoją jedyną miłością. To ona ma twoje serce, pamiętasz?”