Κεφάλαιο 172

Περσεφόνη

Όταν ο Λούσιεν μπήκε βιαστικά για πρωινό, τον κοίταξα και κοίταξα γρήγορα αλλού, με ένα κοκκίνισμα να κλέβει το βλέμμα μου. Με ένα άνετο πουκάμισο, τα ανοιχτά κουμπιά αποκάλυπταν τις γκρίζες τρίχες που άπλωναν το στήθος του, το τζιν αγκάλιαζε τους δυνατούς μηρούς του, φαινόταν τόσο κουλ και κυρίαρχος όσο ποτέ.

Πώς τα καταφέρνει; σκέφτηκα. Ένιωθα εξαντλημένη και το φύλο μου πονούσε, το στήθος μου πονούσε και φορούσα μια μπλούζα που κάλυπτε το στήθος μου. Τα σημάδια από δαγκώματα στο στήθος μου ήταν εμφανή και δεν ήθελα να τα προσέξει κανείς. Τα μάτια του με κοίταξαν προσεκτικά και τα χείλη του στράβωσαν συνειδητά καθώς γύρισα αλλού λακκάκια.