Κεφάλαιο 272
Περσεφόνη
Κάθισα στο κάθισμα, άκαμπτη και σφιγμένη. Έκανα το σωστό; αναρωτιόμουν ξανά και ξανά. Η σκέψη της οικογένειάς μου, των παιδιών μου που είχα αφήσει πίσω, της Ρία που κρατούσε σφιχτά το σακάκι μου, προσπαθώντας να μην κλάψει, όπως και ο Πιρς. Τα δίδυμα είχαν προσπαθήσει να δείξουν γενναία μπροστά μου, αλλά ήξερα ότι ανησυχούσαν.
Μετά από όλα όσα είχαν ακούσει και δει, όλα όσα είχαν περάσει σε τόσο νεαρή ηλικία, η καρδιά μου ήταν μαζί τους. Είχαν περάσει τόσα πολλά...