Κεφάλαιο 160
Σελέν
Σκιές με περιβάλλουν, με πέφτουν στο σκοτάδι τόσο αδιαπέραστο, ακόμη και η υπερφυσική περιοχή των ματιών μου δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε αυτό. Πριν από λίγες στιγμές θα μπορούσα να ορκιστώ ότι η Ελένη στεκόταν δίπλα μου και μου μιλούσε για άλλη μια άσκηση προπόνησης, αλλά τώρα που την πλησιάζω δεν τη βρίσκω πουθενά. Δεν μπορώ να την ακούω πια, και δεν μπορώ να βρω ούτε την παραμικρή λωρίδα φωτός για να με βοηθήσει να βρω το δρόμο μου από αυτό το μέρος.
Είμαι μόνος, εντελώς χαμένος στην τεχνητή νύχτα που δημιούργησα με τα ίδια μου τα χέρια, και μια μαχαιριά φόβου με φέτες καθώς συνειδητοποιώ ότι έχω κολλήσει πραγματικά. Το σύννεφο οψιανού πάλλεται με ενέργεια, μπορώ να νιώσω αλλά δεν βλέπω, και θέλω οι σκιές να χωρίσουν, για να πάρουν σχήμα αντί να με τυφλώσουν.