Κεφάλαιο 200
Σελέν
« Γιατί έχεις αυτό το βλέμμα στο πρόσωπό σου;» Ρωτάω τον Μπαστιέν, κοιτάζοντας καχύποπτα την τεταμένη έκφρασή του καθώς οδηγεί το αυτοκίνητό μας στους ελικοειδή ορεινούς δρόμους.
Ο πατέρας μου είναι στο πίσω κάθισμα και κοιμάται, και ένα άλλο όχημα ακολουθεί πίσω μας, μεταφέροντας τα φέρετρα της Ελένης και του Φρέντερικ. Είναι τόσο ζοφερό και παρήγορο να επιστρέφεις σπίτι κάτω από τέτοιες συνθήκες και ξέρω ότι ο Bastien αισθάνεται εξίσου συγκρουόμενος όσο κι εγώ για το να νιώθω τόσο χαρούμενος όταν το ταξίδι μας μας κόστισε τόσο πολύ. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι αυτό που τον ενοχλεί – αλλά κάτι είναι ξεκάθαρο. «Ανησυχείς για το πώς θα σε υποδεχτεί το πακέτο;»