Κεφάλαιο 77
Το POV της Selene
Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που φτάσαμε εδώ. Χωρίς παράθυρα δεν έχω τρόπο να αποκρυπτογραφήσω αν είναι μέρα ή νύχτα, και ενώ νιώθω σαν να έχουν περάσει ώρες, η δυστυχία κάνει πάντα τον χρόνο να κινείται πιο αργά.
Η Sophie σταμάτησε επιτέλους να κλαίει και αγκαλιάζει μανιακά τα γόνατά της στο στήθος της και κουνιέται πέρα δώθε στο έδαφος. Λυπάμαι για τη φτωχή γυναίκα, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι είναι εν μέρει υπεύθυνη για την κατάστασή μας. Μπορεί να ήμουν πιο κατανοητός αν εμπλέκονταν μόνο εμένα, αλλά το να θέσω σε κίνδυνο το κουτάβι μου ήταν ασυγχώρητο.