Rozdział 3 Lęk

„Dwa dni temu? Gdzie?” – zapytałem, czując lekki niepokój.

Sophia zauważyła moją reakcję i odparła: „Co z tym spojrzeniem?”

„Gdzie go widziałaś?” Nie obchodziło mnie już przekomarzanie się z nią i nadal naciskałem, żeby uzyskać odpowiedzi.

Jednak telefon Sophii zaczął dzwonić. Spojrzała na ekran i uciszyła mnie, po czym oparła się o krzesło i odebrała połączenie. Po kilku zdaniach wyprostowała się, spojrzała na mnie i powiedziała: „Co?! Zaraz tam będę!”

Zaraz potem zamknęła laptopa i włożyła go do torby. „Muszę iść. Spotkajmy się innym razem!”

„Poczekaj... Ty...” Miałem więcej pytań, ale ona mnie zignorowała i odeszła.

Powiedziała, że widziała Daniela dwa dni temu, ale miał być wtedy w podróży służbowej w Canta. Gdzie go widziała? Czy ona też była w Canta w podróży?

W milczeniu cofnęłam się do siedzenia. Byłam bezradna, ale dziwne uczucie strachu wypełniło moje serce. W mojej głowie wciąż odtwarzał się film TikTok, ale nie byłam pewna, czy to Daniel.

Czy on mnie okłamał? Czy on w ogóle nie poszedł do Canta? Czy on ma romans?

Siedziałam sama w kawiarni z zamętem w głowie. Pomimo ciepłego słońca świecącego na mnie, nie mogłam przestać się trząść. Zastanawiałam się, co powinnam zrobić, gdyby Daniel miał romans i co stałoby się z Emily.

Byłam tak roztargniona przez cały dzień, że zapomniałam odebrać Emily. Na szczęście Daniel wrócił dziś wcześniej. Widząc, że zapomniałam odebrać Emily, szybko mnie pocieszył i poszedł do przedszkola.

Gdy wyszedł, zmusiłam się, żeby wstać i zaczęłam gotować. Zanim Daniel wrócił z naszą córką, Laura Melanie niespodziewanie weszła. Miała klucz do naszego mieszkania i traktowała je jak swój własny dom.

Chociaż mi się to nie podobało, Daniel jej pobłażał. Kiedy zobaczyła mnie w kuchni, odłożyła torbę i podeszła. Oparła się o drzwi i zapytała: „Dlaczego gotujesz? Gdzie jest mój brat?”

Myłam warzywa i odpowiedziałam: „Poszedł odebrać Emily”.

„Już późno, a on dopiero teraz ją odbierze?” W głosie Laury Melanie pobrzmiewała nuta wyrzutu. Zawsze zachowywała się rozpieszczająco i arogancko, jakby była szefową domu.

Jej stosunek do mnie, jej bratowej, również był nieprzewidywalny. Jednak przez lata przyzwyczaiłam się do jej zachowania. W końcu była siostrą Daniela i nie miałam innego wyjścia, jak zaakceptować dobre i złe strony małżeństwa z nim.

„Czy mamy kalmary w domu? Chcę trochę kalmarów!” – zapytała swobodnie.

Wskazałem na lodówkę. „Spójrz tam. Twój brat pewnie kupił trochę”.

Właśnie wtedy czuły głos Emily rozległ się w drzwiach. „Mamo, wróciłam! Dlaczego zapomniałaś mnie dzisiaj odebrać?” Podbiegła do mnie, patrząc na mnie z przechyloną głową.

Chociaż czułam się winna, uśmiechnęłam się i uszczypnęłam ją w nos mokrymi dłońmi. „Byłam zajęta. Obiecuję, że następnym razem nie zapomnę o moim dziecku”.

Daniel wszedł z małym plecakiem naszej córki i spojrzał na nas z czułością. Tymczasem Laura Melanie podeszła do drzwi i przywitała go: „Matt!”

„Dlaczego tu jesteś?” zapytał Daniel, odkładając swoje rzeczy i zdejmując płaszcz. Następnie wszedł do kuchni i objął mnie ramionami. W następnej sekundzie zdjął mi fartuch i założył go sobie. „Załatwię to, kochanie. Możesz iść się bawić z Emily”.

Laura Melanie spojrzała na brata i sarkastycznie zauważyła: „ Mój brat jest takim dobrym mężem. Chcę znaleźć kogoś takiego w przyszłości!”

Daniel warknął: „Wyjdź z kuchni i przestań sprawiać kłopoty. Po prostu poczekaj, aż posiłek będzie gotowy”.

„Nie chcę. Pomogę ci!” Laura Melanie powiedziała żartobliwie, po czym wcisnęła się do kuchni. „Chcę doświadczyć bycia wspierającą żoną!”

Westchnęłam na jej słowa i pomyślałam, że jest bezwstydna. Jak mogła marzyć o znalezieniu kogoś takiego jak jej brat, skoro była po prostu nicponiem, które leniuchowało całymi dniami? To byłoby przekleństwo dla tego, kto by ją poślubił.

Już byłam zirytowana, ale widok Laury Melanie jeszcze bardziej mnie zirytował. Była dorosłą kobietą, która nieustannie nękała swojego brata. Wiedziałam, że podlizuje się Danielowi tylko po to, żeby znów poprosić o pieniądze.

Murphysowie żyli w złych warunkach w młodości. Rodzice Daniela pracowali dorywczo wszędzie, a Laura Melanie często chorowała i potrzebowała tymczasowej opieki. Życie było dla nich wtedy wyzwaniem, a Daniel czuł się bezradny.

Jednak życie Daniela i jego rodziny zmieniło się drastycznie, gdy moja firma wystartowała. W pewnym sensie Daniel i ja wspieraliśmy dużą rodzinę, szczególnie Laurę Melanie.

Zawsze prosiła o pieniądze, jakbyśmy mieli jej je dać. Była praktycznie pasożytem, ale nie przepraszała i wciąż śmiała być beztroska. Naprawdę byłam bez słowa.

Wzięłam córkę za rękę i wyszłam z kuchni. Jeśli Laura Melanie zniknęła z oczu, zniknęła z myśli. Właśnie wtedy zadzwonił mój telefon i kiedy spojrzałam, to była Sophia.