Rozdział 3 Serdeczne pożegnanie

Kierowca przypadkowo pobrudził sobie garnitur podczas sprawdzania samochodu. Kiedy zobaczył wychodzących z rezydencji ludzi z rodziny Murphy, pośpiesznie wyciągnął z bagażnika kilka pudełek z prezentami.

Pan specjalnie nakazał, aby wręczyć je Murphy'm. Niestety, poprzedni incydent z tailgatingiem spowodował, że kilka pudełek z prezentami zostało zgniecionych, przez co wyglądały raczej nieatrakcyjnie.

„ Myślę, że pan jest panem Murphym?” Kierowca podszedł do Attlee i uprzejmie podał pudełka. „To pamiątka od rodziców młodej damy. Nalegają, żeby je pan przyjął”.

„ Jesteś zbyt miły…” Attlee pośpiesznie odmówił. „Bella była dla nas wspaniała przez te lata, te prezenty…”

„ Nie potrzebujemy waszych prezentów! Po prostu zabierzcie ją do domu, jej rodzina na nią czeka!” Olga przerwała im i nie patrząc na Aidena drugi raz, wróciła do domu.

Pomyślała sobie: „Z takimi obskurnymi pudełkami na prezenty nie może być nic dobrego w środku. Ona na pewno nie chce śmieci innych ludzi”.

Yolanda powstrzymała sarkastyczny uśmiech, podążając za Olgą. Jej twarz była wypełniona aurą wyższości, jakby właśnie wygrała wojnę. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, że biologiczna rodzina Arabelli była w tak złym stanie, ale w tajemnicy była zadowolona.

Służące Murphy'ego spojrzały na nich z pogardą, lekceważeniem lub litością, a oni wszyscy wrócili do środka. Tylko Attlee pozostał tam, nieco zawstydzony: „Cóż, życzę wam bezpiecznej podróży… Nie przyjmę tych prezentów. Powiedzmy, że odesłałem je waszym panom. Uważajcie to za mały gest ode mnie…”

„ Ale…” Kierowca był bezradny. Pan wyraźnie mu powiedział, żeby upewnić się, że Murphy'owie przyjmą prezenty. Ale Attlee miał na myśli, że Arabella nie jest już częścią rodziny Murphy'ch. Jeśli

poszła do domu swoich biologicznych rodziców i nie chciała mieć nic wspólnego z rodziną Murphych.

„ Panie Murphy, proszę przyjąć te prezenty. Panie Murphy?”

Kierowca początkowo chciał powiedzieć, że w pudełkach znajdują się akty własności kilku willi, klucze do kilku sklepów, karta bankowa z miliardami dolarów i rzadkie zioła lecznicze, których nie można kupić nigdzie indziej. Ale kiedy patrzył, jak Attlee wchodzi do domu, kierowca zatrzymał się, zdziwiony. Wyglądało na to, że nikt z nich tak naprawdę nie lubił pani Bennett. Czy to wszystko działo się w jego głowie?

Arabella od niechcenia założyła drzwi samochodu na miejsce. „Jedziemy”.

Patrząc, jak wsiada do samochodu, Aiden był zaskoczony. Czy pani Bennett sama naprawiła te drzwi? Jak ona to zrobiła?

W drodze Arabella swobodnie spoglądała przez okno, a jej ładna twarz emanowała przyjemną aurą.

Kierowca od czasu do czasu zerkał na nią przez lusterko wsteczne, im dłużej patrzył, tym bardziej przypominała mu madame, gdy była młoda. Każdy jej ruch emanował pięknem.

„ Czy nie jedziemy do Willow Creek?” – zapytała nagle Arabella, spoglądając na kierowcę.

„ Willow Creek?” Kierowca wrócił do rzeczywistości: „Och… to rodzinne miasto pana. Twój dom jest w Summerfield”.

Summerfield, najbardziej rozwinięte gospodarczo miasto w kraju.

Miasto zostało podzielone na cztery dzielnice: Wschód, Zachód, Południe i Północ, przy czym Północ była najsłabiej rozwinięta.

Na północy znajdowały się cztery hrabstwa: Misty Hollow, Lavender Hill, Golden Fields i Seraphim Haven, przy czym Seraphim było najsłabiej rozwinięte.

Poniżej Seraphim Haven znajdowały się cztery miasta: Sapphire City, Emerald City, Golden City i Tranquil City.

Attlee był najbogatszym człowiekiem w Tranquil City. Po długim czasie gromadzenia majątku, Attlee w końcu przeprowadził się z miasta trzeciej kategorii do Summerfield w tym roku. Stał się najbogatszym człowiekiem w Tranquil City, najmniej rozwiniętym miejscu w Summerfield.

W porównaniu z mieszkańcami bogatszych rejonów jego majątek mógł wydawać się nieznaczny, lecz w porównaniu z innymi, biedniejszymi rejonami, był całkiem bogaty.

Jego majątek osobisty przekraczał dziesięć milionów dolarów, co wyjaśniało, dlaczego jego żona Olga była tak arogancka i patrzyła na innych z góry.

Kiedy Yolanda weszła do pokoju, niechcący spojrzała przez okno. To, co zobaczyła, wprawiło ją w kompletny szok. „Mamo, ich samochód…”

„Co z nim?” Olga podążyła za jej wzrokiem, po czym obojętnie powiedziała: „Yoli, mówię ci, od teraz ty i Arabella nie macie ze sobą nic wspólnego! Nie możesz już traktować jej jak siostry, musisz usunąć i zablokować wszystkie jej dane kontaktowe. Nawet jeśli spróbuje pożyczyć od ciebie pieniądze w inny sposób, nie możesz jej pożyczyć, jasne?”

„ Nie… Mamo. Chodziło mi o to, że numer rejestracyjny tego samochodu wygląda, jakby pochodził z naszego miasta. Wygląda na to, że numer rejestracyjny zaczyna się od SA… a potem jest pięć 1?”

W Summerfield taki numer rejestracyjny był całkiem zauważalny!

Ponieważ samochód był zaparkowany przed ich rezydencją, Olga widziała tylko bok samochodu, a nie tablicę rejestracyjną. Ale słysząc opis Yolandy, tylko się roześmiała, myśląc, że jej córka jest zbyt naiwna.

„ Yoli, musisz wiedzieć, że w naszym mieście każdy, kto ma tablicę rejestracyjną z pięcioma takimi samymi numerami, jest grubą rybą! Rodzina Arabelli mieszka w Willow Creek, chyba coś ci się pomyliło!”

Olga pomyślała sobie: „Nawet ich tablice rejestracyjne nie są niczym szczególnym… Jak rodzina Arabelli mogła dostać tak dobry numer?”

„ Chyba że mieszkają w Willi Odbić!” – prychnęła Olga.

Reflections Villa była najsłynniejszą, najdroższą i najbardziej prestiżową dzielnicą mieszkaniową w Summerfield, położoną w samym centrum miasta, gdzie ceny gruntów były bardzo wysokie!

Kierowca Rolls Royce’a mówił z szacunkiem: „Pani Bennett, jesteśmy jeszcze 20 kilometrów od pani domu – Reflections Villa. Jeśli jest pani zmęczona, proszę zrobić sobie przerwę”.

Arabella była zaskoczona, słysząc to, myśląc: „Mój dom jest w Reflections Villa? W najdroższej dzielnicy willowej w Summerfield?”

„ Czy możemy wpaść do Hope Hospital?”

Hope Hospital był szpitalem miejskim, który mógł pochwalić się najlepszą bazą medyczną, położonym niedaleko Reflections Villa.

„ Pani Bennett, czy czuje się pani źle?” Kierowca zapytał z niepokojem: „Przyspieszę … ”

„ Chcę odwiedzić babcię rodziny Murphych.”

W rodzinie Murphych tylko Grace Murphy była naprawdę miła dla Arabelli. Od czasu, gdy dowiedziała się, że Arabella nie jest jej biologiczną wnuczką, Grace zachorowała i trafiła do szpitala.

Aiden nie spodziewał się, że będzie tak posłusznym dzieckiem, więc przystał na jej prośbę, a jego wrażenie o niej znacznie się poprawiło.

Dziesięć minut później.

Aiden zaparkował samochód przy wejściu do Hope Hospital. Arabella szepnęła do niego: „Proszę, poczekaj na mnie w pobliżu”.

„ Pewnie” odpowiedział Aiden.

W pokoju 301 oddziału szpitalnego Hope Hospital leżała wątła staruszka z siwymi włosami. Z powodu długotrwałej choroby jej twarz wyglądała na wychudłą, a sylwetka była szczupła.

Kiedy Arabella weszła, starsza pani wciąż spała głęboko, jej oczy były mocno zamknięte, a twarz pozbawiona wyrazu. Zmarszczki na jej czole sprawiały, że wyglądała jeszcze bardziej zmęczona pogodą.

Arabella cicho podeszła do łóżka, gorzkie uczucie powoli rozprzestrzeniało się w jej sercu. Kiedy ta niegdyś energiczna staruszka stała się taka?

„ Bella.” Młody lekarz sprawdzający pacjentów spojrzał na nią, po czym zajął się notatkami. „Jesteś punktualna, chcieliśmy z tobą porozmawiać.”

Odłożył długopis, podniósł przystojną twarz, a jego atrakcyjne oczy spojrzały prosto na nią.

„Jak wiesz, żadne z obecnych metod leczenia chorób serca nie działa na starszą panią, zwiększaliśmy dawkę, aby przedłużyć efekty, ale teraz nawet to już nie działa”.

„ Wiesz lepiej niż ktokolwiek inny, kiedy serce człowieka zawodzi w końcowym stadium choroby, to tak jakby funkcja serca uległa pogorszeniu do punktu, z którego nie ma powrotu. To cud, że udało jej się zajść tak daleko…”