Rozdział 4

Kirk wepchnął ją na siedzenie pasażera ze stalową twarzą. Następnie wsiadł na siedzenie kierowcy i zamknął drzwi.

Caroline była tak zaskoczona, że aż podskoczyła. Rzuciła ukradkowe spojrzenie na nieprzyjemny wyraz twarzy Kirka, zdezorientowana. To ona powinna być zła. Dlaczego on wyglądał na bardziej wściekłego niż ona?

Kirk natychmiast uruchomił samochód i odjechał.

Caroline niemal wyleciała z siedzenia. Mocno chwyciła uchwyt, a jej głos brzmiał zniekształcony na wietrze. „Co robisz?”

Było tak, jakby Kirk nic nie słyszał. Wcisnął gaz, patrząc prosto przed siebie, jakby był bestią w nocy.

Audi A6 natychmiast przemknęło przez ulice niczym rwąca rzeka.

Caroline zbladła. Ledwo mogła się utrzymać. Wiatr porwał jej pytania, jej głos utonął w bryzie.

W końcu Caroline przestała się szamotać i pozwoliła wiatrowi potargać jej włosy. Kirk był jak szaleniec, pchający ją w stronę nieznanego.

Trzy dni temu myślała o śmierci. Ale samobójstwo byłoby zbyt bolesne i nie mogła znieść tego. Poza tym czuła, że nawet jeśli jej rodzice chcieliby, aby została panią Morrison, zrozumieją ją, gdy usłyszą dziwaczną prośbę Eddy'ego. Dlatego miała odwagę pozwolić im poznać Kirka.

Jednak w ich oczach troska o rodzinę Evansów była ważniejsza niż jej szczęście. Ponad 20 lat radości wyparowało w jednej chwili.

Wiatr gwałtownie uderzał w jej twarz. Nie miała już łez, żeby płakać.

Jej serce było po prostu martwe.

Samochód stopniowo zwalniał. Spojrzała przez okno, otępiała.

Byli nad morzem. Tylko kilka osób było na plaży podczas zachodu słońca, wyglądając jak mrówki poruszające się po piasku. Chmury zdobiły całe niebo, unosząc się w dużych kształtach pomarańczowych i czerwonych. To była spokojna scena.

Caroline mieszkała w Osbury przez wiele lat, ale nigdy nie wiedziała, że istnieje tu tak piękne miejsce.

„ Nie zajrzysz?” – zapytał leniwie Kirk.

Caroline spojrzała na niego. Gniew zniknął z jego twarzy, jakby jej oczy po prostu wcześniej płatały jej figle.

Jedną rękę trzymał na kierownicy, a drugą na siedzeniu. Wpatrywał się w plażę.

Był wyluzowany, ale wyniosły. Jego potargane włosy sprawiały, że jego idealna twarz była jeszcze bardziej czarująca. Chociaż wiedziała, że był nikim, jej serce zabiło mocniej.

Spojrzała w dół pospiesznie, unikając jego palącego spojrzenia. „Nie.” Wystarczyło, że spojrzała na to miejsce z daleka.

Kirk przeniósł wzrok na ożywione, ale przygnębione oczy kobiety. Przypomniał sobie te zdeterminowane, ale zgorzkniałe oczy. Jego palce musnęły kierownicę i spojrzał na orła, który szybował wysoko nad nią. „Czy nie myślałaś o zemście?”

Karolina była zdezorientowana.

„ Twój narzeczony”. Kirk pomacał swoją klatkę piersiową, po czym przypomniał sobie swoją obecną osobowość i to, że nie zabrał ze sobą cygara. Jego palce wróciły do kierownicy. „Brzmi jak drań. Nie chcesz się na nim zemścić?”

Caroline się uśmiechnęła, jej wzrok był zamglony. „Oczywiście, że tak. Ale nie mam takiej zdolności”.

Eddy był dziedzicem Morrisonów. Mógł ją zmiażdżyć jak mrówkę.

Teraz, gdy o tym pomyślała, to tylko dzięki Jude'owi mogła być blisko niego. Gdy Jude ustąpi, nienawiść Eddy'ego do niej może go po prostu popchnąć do zabicia jej.

„ Mogę ci w tym pomóc” – Kirk powiedział nonszalancko. Spojrzał na Caroline, a potem na orła, który wpadł do morza i złapał rybę w dziób. Gdy tylko wypowiedział te słowa, poczuł się swobodnie.

Caroline się uśmiechnęła. „Dzięki za ofertę. Jesteś dobrym człowiekiem. Jednak on nie jest byle kim”.

W oczach Kirka pojawiło się rozbawienie, gdy usłyszał pochwały Caroline na jego temat.

Dobra osoba?

Żył już prawie 30 lat, ale nikt w tym czasie nie nazwał go dobrym człowiekiem.

I opierając się tylko na tym '"

„ Moje obietnice tracą ważność. Ale dopóki powiesz słowo, mogę pomóc ci w zemście”.

Caroline się uśmiechnęła, nie wyjaśniając dalej. „Jasne”. Ale nie mogła przestać myśleć, jak wyglądałaby twarz Kirka, gdyby wiedział, że to Eddy jest tym, na którym musi się zemścić.

W tej samej chwili zadzwonił telefon Kirka. Wyjął go, a jego wyraz twarzy zmienił się, gdy zobaczył numer. Otworzył drzwi i odszedł kawałek, zanim powiedział: „Mów”.

„Panie, kierowca, który spowodował wypadek samochodowy, zmarł. Nie udało nam się odzyskać żadnych przydatnych informacji”.

Spojrzenie Kirka było tak ostre, że mogło ciąć szkło. Był zupełnie inną osobą.

„ Tylko kilka osób wie, że wróciłem. Uważaj na nich.”

„Tak, proszę pana.” Jego podwładny zrobił pauzę, po czym kontynuował: „Zadzwonił stary pan Morrison. Chce cię zaprosić na przyjęcie. Ty…”

Kirk spojrzał na Caroline, która tępo wpatrywała się w niebo. „Doprowadź to do porządku”.

„Tak, proszę pana.” Podwładny zrozumiał od razu.

Kirk rozłączył się i podszedł do Caroline. Skrzyżował ramiona na piersi. „Mam kilka spraw do załatwienia”.

„ Możesz iść. Nie musisz się mną przejmować.” Caroline wymusiła promienny uśmiech. „Nic mi nie jest.”

Kirk przesunął po niej wzrokiem. „Jasne. A jeśli nie, nie mów, że to moja wina”.

Caroline była bez słowa. Dlaczego on musiał tak mówić?

..

Po tym, jak Kirk odjechał taksówką, Caroline odebrała telefon od swojej przyjaciółki, Gwen Jameson.

Gwen wściekła się, gdy połączenie zostało odebrane. „Carrie, ten drań Eddy spotkał się z Laylą. Poszłam odwiedzić moją matkę i-”

„ Już o tym wiem.” Zanim Gwen zdążyła zapytać, Caroline opowiedziała jej wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni.

Kiedy Gwen dowiedziała się o tym wszystkim, była tak wściekła, że chciała przewrócić stół. „Pieprzyć to gówno! Są tak dobrzy w ukrywaniu rzeczy, że nigdy nie widzieliśmy ich planu. Nie pozwolisz im wyjść bez szwanku, prawda?”

„ Co jeszcze mogę zrobić?”Caroline była zirytowana.„Wyszłam za mąż za kogoś tylko po to, żeby nie musieć oddawać nerki. Jak ktoś taki jak ja może się na nim zemścić?”

„ Czekaj. Co… co powiedziałeś? Poślubiony? Jesteś teraz żonaty?” Gwen zaczęła kaszleć i prychać. Trwało to kilka minut, zanim ryknęła: „Za kogo wyszłaś? Kurwa, on nie jest krewnym Eddy'ego, prawda? To taka słodka zemsta! Jeśli Eddy się o tym dowie, wpadnie w szał!”