Rozdział 7

Eddy i Caroline wyszli z sali. W chwili, gdy byli już za drzwiami, Eddy złapał ją za szyję. „Nie myśl, że jesteś niezwyciężona tylko dlatego, że mój dziadek cię faworyzuje!”

Caroline ledwo mogła oddychać, ale uśmiech nie znikał z jej twarzy. Zakrztusiła się. „Cóż, powinnaś przestać myśleć o wykorzystaniu mojej nerki jako ceny za małżeństwo i wyjaśnić sobie sprawy z dziadkiem. W przeciwnym razie nie wiadomo, co jeszcze powiem”.

Eddy zadrżał gwałtownie. Karolina przed nim zdawała się zmieniać. Nie była już posłuszna jak baranek.

Zacisnął mocniej i ostrzegł: „Nie waż się myśleć o żadnych gierkach. Nigdy nie odwołam ślubu. Oddasz swoją nerkę Layli!”

Po czym odwrócił się i odszedł.

Caroline patrzyła, jak odchodzi, nagle niezdolna zrozumieć, jak mogła się w nim zakochać osiem lat temu. Jednak nie rozwodziła się nad tym. Odwróciła się, chcąc zapytać pracownika o to, co stało się z wujkiem Eddy'ego, gdy dostrzegła Kirka niedaleko.

W słabym świetle, w którym stał, nie mogła dokładnie dostrzec jego wyrazu twarzy.

Jego nieskazitelnie skrojony garnitur podkreślał jego idealną figurę. Jego aura była dominująca, jak u kogoś o wiele bardziej wybitnego.

„Dlaczego tu jesteś?” Caroline zmarszczyła brwi. Hotel Starlust był najbardziej prestiżowym hotelem w O'sbury. Tylko Morrisonsowie mogli tu przyjechać.

Kirk nie odpowiedział na jej pytanie. Zamiast tego, spojrzał na nią.

„Czy Eddy jest twoim narzeczonym?”

Na początku nie był pewien, ale potem Jude nazwał ją Carrie. Zaczął się zastanawiać, czy takie zbiegi okoliczności w ogóle mogą istnieć i poprosił asystenta, żeby poszperał w necie na temat Caroline.

Ten telefon był od jego asystenta. Kiedy dowiedział się, że Caroline była narzeczoną Eddy'ego, Kirk zaczął podejrzewać partnerkę, z którą się ożenił.

Caroline wcale nie była zaskoczona, że Kirk wiedział o jej narzeczonym. Wszyscy w 0sbury o tym wiedzieli. Przyznała: „Tak. Co w tym złego?”

Kirk natychmiast uniósł jej brodę. Zmuszona była spojrzeć w jego przenikliwe spojrzenie. Wyglądało to tak, jakby miał zamiar przesłuchać przestępcę.

Właśnie wtedy pochylił się bliżej, a zapach mięty przeniknął powietrze i zaatakował jej zmysły. Jej umysł stał się pusty i wyjąkała: „Co” „co się stało?”

Kirk się nie poruszył. Nadal się na nią gapił.

Caroline zamarła, jej serce biło jak szalone w piersi. Lekko odwróciła twarz, by uniknąć ataku jego przystojnej twarzy i powiedziała słabo: „Wystraszyłeś mnie”.

Jej głos miał łagodny ton. Spojrzenie Kirka pociemniało, a on zacisnął uścisk, zostawiając ślad na bladej twarzy Caroline. Gwałtownie wciągnęła powietrze i spojrzała mu w oczy. „Co się z tobą dzieje?”

Jej oczy były jasne jak księżyc. Kirk poczuł frustrację pod jej spojrzeniem i lekko się odwrócił. „Czy wiesz, kim jestem?”

Caroline była oszołomiona. „Kirk Morrison”.

Zmrużył oczy, jego spojrzenie stało się ostre. W jej oczach nie było śladu sztuczności.

Albo to był przypadek, albo była świetną aktorką.

Puścił ją z irytacją. Koncówki jego palców pozostały lekko ciepłe, ale jego spojrzenie stało się lodowate. „Jutro się rozwiedziemy”.

"Dlaczego?"

To było zbyt nagłe.

Kirk pociągnął za krawat, nie patrząc już na nią. „Spotkamy się w ratuszu o dziewiątej rano”. Następnie minął Caroline i odszedł.

Caroline pośpieszyła za nim. „Martwisz się, że Eddy przyjdzie po ciebie? Nie martw się. On mnie nie kocha. W ogóle nie będzie cię niepokoił”.

Eddy chciał tylko jej nerki. Nie obchodziło go, za kogo wyjdzie za mąż.

Brwi Kirka złączyły się, a on szedł jeszcze szybciej. Przez sekundę prawie nie chciał się z nią rozwodzić. Musiał kompletnie oszaleć!

Caroline została w tyle w kurzu. Patrzyła, jak znika, opierając się przygnębionym o ścianę.

Czy jej przeznaczeniem było wymienić nerkę na małżeństwo?

W swoim pobudzonym stanie nie zdawała sobie sprawy, że pojawił się kamerdyner. Wróciła do rzeczywistości dopiero, gdy ją zawołał.

Zmartwiony powiedział: „Pani Evans, czy wszystko w porządku?”

Była oszołomiona, ale odpowiedziała: „Tak. Co słychać?”

„Pan Morrison przybył. Jude kazał mi ci powiedzieć” – odpowiedział kamerdyner.

Przynajmniej mogła spotkać tego tajemniczego wujka. Caroline zebrała emocje i poszła za kamerdynerem z powrotem do hotelu.

Jednak nie było w nim żadnego wujka. Nawet Eddy zniknął.

Jude wyjaśnił: „Wyjechali z powodu nagłego wypadku. Zobaczyłbyś go, gdybyś przyszedł sekundę wcześniej”.

Caroline była całkowicie przygnębiona. Jednak, aby go nie martwić, dokończyła kolację z Jude’em.

Caroline była wyczerpana, kiedy opuściła hotel. Siedziała w samochodzie, nie chcąc się w ogóle ruszać.

Właśnie wtedy zadzwoniła Gwen i powiedziała z niepokojem: „Kochanie, muszę dziś wziąć nadgodziny. Czy możesz wysłać kolację mojej mamie?”

Caroline nie chciała, żeby Gwen wyczuła, że coś jest nie tak, więc odpowiedziała lekko: „Pewnie”.

„Mwah! Kocham cię, kochanie. Zaproszę cię na kolację, jak tylko dostanę swój bonus”.

Rozmawiali chwilę, po czym się rozłączyli. Następnie Caroline kazała kierowcy zawrócić i odwieźć ją do szpitala.

Kiedy przybyła, kupiła owsiankę i kilka ciastek, zanim udała się na oddział dla chorych. Przechodziła przez ogród, gdy przypadkiem wpadła na Laylę, którą pielęgniarka wiozła na wózku. W rzeczywistości, po bliższym przyjrzeniu się, cała grupa opiekunów zajmowała się nią. Jeden z nich trzymał w rękach filiżankę kawy, a ktoś inny ją wachlował. Każdy mógłby pomylić to z królową paradującą po szpitalu.

Caroline chciała ich zignorować, ale wtedy usłyszała, jak jeden z nich mówi: „On jest dla ciebie taki dobry, pani Morrison. Przychodzi do ciebie każdego dnia i przynosi ci biżuterię. Tak zazdroszczę!”

„I tak bardzo się martwi, że jeden opiekun to za mało, więc zatrudnił od razu tuzin. On cię tak bardzo kocha”.

Layla zdołała dostrzec Caroline swoimi bystrymi oczami i celowo powiedziała głośniej. „Eddy naprawdę mnie kocha!”

Gdyby to było wcześniej, Caroline odwróciłaby się i odeszła. Ale dziś była w złym humorze. Na dodatek złoczyńca był tuż przed jej oczami. Nie zamierzała tego tak zostawić.

Caroline odwróciła się i podeszła do promiennej, niechorej Layli. „Jaki zbieg okoliczności, kuzynie.”

Potem, bez ostrzeżenia, wylała owsiankę na głowę Layli. „Wydawało mi się, że widziałam poruszający się głaz, ale wygląda na to, że to była tylko twoja gruboskórna natura”.

Owsianka była gorąca.

W tej samej chwili pełne cierpienia krzyki Layli wypełniły powietrze w ogrodzie.