Rozdział 6 Wycieranie wewnątrz dla Ciebie

„Ponieważ nie jestem tak silna jak twój Vivian” – wyrzuciła z siebie.

Adrian zamarł.

Eva też zamarła. Co ona mówiła?

Ewę ogarnął żal, gdy zdała sobie sprawę, że się przejęzyczyła, ale zanim zdążyła zareagować, Adrian uniósł jej brodę, a gdy podniosła głowę, spojrzała prosto w jego ciemne, atramentowe oczy.

Adrian lekko zmrużył oczy, jego wzrok był ostry jak u jastrzębia.

„Czy jesteś o nią zazdrosny?”

Brwi Evy drgnęły, a ona nerwowo próbowała odtrącić jego dłoń. „O jakich bzdurach mówisz?”

Jednakże nie miała już siły w rękach. Jej dotyk był miękki i słaby.

Ta akcja sprawiła, że Adrian uniósł brwi i żartobliwie złapał ją za nadgarstek. „Taka słaba?”

"Zamknąć się."

Ewa go zrugała, po czym cofnęła rękę, ale ponieważ użyła zbyt dużej siły, jej ciało opadło na kanapę.

Nie mogła nawet wstać. Naprawdę nie miała siły.

Adrian stał w miejscu, przez chwilę przyglądał się jej uważnie, po czym powiedział: „Poczekaj”.

Potem poszedł do łazienki i przyniósł plastikową miskę wypełnioną wodą oraz ręcznik, kładąc je na krześle obok niej.

Adrian namoczył nowy ręcznik w zimnej wodzie, wykręcił go, a następnie wytarł nim Evę.

"Co robisz?"

Widząc, że zbliża się z ręcznikiem, Ewa instynktownie się odsunęła.

Adrian trzymał ją za ramię, jego przystojna twarz marszczyła brwi. „Nie ruszaj się, pozwól mi cię ochłodzić”.

Ewa chciała powiedzieć, że tego nie potrzebuje, ale gdy ręcznik dotknął jej skóry, od razu poczuła chłód i nie mogła odmówić.

Temperatura jej ciała była teraz wysoka. Nie byłoby dobrze, gdyby się nie ochłodziło.

Tak czy inaczej, to był fizyczny sposób na ochłodzenie się. Myśląc tak, Eva pozwoliła mu to zrobić.

Adrian otarł zimny pot z jej czoła, a następnie otarł jej policzki. Kiedy to robił, pomyślał o czymś i jego cienkie usta lekko się wygięły. Wyszeptał: „Evo, jesteś niesamowita”.

Powieki Evy zadrżały na jego słowa. „Co?”

Oczy Adriana były głębokie jak czarne klejnoty i cicho zaśmiał się: „Udajesz głupiego? Pierwszy raz robię to wycieranie ciała dla kogoś innego. Jesteś naprawdę czymś, prawda?”

Gdy mówił, Adrian przesunął rękę, która trzymała jej ramię, odsunął jej kołnierzyk, odsłaniając kawałek śnieżnobiałej skóry i delikatnie osuszył wilgotny ręcznik w środku.

Twarz Evy lekko się zmieniła i trzymała go za rękę. „Co robisz?”

„Wycieram ci wnętrze.”

Odpowiedział słusznie.

Eva pośpiesznie i zawstydzona odsunęła kołnierzyk. „Nie, nie ma potrzeby. Mogę to zrobić sama”.

Ale Adrian nie patrzył na jej zachowanie z dezaprobatą.

„Co ci jest?”

Jego ręka się nie poruszyła, wciąż trzymając wilgotny ręcznik na jej piersi. Z pewnego kąta wyglądało, jakby jego ręka była na jej delikatnych piersiach.

„Nie robię napadu złości. Mogę to zrobić sama”.

Adrian nadal marszczył brwi i patrzył na nią niezadowolony.

"Czy jesteś..."

Zanim zdążył dokończyć zdanie, zza drzwi dobiegł głośny hałas. Adrian i Eva odwrócili się, by spojrzeć na zewnątrz.

Zobaczyli Vivian kucniętą i szybko coś podnoszącą.

Ręka Adriana zamarła, ale po chwili cofnął ją z niewytłumaczalnym wyrazem twarzy.

Ewa leżała tam, sarkastycznie szarpiąc kącik ust.

Vivian szybko podniosła rzeczy z ziemi i weszła do środka.

Uśmiechnęła się łagodnie do Adriana i Evy, jakby przed chwilą niczego nie widziała.

„Przez przypadek coś upuściłem. Czy cię wystraszyłem?”

Adrian zacisnął wąskie usta, chcąc coś powiedzieć, ale Vivian podeszła do niego i wyciągnęła rękę. „Pozwól mi to zrobić”.

Adrian podał jej wilgotny ręcznik.

„Brian już wyjaśnił wszystkie metody. Zajmę się tym od teraz, Adrian. Nie martw się, dobrze zaopiekuję się Evą”.

Słysząc to, Adrian spojrzał na Evę leżącą tam nieruchomo jak trup, po czym skinął głową. „Hmm.”

Potem odszedł.

Drzwi się zamknęły.

W pokoju zapadła cisza na chwilę. Vivian ponownie wyprała ręcznik, a następnie podeszła do niej z rozpakowanymi rzeczami.

„Evo, pomóc ci sprzątać?”

Eva nie miała teraz energii. Potrzebowała czyjejś pomocy, ale nie chciała niepokoić Vivian.

„Czy powinniśmy wezwać pielęgniarkę? To dla ciebie zbyt niewygodne” – zasugerowała.

Vivian uśmiechnęła się łagodnie. „To nie jest uciążliwe. Mam wszystko pod kontrolą. Dopóki nie przeszkadza ci, że widzę cię odsłoniętą, nie powinno być żadnego problemu”.

Gdy rozmowa osiągnęła ten punkt, co jeszcze mogła powiedzieć? Mogła tylko skinąć głową z wymuszonym uśmiechem.

Po wyrażeniu zgody Vivian pochyliła się i rozpięła jej ubranie.

Aby uniknąć niezręczności, Eva zamknęła oczy i nie zauważyła badawczego spojrzenia Vivian, gdy rozpinała jej ubranie.

Vivian zacisnęła usta, jej wyraz twarzy nie wyglądał dobrze.

Jeśli wcześniej źle nie zrozumiała, Adrian planował wyczyścić jej ciało mokrym ręcznikiem. Nawet otworzył jej kołnierzyk. Kiedy ich związek stał się tak intymny?

Czy możliwe, że podczas jej pobytu za granicą wydarzyło się coś, o czym nie wiedziała?

Delikatne brwi Vivian lekko się zmarszczyły. Czuła niepokój w sercu.

Vivian spojrzała na Evę. Eva miała świetną figurę. Nawet leżąc, jej ciało było nadal atrakcyjne, z lekko różową cerą zamiast czystej bieli.

Mimo że Vivian była dziewczyną, potrafiła dostrzec piękno tego ciała.

Lekko ugryzła się w dolną wargę i nie mogąc się powstrzymać, wyszeptała: „Tak naprawdę, przez te wszystkie lata, muszę ci podziękować”.

Eva miała zamknięte oczy. Efekt fizycznego chłodzenia był dla niej całkiem dobry. Odczucie chłodzenia jej ciała przez ciecz było odświeżające i komfortowe.

Ciepło w jej ciele znacznie się rozproszyło.

Kiedy otworzyła oczy, napotkała piękne spojrzenie Vivian.

„Dziękuję?”

Vivian skinęła głową. „Tak, chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się, że Adrian pomógł ci przetrwać trudny okres, wchodząc z tobą w fałszywe małżeństwo, wiem, że twoja tożsamość chroniła go przed wieloma problemami przez ostatnie dwa lata. Więc chcę ci podziękować. W przeciwnym razie, po powrocie, byłoby mi ciężko z całym mnóstwem jego dziewczyn wokół”.

Po usłyszeniu tego Eva była zaskoczona. Nie była głupia i zrozumiała implikacje swoich słów. Najpierw podziękowała jej za przyznanie się do tożsamości, a następnie przypomniała, że jej małżeństwo z Adrianem było fałszywe, aby powstrzymać wszelkie złudzenia, jakie mogła mieć Eva. Vivian jasno wyraziła swoje stanowisko.

Ewa zacisnęła usta i milczała.

Vivian kontynuowała wycieranie jej przez chwilę. Po skończeniu pomogła Evie założyć ubranie i podparła ją, żeby usiadła. Zamyślona zapytała: „Czujesz się już lepiej? Chcesz wody? Nalać ci szklanki?”

Eva rzeczywiście była w tej chwili trochę spragniona. „Okej.”

Vivian poszła nalać jej szklankę wody.

Eva trzymała go i wzięła łyk. Jej gardło w końcu poczuło się lepiej.

Spojrzała na Vivian i powiedziała jej to, co chciała powiedzieć wcześniej.

„Tak naprawdę nie musisz się martwić uczuciami Adriana do mnie. Zawsze będzie miał dla ciebie miejsce u swojego boku. W końcu uratowałeś mu życie i nikt nie może się z tym równać. Pomogłeś mi również i nigdy nie zapomnę twojej dobroci”.