Rozdział 4

Gwendolyn już się uspokoiła. Napędzany lękiem przypływ adrenaliny nie pozwolił jej wcześniej poczuć chłodu zimowego powietrza. Kiedy chłód ją dopadł, była zbyt słaba, by ustać na nogach.

Dowiedziawszy się, że Juliette jest już poza niebezpieczeństwem, Gwendolyn w końcu się zrelaksowała, a jej ciało ogarnęło wyczerpanie.

Teraz, gdy jej stopy były już ciepłe, poprawiła ubranie i owinęła się szczelniej drogim płaszczem.

Gwendolyn uśmiechnęła się i odpowiedziała: „Zayden, uratowałeś nas raz. Jestem ci na zawsze wdzięczna i nie mogę cię już dłużej niepokoić”.

Ból serca Zaydena był wyczuwalny w jego spojrzeniu. Ona nadal nie rozumie mojego serca.

Sześć lat temu samochód Zaydena potrącił ją przez przypadek. Wysłał ją do szpitala, a nawet wynajął dla niej dom po wypisaniu ze szpitala. Chociaż jego działania początkowo wynikały z poczucia winy, zakochał się w niej po ich długim związku.

Zayden czuł się bezradny wobec upartego unikania jego uczuć przez Gwendolyn.

Zmienił temat i zapytał: „Słyszałem, że było źle, kiedy zrezygnowałeś z tej firmy inwestycyjnej. Czy utrudnili ci życie?”

Justin otworzył termos i nalał sobie ciepłej wody, po czym podał ją Gwendolyn.

Wzięła łyk z kubka, a jej ciało natychmiast się rozgrzało.

Obejmując termos dłońmi, Gwendolyn powiedziała do Zaydena: „Nie będę już pracować w takiej firmie. Oni po prostu oszukują swoich klientów i biorą na celownik osoby starsze. Tego dnia obsługiwałam starszą kobietę. Wyglądała na bogatą, ale nie mogłam znieść kłamstwa. Powiedziałam jej prawdę, a kiedy firma się o tym dowiedziała, zmusili mnie do rezygnacji”.

Zayden była zirytowana. Jest zbyt miła. Ciągle twierdzi, że chce zarobić fortunę i zapewnić swoim dzieciom wygodne życie, ale nie może pozbyć się wyrzutów sumienia.

„ Gwen, dlaczego nie pracujesz dla mojej firmy? Ufam twoim możliwościom.”

Gwendolyn szybko odrzuciła jego prośbę o ochronę, kręcąc głową.

„ Już szukam pracy. Poza tym moje kwalifikacje akademickie nie nadają się do pracy w waszej firmie”.

Zayden głośno westchnął, słysząc jej odrzucenie.

„ Moje zażenowanie będzie tylko rosło, jeśli będziesz odrzucać moją ofertę, Gwen. Co pomyślą ludzie, jeśli CEO Surrington Corporation nie będzie w stanie przekonać kogoś, żeby dołączył do jego firmy?”

Kto inny odrzuciłby ofertę pomocy CEO tyle razy, co zrobiła Gwendolyn?

Tymczasem Julian i Justin wymienili porozumiewawcze spojrzenia. W rzeczywistości zarobili imponującą sumę pieniędzy, grając na giełdzie, ale nie odważyli się powiedzieć o tym matce.

Gdyby mamusia się o tym dowiedziała, spanikowałaby i pomyślała, że robimy coś podejrzanego!

Chłopcy potajemnie wpłacali pieniądze na jej konto. Nie miała pojęcia o całej sprawie i nie tknęła ani jednego centa z ich zarobków. Gwendolyn nadal pracowała na kilku etatach, aby zarobić na życie, a jej dzieci były zirytowane, że haruje do upadłego.

Gdy zegar wybił godzinę dwunastą, pielęgniarka przyszła do Gwendolyn z dobrą nowiną.

„ Pani, stan pani córki się ustabilizował. Może pani już iść do domu i wrócić jutro w południe, żeby przenieść ją na oddział ogólny”.

Gwendolyn podziękowała jej serdecznie: „Dziękuję! Dziękuję bardzo!”

„ Czy możemy ją zobaczyć?” – wtrącił Justin.

Zdrowie Juliette zawsze było słabe, a dwaj bracia nieustannie się o nią martwili. Długotrwała rozłąka z nią sprawiała, że bracia czuli się nieswojo i przygnębieni.

W obliczu pełnych nadziei spojrzeń chłopców pielęgniarka nie mogła znieść odmowy Justinowi.

„ W porządku. Możesz pójść ze mną i zobaczyć ją przez okno.”

Czwórka z nich poszła za pielęgniarką na OIOM. Przez okna oddziału zobaczyli bladą Juliette leżącą na białym łóżku. Leżała na boku, z rurką w ustach i większą ilością węży wijących się po jej ciele.

Łzy napłynęły Gwendolyn do oczu, gdy zobaczyła swoją córkę leżącą samotnie na oddziale szpitalnym.

Poczuła się przytłoczona poczuciem winy. Moje dzieci miały trudny czas od urodzenia. Przeprowadzki stały się powszechną czynnością w ich życiu, a Gwendolyn spędzała mało czasu ze swoimi dziećmi ze względu na swoją pracę.

Zawołała: „Juliette, to wszystko moja wina! Przepraszam!”