Hoofdstuk 8 Marteling

Ik schraapte mijn keel en verplaatste mijn gewicht van het ene been naar het andere, wanhopig verlangend naar een einde van de ongemakkelijke stilte. Ze leken zich op hun gemak te voelen door naar me te staren alsof dat volkomen normaal was.

Zijn ouders zaten aan het einde van hun stoel. Ogen als haviken keken me lang aan, van het puntje van mijn hoofd tot het puntje van mijn glimmende zwarte laarzen. De blik van afkeer zette zich op hun gezicht terwijl ze me mentaal beoordeelden.

"Is dit haar?" vraagt Stephano's moeder, haar blik van mij afwendend naar haar zoon. Haar stem is onmiskenbaar doorspekt met wrok.