Hoofdstuk 1 Laten we trouwen

"Juffrouw Walker, ik stel niet al te veel eisen aan mijn vriendin. Het enige wat u hoeft te doen nadat we getrouwd zijn, is uw baan opzeggen en fulltime huisvrouw worden. Mijn werk is vermoeiend, u moet weten hoe u goed voor me moet zorgen. U zult me ook trots moeten maken als we uit zijn. Ik verdien best veel per maand. Mijn maandsalaris is 1600 dollar. Ik geef u 200 dollar per maand voor uw levensonderhoud. Dat is best veel, maar ik wil er niets van verspillen."

Lara Walker zat aan de andere kant van de eettafel thee te drinken. De persoon die aan het woord was, was haar blind date voor vandaag.

"Ik ben zeer tevreden over u, juffrouw Walker. Wat vindt u van mij?" De man keek met perverse ogen naar Lara's tere gezicht. Hij had een zelfverzekerde blik.

Hij strekte zijn handen uit om Lara's handen, die op tafel lagen, vast te pakken, maar Lara trok haar handen snel terug toen ze zag wat de man probeerde te doen.

Lara glimlachte naar hem, pakte het kopje van de tafel en schonk de man de thee in.

"Het spijt me, maar ik ben niet tevreden over u."

De man keek haar al aan met dezelfde perverse blik sinds ze was aangekomen. Hij had ook al meerdere keren geprobeerd haar aan te raken. Lara kon het niet meer verdragen.

Ze stond op en pakte haar tas.

Toen de man zag wat Lara deed, riep hij snel: "Jij hebt al dit eten besteld. Ik heb alleen de thee besteld. Jij mag dit allemaal betalen!"

Lara bestelde het eten, maar ze nam er geen hap van. Ze dronk alleen wat thee. In plaats daarvan at de man het grootste deel van het eten op.

Lara wilde met zo iemand geen ruzie maken. Ze betaalde voor het eten en draaide zich om om te vertrekken.

Als haar grootmoeder niet ernstig ziek was en haar dolgraag wilde zien trouwen, zou Lara niet op blind dates zijn gegaan, in plaats van dat ze door haar moeder voor een hoge bruidsprijs aan iemand anders was verkocht.

Lara zuchtte en wilde net het restaurant uitlopen, maar toen hoorde ze haar telefoon overgaan.

Ze pakte haar telefoon om te kijken. Toen zag ze dat een vreemde haar een privébericht had gestuurd.

"Wil je trouwen?"

Een half uur later verscheen Lara voor het Bureau voor Burgerzaken, terwijl ze nerveus aan haar kleren zat te frunniken.

De persoon die haar het bericht had gestuurd, had een volledig zwarte schermafbeelding. De man vertelde haar dat hij iemand nodig had om mee te trouwen en dat er een contract zou komen. Een jaar later zouden ze scheiden.

Volgens het dossier van de man was hij 30 jaar oud en werkte hij bij een klein bedrijf.

Lara stelde geen hoge eisen. Ze was 25 jaar oud. De man was vijf jaar ouder dan zij en dat was iets wat ze kon accepteren.

Zolang de man niet al te vreemd was, kon Lara alles accepteren om haar oma geen zorgen te laten maken. Het huwelijk zou toch maar een jaar duren.

Lara had gedacht dat de man er gemiddeld uit zou zien. Anders zou hij op zijn dertigste niet meer single zijn. Daarom kon het haar ook niets schelen als Caleb Jacobs voor haar stond.

"Jij bent Lara Walker?" vroeg Caleb.

Zijn stem was diep, zijn gelaatstrekken waren perfect en zijn donkere ogen keken Lara van top tot teen aan.

Lara kon niet zeggen hoeveel het zwarte pak dat hij droeg zou kosten, maar ze vond dat de man er geweldig uitzag.

Caleb stak zijn hand op en keek op zijn horloge. "Ik heb haast. We hebben nog tien minuten."

Pas toen kwam Lara weer bij zinnen en besefte ze dat deze man de man was met wie ze zou trouwen. Ze knikte snel. "Oh, oké."

Toen ze het Bureau Burgerzaken verlieten, keek Lara naar de huwelijksakte in haar handen. Ze hadden allebei een uitdrukkingsloos gezicht op beide foto's. Ze zagen er helemaal niet uit alsof ze gingen trouwen.

Maar dat maakte niet uit. Met de huwelijksakte had Lara het gevoel dat haar grootmoeder zich niet meer zo'n zorgen om haar zou maken.

"Dit is mijn nummer. Bel me niet als er niets belangrijks is." Caleb gaf Lara zijn telefoonnummer en vertrok zonder om te kijken.

Gelukkig had Lara een goed geheugen. Ze kon het telefoonnummer al na één keer horen onthouden.

Caleb stapte in een auto die er van buiten normaal uitzag, maar van binnen eigenlijk luxueus was.

Hij bekeek het huwelijkscertificaat in zijn hand, maakte er een foto van en stuurde die naar iemand.

"Dit is wat je wilde."