Rozdział 5 Tak łatwo odpowiedzieć

Rachael wiedziała, że jej najmłodsza córka nie będzie w stanie się opanować, więc poprosiła Lianę, żeby zabrała ze sobą pokojówkę, Haylie Barber, kiedy ona przyjdzie.

Początkowo, gdy Haylie zobaczyła, że Liana ma przewagę, nie miała zamiaru interweniować.

Jednak gdy Haylie zobaczyła, że Liana tak się wściekła z powodu słów Catherine, natychmiast podeszła, by ją powstrzymać.

Haylie pocieszała Lianę delikatnie i powtarzała to, co mówiła Rachael, aż Liana w końcu się uspokoiła.

Liana ze złością rozkazała pokojówkom za sobą: „Wejdźcie na górę. Rzućcie tu te rzeczy!”

Wtedy podeszły dwie młode pokojówki i rzuciły Catherine dwa stosy ubrań.

Liana spojrzała na Catherine arogancko. Haylie miała rację. Catherine była tylko gadatliwa.

Wszystkie lisice ze wsi były takie. Z drugiej strony Liana była szlachetną córką bogatej rodziny. Nie mogła zniżyć się do poziomu Catherine.

„ To wszystko ubrania, które założyłam tylko kilka razy i chcę je wyrzucić. Wszystkie są od dużych marek. Pewnie nawet nie słyszałaś o tych markach, prawda?”

Liana wyglądała arogancko, jakby wyświadczała Catherine ogromną przysługę, dając jej swoje stare ubrania.

„ Daję ci je teraz z życzliwości. Czy jesteś wzruszony? Nie musisz mi jednak dziękować. Spójrz na zniszczony T-shirt, który masz na sobie. Wyglądasz jeszcze biedniej niż żebrak. Swannowie nie mogą sobie pozwolić na to, żebyś nas tak zawstydził. Więc pospiesz się i przebierz się w te ubrania.”

Catherine spojrzała na swoje ubranie.

Czy koszulka, którą miała na sobie była zniszczona?

Dostała to przedwczoraj. Ronin powiedział jej, że na świecie jest ich tylko dziesięć, a on dostał to dopiero po włamaniu się do ponad 10 tysięcy komputerów.

Gdyby Ronin nie błagał bez przerwy i koszulka rzeczywiście miałaby stosunkowo prosty design, Catherine nigdy by jej nie założyła.

Catherine nie mogła uwierzyć, że dzieło stworzone przez najlepszą projektantkę Marianne przed przejściem na emeryturę było w oczach Liany uważane za odpowiednie dla żebraka.

Nagle Catherine pomyślała, że nie powinna już tracić czasu na rozmowy z Lianą.

Widząc, że Catherine nie odpowiedziała, Liana pomyślała, że skutecznie zastraszyła Catherine swoim ubiorem.

„Catherine, tata załatwił ci szkołę. Ktoś taki jak ty, kto nigdy wcześniej nie chodził do szkoły, w przeciwnym razie nigdy by do niej nie poszedł. Jednak nie możesz już więcej zawstydzać Swannów, więc tata podarował szkole bibliotekę, żeby cię przyjęli. Pamiętaj, żeby docenić tę okazję. Musisz być za nią wdzięczna, rozumiesz? Nie możesz cały czas marnować pieniędzy Swannów”.

Liana pomyślała, że mimo iż Swannowie byli bogaci, lepiej byłoby dla rodziny wydać pieniądze, gdyby kupiła jej kilka nowych torebek, zamiast wydawać je na wiejską dziewczynę, taką jak Catherine.

Catherine nie mogła powstrzymać się od pogardliwego chichotu.

Słysząc drwinę w głosie Catherine, Liana zmarszczyła brwi i spojrzała na nią pytającym wzrokiem.

„ Bumpkin, z czego się śmiejesz?”

Catherine opuściła głowę i uniosła brew, wyglądając na niedbale.

„Z czego myślisz, że się śmieję? Liana, zapomniałaś , że wszystkie pieniądze Swannów są teraz moje? Co jest złego w przekazaniu moich pieniędzy na budowę biblioteki, żebym mogła chodzić do szkoły? Prosisz mnie, żebym była za to wdzięczna. Czy powinnam więc podziękować sobie?”

Liana nie mogła już dłużej wytrzymać. Wybuchła płaczem ze złości i wybiegła z pokoju.

Oczywiście, pozostałe pokojówki podążyły za Lianą i pobiegły za nią.

W końcu nikt już nie przeszkadzał Catherine. Spojrzała na stare ubrania na podłodze i bezradnie pokręciła głową.

Liana była zbyt słaba, żeby wybuchnąć płaczem dopiero po chwili rozmowy. To wcale nie było zabawne.