Rozdział 1116

Victoria nie mogła powstrzymać się od ponownego spojrzenia na Rukę przez lusterko wsteczne przenikliwym wzrokiem. Ruka patrzyła na krajobraz za oknem parą łzawiących oczu, które zdawały się nie doświadczać tortur światowych spraw.

Była żywa i pełna życia, jak kwiat w szklarni, o który bardzo dbano, gdy rósł. Taka dama miała w sobie delikatność, która sprawiała, że chciało się ją czule kochać. Była czysta, piękna, a jednak krucha — cecha, za którą każdy by tęsknił i którą każdy próbowałby chronić.

Wiktoria zaśmiała się w duchu. Stała się agresywna w pracy, jakby nie mogła już powrócić myślami do czasów, gdy była tak młoda i nieświadoma jak Ruka.