Rozdział 25 Czy się boisz?

Agatha podziękowała Savannah skinieniem głowy i mocno przytuliła Emmetta. Poklepała go po plecach i powiedziała: „Już dobrze. Babcia jest tutaj”. Emmett skinął głową. Jak mały chłopiec oparł się o ramię Agathy. Savannah spojrzała na nich i życzyła sobie, aby miała takie relacje ze swoją rodziną. Chociaż nigdy nie doświadczył miłości ze strony rodziców, przynajmniej miał babcię, która kochała go tak samo mocno. Savannah z kolei mogła polegać tylko na sobie. Musiała nawet zająć się Freddiem. Mary wniosła naczynia i uśmiechnęła się. „Chodź i zjedz kolację. Poczujesz się lepiej”. Agatha objęła ramieniem Emmetta. „Och, Javon powiedział mi, że po wyjściu ze szpitala poszedłeś prosto na policję. Wy dwoje musicie być głodni”. Savannah skinęła głową.

Nie powiedziała Agacie o deserach, które jedli wcześniej. Para usiadła przy stole i delektowała się wszystkimi daniami. Savannah poczuła się wzdęta. Wróciła do swojego pokoju, wyjrzała przez okno i podziwiała ogród. Jakże chciałaby pójść na spacer, ale nie chciała przeszkadzać Agathy i Mary o tej porze. Poza tym byłoby dla niej przerażające chodzenie po ogrodzie, w którym panuje całkowita ciemność. Czy kwakrzy nie są bogaci? Dlaczego nie zainstalują lamp w ogrodzie? „Na co patrzysz?” Emmett podszedł do niej i zapytał. Savannah powiedziała łagodnym głosem: „Myślę, że ogród wyglądałby wspaniale, gdyby zainstalo- wano lampy wzdłuż chodnika”. „Jesteś ranna i powinnaś wcześnie odpocząć. Możemy pójść na spacer, jak poczujesz się lepiej”. Emmett potrafił czytać jej w myślach. Savannah zamknęła okno, odwróciła się i spojrzała na niego. Jest nie tylko mądry, ale i spostrzegawczy. Jaki straszny człowiek. „Babcia traktuje cię bardzo dobrze, ale dlaczego wciąż musisz się przed nią wygłupiać? Będzie szczęśliwa, gdy pozna prawdę”.

Emmett odpowiedział lodowato: