Rozdział 1 Ona... nie żyje?

Eliza Becker była w więzieniu dla kobiet. Trzymała się za wystający brzuch i powoli czołgała się w stronę drzwi. Była zamknięta przez trzy dni i z powodu rozkazu jednego mężczyzny nic nie jadła aż do teraz.

Podłoga przy wejściu była usiana okruchami chleba. Eliza wyciągnęła swoją obolałą rękę. Podniosła brudne i zimne, twarde okruszki chleba i włożyła je do ust.

Nagle drzwi się otworzyły. Głos powiedział: „Masz gościa”.

Zanim Eliza mogła się cieszyć, została brutalnie wyciągnięta z celi, umyta i wepchnięta do pokoju odwiedzin. Przez kraty w końcu zobaczyła mężczyznę, którego kochała przez dziesięć lat.

Eliza powstrzymała łzy. „Jak się czuje babcia?”

„Jak możesz mieć czelność pytać?” William Kooper złapał ją za szyję. Na jego twarzy malował się bezwzględny wyraz, jakby miał ją zabić. „Dzięki tobie babcia nigdy się już nie obudzi.

„Mogę wybaczyć fakt, że celowo wlazłeś do mojego łóżka i porwałeś Sarę, ale nie powinieneś był krzywdzić babci”.

Eliza wielokrotnie pokręciła głową. Uwielbiała Williama od dzieciństwa. Ale odkąd dowiedziała się, że osobą, którą kochał, była Sara Mitchell, starannie trzymała swoje uczucia dla siebie.

W dniu swoich dwudziestych urodzin Eliza obudziła się naga i skacowana w łóżku Williama. Miesiąc później okazało się, że jest w ciąży. Babcia Williama groziła, że się zabije, jeśli William nie poślubi Elizy. Po ślubie był tak nią zniesmaczony, że nigdy nie wracał do domu na noc.

Na początku Eliza myślała, że będą mogli żyć w pokoju przez resztę swojego życia. Ale potem Sara zniknęła, a następnie zadzwoniła babcia Williama, mówiąc Elizie, że ma coś ważnego do zapytania Elizy. Ale kiedy otworzyła drzwi, staruszka leżała na podłodze cała we krwi.

„William, nie skrzywdziłam twojej babci. Dla dobra dziecka, proszę, zaufaj mi choć raz” – błagała go Eliza.

„Dziecko?” Lodowate spojrzenie Williama padło na jej wystający brzuch. „Pozbądź się go. Twoje dziecko jest zbyt brudne!”

Bezduszne słowa mężczyzny wbiły się w jej serce niczym nóż.

„Powiedz mi, gdzie jest Sara, jeśli masz jeszcze jakieś sumienie”.

Eliza była w całkowitej rozpaczy. Wrzasnęła: „Nie skrzywdziłam twojej babci. Nie porwałam Sary. Dlaczego mi nie wierzysz? To dziecko rodziny Kooper; dlaczego musisz być taka okrutna? Dlaczego?”

Mężczyzna zmrużył oczy. „Jesteś naprawdę uparty. Skoro tak jest, możesz odpokutować swoje grzechy w więzieniu”.

Eliza załamała się i zaczęła walić w kraty, gdy mężczyzna odszedł, nie okazując jej litości.

"Eliza."

Nagle weszła kobieta w bawełnianych płaszczach. To była jej przyrodnia siostra, Alexandra Case.

„Eliza, przyniosłam ci te bawełniane płaszcze bez wiedzy Williama. Jest zbyt bezwzględny. Nie pozwoli mi niczego ci wysłać” – powiedziała Alexandra, jej oczy błysnęły. „Po prostu powiedz mu, gdzie jest ta kobieta. Powiedział mi, że jeśli upierasz się, żeby mu nie mówić, gdzie jest Sara, uczyni twoje życie w tym więzieniu nieszczęśliwym”.

Serce Elizy bolało tak bardzo, że prawie się udusiła. Trzymając się rąbka koszuli na wypukłym brzuchu, powiedziała: „Zniknięcie Sary nie ma ze mną nic wspólnego. Jeśli chce mojego życia, pozwól mu je zabrać”. W jej chrapliwym głosie była nuta buntu.

Eliza została ostatecznie skazana. Oficjalnym dniem, w którym rozpoczęła odbywanie kary więzienia, był Sylwester. Tego dnia została pobita na czarno i niebiesko przez kilku więźniów, aż nie mogła wstać.

Wieczorem, gdy wszyscy poszli na sylwestrową imprezę w więzieniu, Eliza leżała poobijana na zimnym, twardym łóżku, trzymając się rękami za brzuch. Prawie umarła. Jej łzy wciąż płynęły, gdy myślała o tym, jak bezduszny był William.

W jej smutku, silny i duszący zapach dymu nagle wdarł się do celi. Jej serce zapadło się. „To pożar”.

Kłęby dymu i płomieni zaczęły przedostawać się przez okno.

Eliza zacisnęła zęby i wstała z łóżka. Z trudem wlokąc swoje poobijane ciało, podpełzła do drzwi. Ruch był bolesny, ale w końcu udało jej się dotrzeć do drzwi. Jednak gdy pchnęła drzwi z całej siły, nie chciały się ruszyć.

„Jak to możliwe?” Twarz Elizy natychmiast zbladła. Rozpaczliwie pukała w panel drzwi. „Pomocy! Pomocy! Pomóż mi!”

W tym momencie usłyszała szmery za drzwiami.

„Po prostu zajmij się swoimi sprawami. Pan Kooper jasno dał do zrozumienia, że ta kobieta ma zostać pozostawiona, by zgniła i zginęła”.

„Co? Masz na myśli ten pożar-”

„Cicho, wiesz, wiem.”

Dyskusja ucichła przy odgłosie kroków. Eliza leżała twarzą do drzwi. Cierpiała, jej serce waliło, a ciało się trzęsło. Najwyraźniej William zamierzał pozwolić jej umrzeć w tej celi. „Dziecko jest niewinne. Czy naprawdę nienawidził mnie do tego stopnia, że mógł nawet zabić nasze dziecko?”

Dym stawał się tak gęsty, że nie mogła otworzyć oczu. Ale myśląc o dziecku w jej łonie, nadal pukała do drzwi z całej siły i krzyczała, aż jej głos stał się ochrypły, ale nadal nikt nie przyszedł jej na ratunek.

Eliza ściskała podłogę z bólu, w myślach powtarzając imię Williama raz po raz. „Kiedyś uratowałeś mi życie, a teraz ci je oddaję. Po tym wszystkim nie będę ci nic winna. Jeśli istnieje życie pozagrobowe, życzę sobie, abyśmy nigdy więcej się nie spotkali”.

Padał gęsty śnieg.

William otulił babcię kołdrą i wstał, żeby zasunąć zasłony. Gdy tylko podszedł do okna od podłogi do sufitu, zadzwonił jego telefon. Podniósł słuchawkę, żeby odebrać, ale w następnej sekundzie zamarł.

„Ona... nie żyje?”

W sylwestra 2015 roku w pożarze więzienia dla kobiet West Suburban w Calthon zginął więzień o kryptonimie 0037. Tego samego dnia William Kooper, dyrektor generalny GK Pictures, został ojcem dwójki dzieci, a plotki o matce dzieci krążyły wszędzie.

„Aaaaah!”

Eliza znów się obudziła ze swojego koszmaru. Pośpiesznie sięgnęła po brzuch, którego płaskość sprawiła, że jej serce zapadło się.

„Nie ma już nic. Moje dziecko zginęło w tym pożarze”.

Minęło pięć lat, a ten sam koszmar prześladował ją każdej nocy. We śnie grupa ludzi otaczała ją, bijąc i kopiąc, a płomienie ją ogarniały. Było też dziecko, którego skóra stała się fioletowa, gdy przestało oddychać, i zimne, mordercze oczy Williama.

Sceny z tego snu cały czas krążyły w umyśle Elizy. Nawet po pięciu latach, wciąż bolało jak diabli, gdy o tym myślała.

Nagle zadzwonił jej telefon. Dzwoniła Samantha Kelley.

„Ty leniuchu, ceremonia otwarcia zaraz się zacznie. Czemu jeszcze nie przyszedłeś?”

Eliza pracowała jako asystentka i dublerka Samanthy. Dziś Samantha musiała uczestniczyć w wydarzeniu otwierającym dramat. Eliza musi dotrzeć do hotelu przed czasem, o którym wspomniała Samantha.

Autobus zatrzymał się tuż przy przystanku, a Eliza wstała, przepraszając przez telefon. Właśnie wtedy z jej boku rozległ się gwałtowny krzyk. „Ach, potwór! Ona jest taka brzydka”.

Eli za, zaskoczona, pośpiesznie zakryła bliznę po oparzeniu na twarzy i wysiadła z autobusu. Stojąc przed znakiem ulicznym, z goryczą spojrzała na odbicie swojego szkieletowego, brzydkiego ciała i okropną bliznę po oparzeniu na czole.

Eliza wyglądała naprawdę strasznie w ten sposób, ale nie mogła się powstrzymać. Wiedziała, że to już cud, że przeżyła.

Przybywając do hotelu, Eliza była zaskoczona, gdy zobaczyła, co się w nim dzieje. Jej serce zapadło się, gdy uświadomiła sobie, że to kostiumowy dramat Goddess of My Adoration wyprodukowany przez GK Pictures.

„Czy tym razem Samantha gra w dramacie GK? GK. William Kooper?” Myśl o tym mężczyźnie wywołała u niej dreszcze. Nie, nie będzie. Zajęty mężczyzna taki jak on zwykle nie bierze udziału w takiej ceremonii otwarcia. Ale może mnie nie rozpoznać, skoro mój wygląd stał się taki”.

Mając taki pech w głowie, Eliza ruszyła w stronę wejścia do holu. Ale kilku ochroniarzy zatrzymało ją, gdy tam dotarła. Jeden z ochroniarzy nie potrafił ukryć obrzydzenia w oczach. „Ty brzydalu, skąd się tu wzięłaś? Wynoś się stąd. Nie strasz gości”.

„Cześć, jestem asystentką Samanthy. Ja-”

Ochroniarz zmarszczył brwi na ten szorstki, nieprzyjemny głos. „Co, Samantho? Nigdy o tym nie słyszałem. Spadaj.”

W tym momencie Samantha zadzwoniła ponownie i Eliza zaczęła się niepokoić.

Właśnie wtedy podeszła kobieta z wykwintnym makijażem i ekstrawagancką suknią, otoczona grupą ludzi. Eliza wzdrygnęła się na widok kobiety. Pośpiesznie opuściła głowę i przeszła do cichego kąta.

„Proszę wejść, pani Case.”

„Kto to jest?” zapytała Aleksandra z uśmiechem, spoglądając na pomarszczoną i odrażającą postać znajdującą się nieopodal.

„Och, to po prostu brzydka kobieta. Dobrze, że odeszła. W przeciwnym razie, wystraszyłaby cię”.

„Nie mów tak. Wszyscy są równi. Nie oceniaj ludzi po wyglądzie. Rozumiesz?”

"Jesteś taki miły."

Oczy Elizy napełniły się łzami. To była jej siostra, Alexandra, która stała się błyszczącą gwiazdą filmową. Eliza była szczęśliwa z jej powodu.

Samantha zadzwoniła ponownie. Chociaż Eliza powiedziała Samancie, że ochrona ją zatrzymała, Samantha kazała jej sama wymyślić, co zrobić.

Eliza zastanawiała się, jak wejść do hali eventowej, gdy przy wejściu do hotelu wybuchło zamieszanie. Wysoki, dostojnie wyglądający mężczyzna powoli wszedł do środka. Przystojny mężczyzna miał głęboko osadzone oczy i surowe spojrzenie z zastraszającą aurą.

'Williamie?'

Widząc mężczyznę, Eliza napięła się, dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Te nie do zniesienia wspomnienia przeszłości powróciły jak fala przypływu. Stała nieruchomo i drżała ze strachu, mówiąc sobie, że nie może pozwolić Williamowi jej zobaczyć; w przeciwnym razie znów wyśle ją do więzienia, aby odpokutowała za te domniemane grzechy. Wiedziała, jak bezwzględny był William.

Gdy Eliza miała zamiar uciekać, wpadła na Samanthę, która podniosła rękę i uderzyła ją bez ostrzeżenia. „Ty nicponiu!! Mówiłam ci, żebyś przyszła do mnie. Co ty tu robisz?”

Po uderzeniu w Elizę Samantha poczuła, że coś jest nie tak w atmosferze. Ostrożnie spojrzała w górę, tylko po to, by zobaczyć Williama, który miał złowrogi wyraz twarzy. Samantha była tak przerażona, że prawie zmiękły jej kolana i skurczyła szyję. „M-Mr. Kooper?”

William nie spojrzał na Samanthę, ale na jej szczupłą, słabą sylwetkę. „Spójrz w górę” – powiedział władczym głosem.