Hoofdstuk 731

Ik ben me eerlijk gezegd niet zo bewust van veel terwijl we vliegen naar... waar we ook heen gaan. Ik concentreer me vooral op de warme aanwezigheid van mijn moeder aan mijn zijde, en de zachte mompelende dingen die ze tegen me zegt, ook al weet ik niet wat ze betekenen. Toch is er iets aan hen dat de knagende pijn in mijn hart verdooft.

Een pijn die steeds groter lijkt te worden naarmate de momenten verstrijken, als een klif of een steengroeve met wankele randen - mijn hele wereld dreigt om te vallen en aan de onderkant in stukken te storten.

Maar mijn moeder houdt me bij elkaar. Ik voel haar helende magie door me heen razen terwijl ze mijn haar streelt, voel hoe ze alle kleine sneetjes en blauwe plekken van het slagveld geneest, de kleine schrammen en bultjes. Ik til mijn hoofd maar één keer op om haar tegen te houden, wanneer de magie langs de sneetjes op mijn handpalmen strijkt.