Hoofdstuk 856

"Daar, kleine baby," mompel ik, denkend aan alle lieve zachte dingen die mijn moeder zei toen we kinderen waren, en we gekwetst, verdrietig of verlangend waren. "We hebben je nu. We zorgen dat je veilig bent." Ik neem wat van het vuur en smeer het op mijn handen, veeg het over zijn gezicht, droog de resten olie op totdat het verandert in donkere vlokken - als modder of vuil - en veeg het dan weg.

Tegen de tijd dat zijn gezicht schoon is en ik de troep uit zijn traanbuizen en oren heb schoongemaakt, is het grootste deel van de donkere olieachtige substantie uit Gabriels ziel verdwenen. Terwijl ik zijn snorharen schoonmaak en de troep van zijn kin krab, kijkt Gabriels lieve wolf me aan met een grote schaamte in zijn ogen. Zo erg dat ik erom moet lachen.

"Oh, kom op," mompel ik, terwijl ik nu aan de schone vacht tussen zijn oren krab. "Het was niet jouw schuld, lieverd. Niemand geeft jou de schuld."