Hoofdstuk 971

"Je bent een jongen, Mark," zegt Pippa zacht en verdrietig. Hij tilt zijn hoofd genoeg op om te zien dat ze naar haar baby kijkt, tranen kleven aan haar wimpers, dreigend te vallen. "Ik - ik heb al een kind, ik heb er geen tweede nodig. Het spijt me - ik ben wreed, maar..." ze haalt diep adem en richt haar ogen op de zijne, haar mond trilt een beetje. "Ik accepteer deze band niet, Mark. Ik - ik kan het niet. Het is te moeilijk - ik heb een Alpha die ik heel erg mag, en hij... Ik moet me concentreren op die relatie voordat het allemaal voor mijn ogen instort. Het spijt me... Het spijt me heel erg dat ik je pijn doe, maar nee."

Ze draait zich abrupt om en loopt snel uit de nis en terug door de gang naar haar kamer, haar hoofd laag gebogen.

Mark kijkt naar haar tot hij haar niet meer kan zien, zijn hart verlangt ernaar haar te zien gaan, zijn wolf huilt om haar terug te laten komen. Maar zelfs terwijl zijn wolf huilt en hem van binnen bijt en krabt, en hem aanspoort om achter haar aan te gaan, houdt Mark zijn plek.