Hoofdstuk 995

"We zullen hier niet de hele tijd zijn." Een nieuwe stem verrast me en ik draai me om, en begin oprecht te huilen als ik mijn vader bij een van de huizen zie aankomen, met Rafe aan zijn zijde. "We moeten tenslotte een land besturen." Hij grijnst naar me en opent zijn arm.

"Pap," kraak ik, terwijl ik mijn hoofd schud en mezelf tegen zijn zij aandruk als hij dichtbij komt. "Meen je - meen je dit allemaal?"

"Het was allemaal Rafes idee," zegt mijn vader met een grijns naar mijn broer, die naar me knipoogt.