Hoofdstuk 210 Mijn vrouw is verlegen
Degenen die erbij waren om het tafereel te aanschouwen, sperden allemaal hun ogen wijd open van schrik, hun gezichten zo bleek als lakens. Ze hadden nog nooit een meisje gezien dat zo meedogenloos en vastberaden was in haar daden.
Op dat verbluffend mooie gezicht stonden haar ogen koud en onverschillig. Een ondeugende glimlach ontsnapte uit haar mondhoek, schijnbaar onduidelijk, waardoor mensen zich onwerkelijk voelden.
Als ze daar stil en onbeweeglijk zat, was ze als een heilige bloem op de top van een besneeuwde berg, eenzaam en koud. Haar opvallend mooie verschijning en haar koude, afstandelijke houding maakten het moeilijk voor mensen om haar gemakkelijk te benaderen.