Hoofdstuk 16 In het bos

Het was een fijne tijd om de Palmers hier bij ons te hebben, cadeautjes uit te pakken en samen te lachen. Het enige wat ik liever anders had gezien, was dat Jasper naast me in de tweezitsbank zat. Elke keer dat ik zijn aanraking voelde, tintelde ik op plekken waar ik niet hoorde te zijn. En omdat ik nu zijn halsband draag, waarmee hij zijn eigenaarschap over mij uitdrukt, ben ik de hele dag in een staat van zowel verwarring als opwinding geweest.

We zijn net klaar met het kerstdiner als ik besluit om wat frisse lucht te gaan halen. Ik sluip naar beneden als mijn vader Jasper in het nauw heeft gedreven en hem vragen stelt over zijn studie en zijn plannen na zijn afstuderen. Ik trek snel een joggingbroek aan en mijn laarzen, voordat ik via de achterdeur naar buiten sluip.

Ik neem het pad door het bos dat naar een vijvertje leidt waar ik vroeger altijd graag op schaatste als we hier waren, maar het is jaren geleden dat ik dat heb gedaan. Ik veeg een van de bankjes aan de rand van de vijver schoon, ga zitten en slaak een zucht van verlichting. Ik ben overweldigd door alles wat er gebeurt, en weet niet wat ik eigenlijk moet doen. Ik snap niet waarom ik Jasper na alles wat hij heeft gedaan zijn gang heb laten gaan. Ik zou hem helemaal niet in mijn buurt willen hebben, maar het is precies het tegenovergestelde. Jasper is als de appel in de Hof van Eden, ik zou hem niet moeten proeven, maar hij is gewoon te verleidelijk, en uiteindelijk zal het mijn ondergang worden; ik weet het gewoon.