Rozdział 2

Thea pobiegła do szkoły. Nie mogła ryzykować spotkania z trojaczkami w domu stada. Poszła do szatni dziewcząt, żeby wziąć prysznic.

Co było z nią nie tak? Nigdy wcześniej nie była podniecona podczas treningu. Zawsze była profesjonalna. Zostawiała to na czas samotności.

Tak, odkąd trojaczki weszły w okres dojrzewania, stawały się bardziej umięśnione i teraz mogły ją przygwoździć, i tak, potajemnie jej się to podobało. Słowo klucz: sekret. Chciała, żeby jej przyszli Alfy stali się potężniejsi. Chciała też, żeby byli na niej. To był prawdziwy powód, dla którego czasami mogli ją przygwoździć. Pozwalała im. Nie mieli o tym wiedzieć. Nikt nie miał.

Miała być następną Betą. Ich Betą. Nie mogła komplikować tej relacji, schlebiając im. Beta nie mogła być zakochana w swoich Alfach. Nigdy nie dostałaby tej pozycji, gdyby zachowywała się przy nich jak zakochany szczeniak lub gdyby pachniała podnieceniem, gdy byli w pobliżu. Gdy trojaczki znalazłyby swoje partnerki, Luny chciałyby ją zastąpić. Dlatego większość Bet była samcami. Cóż, pomijając fakt, że samce były prawie zawsze silniejsze.

Miała jednak krew Alfy. Jej ojciec był Betą ich stada - New Dawn, największego stada na zachodnim wybrzeżu - ale był czwartym synem Alfy ze wschodniego wybrzeża. Jego stado go nie potrzebowało, a on chciał być użyteczny, więc przybył tutaj, aby zostać Betą. Matka Thei również była córką Alfy.

Thea była silna. Wysoka, silna i trenowała ciężej niż ktokolwiek inny.

Ojciec trojaczków, Alpha Ulric, włączał ją do szkolenia swoich synów od pierwszego dnia. Niewypowiedzianym oczekiwaniem było, że przejmie pozycję ojca, tak jak trojaczki przejmą swoją.

Teraz to wszystko było zagrożone. Udowodniła, dlaczego kobieta nie powinna być Betą. Uważała, że jej

pociąg do nich był pod kontrolą, ale coś przejęło kontrolę nad jej ciałem, gdy wszyscy ją gryźli. Gdy uszczypnęli jej miejsce, które oznaczało jej erekcję, jęknięcie było równie mimowolne, co zawstydzające. W jednej sekundzie walczyła z nimi. W następnej była wiotka i pragnąca.

Miała zamiar przechylić biodra i ocierać się o Kaia, gdy wszyscy zamarli. Musieli być

przerażeni dźwiękiem jej jęku. Wtedy powąchali powietrze i poczuli, jak bardzo była podniecona! Jak mogłaby kiedykolwiek spojrzeć na któregokolwiek z nich? Nie powinna była przestać biegać w szkole. Musiała opuścić miasto. Stan. Kraj. Kogo ona oszukuje? Planetę.

Wyszła spod prysznica i przebrała się w jakieś zapasowe ubrania, które tam miała. Jej życie tutaj się skończyło. Nie mogła chodzić na zajęcia. Dzieliła się wszystkim, oprócz jednego, z trojaczkami. Musiała wyjechać i zacząć nowe życie gdzie indziej. Może stado jej wujka na wschodnim wybrzeżu ją przyjmie. Zadzwoni do rodziców i przeprosi za to, że zawstydziła rodzinę, gdy już się zadomowi.

Wyszła z szatni i pobiegła prosto na trojaczki. Alaric miał plecak Thei na ramieniu i brzoskwinię w dłoni. Nagle odwróciła się i pobiegła w przeciwnym kierunku.

„Hej!” zawołał Kai.

„Thea, przestań!” powiedziała Conri.

Alaric dogonił ją pierwszy. Złapał ją za ramię i obrócił twarzą do siebie. „Thea, co robisz?”

„Uciekam” – powiedziała. Conri i Kai dogonili ją. Wszyscy troje utworzyli wokół niej krąg.

„Dlaczego?” zapytała Conri.

„Dlaczego tak myślisz? Jestem upokorzony.”

„Czemu się wstydzisz? Wszystko w porządku,” powiedział Kai.

„Nie, to nieprawda i nigdy więcej się to nie zdarzy” – powiedziała Thea.

Ręce Kaia powędrowały w górę jej boków. Podszedł bliżej, przyciskając ją do Conri i Alarica, którzy chwycili ją za jedno ramię. Kai pochylił się i musnął ustami jej obojczyk, a następnie do ucha. Stłumiła dźwięk, który narastał w jej gardle.

„Mówisz, że gdybyśmy pocałowali cię w szyję, to by cię to nie podnieciło?”

Przybliżyli nosy do jej szyi i wciągnęli powietrze. Thea zacisnęła nogi, próbując ostudzić narastający upał. Ręka Kaia przesunęła się w dół, wślizgując się pod jej koszulkę. Jego palce musnęły pas jej spodni.

„Gdybym sięgnął ręką i cię dotknął, nie byłabyś dla nas mokra?”

Musiała się mocno postarać, żeby nie błagać go, żeby właśnie to zrobił. Jak mogła przypuszczać, to był jakiś test na pozycję Bety i sromotnie mu nie wychodziła. Ta myśl szybko ją otrzeźwiła, a w Thei narastał gniew — nie na Kaia, ale na samą siebie. Nie była materiałem na Betę. Zebrała się w sobie, wyrwała ramiona Conri i Alaricowi i odepchnęła Kaia.

„Nigdy się nie dowiesz, Kaiser Valko” – powiedziała, używając jego pełnego imienia. Robiła tak tylko, gdy była zła.

Pobiegła i poczekała, aż skręci za róg, by otrzeć łzy z oczu.

„Dobra robota, idioto.” Thea usłyszała, jak Alaric mówi do Kaia.

„Czuję jej zapach. Dlaczego ona z tym walczy?” – powiedziała Conri.

Dotarła do swojej szafki zanim Alaric ją dogonił. Podał jej plecak.

„Pomyślałem, że będziesz tego potrzebować, skoro nie wróciłeś do stada” – powiedział. „Włożyłem tam zmianę ubrań”.

„Dzięki.” Wzięła od niego torbę. Podał jej brzoskwinię.

„Domyślam się, że ty też nie dostałeś śniadania.”

Chciała go przytulić. Zamiast tego wzięła brzoskwinię. „Dzięki” powiedziała. Zawsze mogła liczyć na Alarica, że się nią zaopiekuje, sprawi, że poczuje się lepiej, ale nawet on nie mógł tego naprawić.

„Przykro mi z powodu Kaia. Czy wszystko w porządku?”

„Po tym nie mogę już tu zostać” – powiedziała.

„Co masz na myśli? Gdzie byś poszedł?”

„Do stada mojego wujka ? Gdziekolwiek indziej, naprawdę.”

„Thea, nigdzie nie idziesz. Znajdziemy cię i zaciągniemy z powrotem. Nie wychodzisz”.

"Nie rozumiesz."

„Nie pozwól, żeby jego niedojrzałość cię odstraszyła”.

„To nie on. On mnie tylko testował. Nie zdałem. Ja jestem problemem”.

„Co?” powiedział Alaric. Kai i Conri skręcili za róg i powoli się zbliżyli.

„Jak mogę dalej z tobą trenować? Nie mogę.” Złapała swoje rzeczy, zamknęła szafkę.

„Thea, nie masz sensu.”

„Pomyśl o tym. Jeśli nie będę mogła trenować, moja przyszłość w stadzie się skończy”. Otarła łzy, których nie mogła powstrzymać i odeszła.

Kai i Conri dołączyli do Alarica przy szafce Thei i patrzyli jak ona odchodzi.

„Myślę, że popełniliśmy błąd” – powiedział Alaric.