Rozdział 64

Ona

Kiedy docieramy na skraj lasu, gdzie ma się rozpocząć ceremonia, mam na sobie lśniącą perłową suknię, która wygląda, jakby została utkana z czystego światła księżyca. Jej ramiączka są tak cienkie, że nie wydają się wystarczająco mocne, by utrzymać zwiewną tkaninę, która opada między moje piersi, opina talię, a następnie kaskadowo opada w szeroką spódnicę z wdzięcznym trenem. Jest zupełnie nieodpowiednia na zimną pogodę, ale peleryna z pluszowego czarnego futra faluje mi po plecach, a przytulne ciepło Sinclaira ogrzewa moją lewą stronę. Moje ramiona są ciężkie od ciężaru jego ręki i czuję wdzięczność, że trudny teren leśny uniemożliwia noszenie wysokich obcasów.

Przemieszczamy się przez tłumy reporterów i wielbicieli, zatrzymując się na zdjęcia i uściski dłoni, ale nie odpowiadając na żadne pytania.