Hoofdstuk 200

Alexandera keek toe hoe de studenten vooraan zich langzaam terugtrokken, zich ervan bewust dat haar beest nu de controle had. De stank van hun angst irriteerde Nyx. Alexandera begreep dat even niet, totdat ze besefte dat Nyx geen plezier beleefde aan het aanvallen van weerloze mensen. Haar angst dat ze zich zou omdraaien en iedereen op de academie zou aanvallen, was onterecht geweest. Nyx was in dat opzicht net als zij; er was geen reden om te vechten tenzij haar leven in gevaar was.

Maar de raadsleden en het hoofd van de Raad achter haar waren een ander verhaal. Een bedreiging die Nyx wilde elimineren. Een uitdaging. En haar beest leefde blijkbaar voor deze uitdagingen. Ze voelde haar woede opkomen jegens de mensen die haar in deze positie hadden gebracht.

Ze had haar hele leven geweigerd zich aan wie dan ook te onderwerpen, en ze had gevochten met degenen die haar nog steeds probeerden te dwingen. Het was nu duidelijk dat Nyx' ego toen gekwetst was, en ze had wraak gezocht. Het was Nyx die die mensen op hun knieën had willen zien, zich aan haar onderwerpend. Dat was wat ze van meneer Hansson wilde zien.