Rozdział 7 Konfrontacja Część 2

Tami krzyknęła: „Tato, to moja siostra popchnęła moją mamę. Widziałam, jak wyciągała rękę”.

Następnie spojrzała w górę z prowokującym wyrazem twarzy, ale zapytała boleśnie: „Siostro, dlaczego zepchnęłaś moją mamę na dół? Dlaczego?”

Podtrzymując Lily, William podniósł głowę i warknął w stronę góry: „Ty nędzniku, zejdź tutaj. Jak mogłeś nadal patrzeć tam na górze!”

Trzymając w dłoni telefon komórkowy, Maggie krok po kroku zeszła na dół.

Chwytając dłoń Williama, Lily przemówiła słabo: „Nie obwiniaj Mag. Wszystko w domu jest do jej dyspozycji, ale jeśli pojawi się brat, będzie musiała się tym podzielić, więc zrozumiałe jest, że go nie chce”.

Niania Collins przyniosła gorący ręcznik, żeby wytrzeć czoło Lily. Nie było prawie żadnego potu. W głębi duszy pomyślała, że pierwsza panna prawdopodobnie nie będzie miała nic do odziedziczenia po rodzinie Johnsonów. Niezależnie od tego, czy dziecko w brzuchu gospodyni przeżyje, czy nie, pan prawdopodobnie nie dałby Maggie niczego. Jak bez tego mogłaby być nadal tak zarozumiała?

Tami płakała obok, żeby pogorszyć sprawę: „Siostro, jesteś okrutna, ale to, co moja mama nosi w brzuchu, to twój młodszy brat. Jak mogłaś ją zepchnąć w dół dla dobra rodzinnego majątku?”

Prawdopodobnie ze względu na głośny krzyk Tami, Stary Mistrz Johnson przybył w to miejsce.

Opierając się na kuli, Bradley Johnson podszedł i natychmiast zobaczył Lily leżącą na podłodze. Pod jej pośladkami była kałuża krwi. Lekko zwężając źrenice, starzec brzmiał zwietrzały, ale dostojnie: „Co się dzieje?”

Tami wyprzedziła innych, by przemówić: „Dziadku, to moja siostra zepchnęła moją mamę ze schodów. Moja siostra nie wróciła do domu wczoraj wieczorem, a moja mama zadała jej kilka pytań z troski. Potem ją zepchnęła”.

Przed Williamem Lily i Tami mogły użyć wymówki rodzinnego majątku, ale nie odważyły się zrobić tego przed Bradleyem. Dlatego wspomniała, że Maggie nie wróciła wczoraj wieczorem.

Stary Mistrz Johnson był niedołężny i mógł zaakceptować niektóre nowoczesne rzeczy, ale nie chciałby widzieć swojej wnuczki śpiącej na zewnątrz. Jak można było się spodziewać, starzec lekko zmarszczył brwi i spojrzał na Maggie.

Maggie spokojnie uśmiechnęła się do dziadka.

„Ty nieszczęśniku, jak mogłeś się uśmiechnąć w takiej chwili!” William ryknął do Maggie.

Stary Mistrz Johnson przemówił głębokim głosem: „William, najpierw wyślij ją do szpitala. Później porozmawiamy o innych sprawach”.

Dopiero wtedy William wpadł w panikę i pochylił się, żeby podnieść Lily. „Zabieram cię do szpitala”.

Ale Lily złapała go za rękę, „Ty... ty musisz najpierw wyrazić zgodę. Niezależnie od tego, czy możemy uratować dziecko, czy nie, nie obwiniaj Mag.”

„Lily, jak... jak mogłaś być taka nieostrożna?” Z niepokoju William był cały spocony.

Kiedy para spojrzała na siebie czule, Maggie nagle wybuchnęła śmiechem.

„Lily, słyszałem, że w młodości byłaś śpiewaczką operową, a teraz nadal lubisz dawać show. Stare nawyki trudno wyplenić, zdaje się”.

Lily spojrzała na Maggie bez wyrazu. Co miała na myśli? Czy wiedziała o swojej udawanej ciąży? Niemożliwe, jej sztuczka była bezbłędna i nikt, łącznie z Williamem, nie wiedział prawdy.

Maggie wygięła usta, by się uśmiechnąć: „Ciociu, słyszałaś powiedzenie, że nie można złapać wilka, nie używając swojego dziecka jako przynęty? Przynajmniej powinnaś urodzić prawdziwe dziecko. Próbujesz to zrobić tylko za pomocą poduszki?”

Mówiąc to, sięgnęła już pod rąbek sukienki Lily i znalazła poduszkę. Lily zmieniła wyraz twarzy i przycisnęła dłoń do brzucha: „Mag, co... co robisz?”

„William, William, zabierz mnie do szpitala, boli mnie brzuch”. Spojrzała bezradnie na Williama. „Zabierz mnie do Benevolence Hospital na zachodzie miasta. Doktor Larson leczył moją chorobę”.

William spojrzał na Maggie i warknął: „Puść swoją ciotkę”.